ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 106

เหตุผลที่เสนาบดีซูประทับใจชุดนี้เป็นพิเศษคือหนึ่งเนื้อผ้าของมันดูหรูและแพง สองคือชุดนี้เป็นชุดเก่า

เดิมทีเสื้อผ้าถูกตัดขึ้นมาเพื่อซูจื่อเยียนแต่ขนาดผิด เอวของนางแคบกว่าสองส่วน ซูจื่อเยียนใส่ไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ทำให้พลาดงานนัดหมายไป กลับมาก็โวยวายอยู่นาน ทำให้เสนาบดีซูจำได้ขึ้นใจ

เมื่อส่งของให้ซูจื่ออวี๋ในวันนี้ เสนาบดีซูคิดว่าชุดนี้มีราคาแพง ดังนั้นเขาจึงขอให้พ่อบ้านหลี่เพิ่มเข้าไป ไม่สำคัญว่าจะพอดีหรือไม่ ตราบใดที่ดูแล้วราคาแพงก็พอ

ตอนนี้พอซื่อจี้สวมชุดนี้แล้ว เสนาบดีซูก็เชื่ออย่างสนิทใจว่าสถานะของซูจื่ออวี๋ในจวนนี้ด้อยกว่าคนรับใช้จริงๆ

ชาที่นางดื่มคือกากชา และในเรือนนางก็มีแค่ชิวขุยคนเดียว และตอนนี้ของรางวัลนางก็ยังสามารถถูกสาวใช้ในเรือนของฮูหยินแย่งไปได้ง่ายๆ

จู่ๆ เสนาบดีซูก็เดือดดาล ตบขอบอ่างอาบน้ำและพูดอย่างโกรธเคือง “นังไพร่ชั้นต่ำ! เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรสวมชุดนี้หรือ?!”

เสียงกระทบของน้ำดังขึ้นน้ำก็กระเซ็นไปทั่ว สาดชุดสวยของซื่อจี้ไปทั้งชุด

ขาของซื่อจี้ก็ทรุดลง ขณะที่กำลังจะคุกเข่าลงทันที กลับถูกคนรับใช้สองคนนี้รั้งนางไว้ไม่ยอมให้ซื่อจี้คุกเข่า นางได้แต่ร้องออกมา “นายท่าน ใจเย็นๆ ก่อน โปรดยกโทษให้บ่าวด้วย ชุดนี้... ชุดนี้คือชุดที่คุณหนูสามมอบเป็นรางวัลให้ชิวขุย แล้วชิวขุยก็มอบให้บ่าวเจ้าค่ะ”

เสนาบดีซูไม่เชื่อคำพูดของซื่อจี้แม้แต่คำเดียว

อย่างแรกเลย ขนาดตัวของชิวขุยไม่สามารถใส่ชุดนี้ได้เลย!

สองซูจื่ออวี๋มีชีวิตที่ยากจนมาตลอด นางจะใจกว้างเช่นนี้ได้อย่างไร

สามถ้าชิวขุยได้ของดีจริงๆ ด้วยนิสัยของบ่าวจะต้องเอาไปขายเป็นธรรมดา มีแต่ซื่อจี้สาวใช้ข้างกายฮูหยินที่สวมชุดดีกว่าคุณหนูแล้วเดินแกว่งไปมาในจวน

เสนาบดีซูกัดฟัน หากเป็นปกติ เขาจะสั่งให้คนเอาตัวซื่อจี้ออกไปขายทันที

แต่ตอนนี้...

ซื่อจี้กัดริมฝีปาก เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อมองดูสีหน้าของเสนาบดีซู และพบว่าสายตาของเสนาบดีซูไม่ได้จ้องมาที่ใบหน้าของนาง แต่อยู่ที่...

หน้าอก?

หัวใจของซื่อจี้ยิ่งเต้นแรง นางเข้าใจความหมายของเสนาบดีซูแล้ว

การปีนขึ้นเตียงของเสนาบดีซูก็เทียบเท่ากับหักหลังฮูหยิน และนางจะมีชีวิตที่เลวร้ายในอนาคตอย่างแน่นอน

แต่ถ้านางไม่เชื่อฟังเสนาบดีซู เกรงว่าคืนนี้นางก็อาจจะไม่รอด

ซื่อจี้รู้สึกเสียใจแล้ว ถ้าวันนี้นางไม่ฉวยโอกาสสวมชุดนี้ หากนางไม่ต้องการจับผิดซูจื่ออวี๋ นางก็จะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

น่าเสียดายที่ไม่มียารักษาความเสียใจในโลกนี้