ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 119

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“เป็นพี่น้องกันทังนั้น ทำไมต้องทะเลาะกันให้เสียอารมณ์ด้วย น้องเจ็ด ยามปกติพี่สี่ของเจ้าก็ชอบมองสตรีอยู่แล้ว เขาไม่ได้คิดร้ายอะไร น้องสี่เองก็พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

เมื่อจวินมู่เหนียนแน่ใจว่าจวินมู่ฉงจะไม่ลงมืออีก จึงได้พาทุกคนจากไป แต่จวินมู่ฉงกลับไม่ฟังคำของจวินมู่หลาน เขายืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับสักที

จวินมู่หลายสงสัย

“น้องสี่ นางกำนัลคนนั้นมีปัญหาใดหรือ?” ไม่อย่างนั้นทำไมจวินมู่ฉงถึงได้ดื้อดึงไม่ยอมไปสักที?

จวินมู่ฉงยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างชั่วร้าย

“พี่รอง นางไม่ใช่นางกำนัลหรอก แต่เป็นคุณหนูสามตระกูลซูที่ท่านคิดถึงอยู่ทุกวันอย่างไรเล่า”

“อะไรนะ? !” จวินมู่หลานประหลาดใจ รีบหันหลังมองทางที่จวินมู่เหนียนจากไป ทว่าคนพวกนั้นได้หักเลี้ยวจากไปเสียแล้ว

จวินมู่หลานเอ่ยปากถาม

เจ้าแน่ใจหรือ? พวกเราไม่เห็นหน้านางด้วยซ้ำไป”

จวินมู่ฉงยกมือขวาที่ได้รับบาดเจ็บของตัวเองขึ้น เขาใช้จมูกดมตั้งแต่ข้อมือไปจนถึงปลายนิ้วกลาง ท่าทางเคลิบเคลิ้มและเหมือนพวกวิปริตเอ่ยปากบอกว่า

“กลิ่นนาง ข้าจวินมู่ฉงที่เคยผ่านสตรีมามากมาย สามารถจดจำกลิ่นเฉพาะตัวของหญิงสาวได้ทุกคน อ่อ เหมือนกับอันนี้ ความหอมที่มีความดื้อดึงเจือปน ทำให้คนทีได้กลิ่นอยากจะทำลายความผยองของนางลงทีละนิด!”

เมื่อเห็นท่าทางวิปริตของจวินมู่ฉง จวินมู่เหนียนรีบเอ่ยปาก

“เจ้าจะเชยชมหญิงใดข้าไม่สน แต่เจ้าห้ามแตะต้องซูจื่ออวี๋”

จวินมู่ฉงหัวเราะบอกว่า

“พี่รองวางใจได้ น้องพี่คนนี้รู้ดี ข้าไม่ข้องเกี่ยวกับหญิงที่พี่รองหมายปอง แต่ข้ารู้ ไม่ได้แสดงว่าคนอื่นจะรู้ด้วยหรอกนะ”

จวินมู่หลานชะงัก เขาเข้าใจความหมายของจวินมู่ฉงทันที จวินมู่เหนียนช่วยซูจื่ออวี๋ไว้หลายครั้ง ตอนนี้ยังพานางเข้าวัง เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้มีพิรุธ

เมื่อจวินมู่หลานนึกถึงท่าทีหมางเหมินของเสนาบดีซู ทำให้เขาโกรธขึ้นมาทันที

ดูท่าการเตือนทางอ้อมของเขา เสนาบดีซูคงลืมหมดแล้ว เขายังคิดจะเหยียบเรือสองแคมอยู่ใช่หรือไม่?

จวินมู่หลานกัดฟันกรอด เขาเงยหน้ามองทางที่ซูจื่ออวี๋จากไป เดิมทีเขาไม่คิดจะใช้กำลัง เพราะถึงอย่างไรซูจื่ออวี๋เคยตามราวีเขามานาน เขามั่นใจว่ามีวิธีทำให้นางยอมมอบกายให้

แต่ตอนนี้เขากลับรอไม่ไหวแล้ว

เหยื่อที่เขาหมายตาเอาไว้ จะปล่อยให้คนอื่นมาฉกไปได้อย่างไร!

“เพราะเจ้าโง่” โง่จนลืมทำความเคารพ โง่จนปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บ

ซูจื่ออวี๋สะอึกเพราะคำพูดของจวินมู่เหนียน นางอยากตอบโต้สักสองสามคำ แต่รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองสะเพร่าเอง จึงได้แต่หายใจหอบด้วยความหงุดหงิด

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะคิดว่า สมองนางคงมีปัญหาแน่ๆ ถึไงด้รู้สึกว่าท่าทางตอนหวีผมของจวินมู่เหนียนอ่อนโยน อ่อนโยนบ้าอะไรล่ะ!

จวินมู่เหนียนเอ่ยปากสั่งการต่อ

“เซวียนชาง เจ้าอารักขาคุณหนูสามออกไปจากประตูชิงหลง แล้วกลับไปที่จวนเสนาบดีทันที ส่วนท่านหมอโม่ตามข้าไปพบเสด็จพ่อ”

“ข้าน้อยรับบัญชา” เซวียนชางรับคำสั่ง แล้วรีบพาซูจื่ออวี๋จากไปทันที

ซูจื่ออวี๋ลังเลอยู่สักครู่ เอ่ยปากถามว่า

“ครั้งหน้าจะมาอีกเมื่อใด?”

จวินมู่เหนียนไม่คิดว่าซูจื่ออวี๋ไม่ได้คิดเอาตัวรอดในตอนนี้ แต่กลับคิดว่าจะมาอีกเมื่อใด? นาง...ชอบเขาขนาดนี้เชียวหรือ?

ชอบหรือ?