ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 120

จวินมู่เหนียนนึกถึงคำๆนี้ เขาได้แต่ตกใจโดยไม่มีสาเหตุ ความตื้นตันเมื่อสักครู่ เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

จวินมู่เหนียนทำท่าครุ่นคิด จากนั้นพูดกับซูจื่ออวี๋

“มานี่ ใกล้เข้ามาอีก”

“หา?” ซูจื่ออวี๋สงสัย จวินมู่เหนียนต้องการทำอะไร?

เห็นได้ชัดว่าจวินมู่เหนียนเริ่มรำคาญ พูดเสียงเย็น

“ถ้าไม่อยากเสียแขนซ้ายก็มานี่!”

ซูจื่ออวี๋กระพริบตาปริบๆ จวินมู่เหนียนกลัวว่านางจะถูกอ๋องสี่ทำร้ายหรือ?

แต่นางไม่ได้รู้สึกผิดปกติใดเลย เพียงแต่ตอนที่เขาจับแขนนางรู้สึกปวดเล็กน้อยเท่านั้น อย่างอื่นไม่เห็นจะมีปัญหาใด

ซูจื่ออวี๋กำลังจะปฏิเสธ โม่ซุนหัวเราะบอกว่า

“แม่นางซู การบาดเจ็บจากการแยกเอ็นแยกกระดูก มักจะไม่มีอาการทันที กลับกันเมื่อมันถูกละเลยนานเข้า ถึงได้กำเริบจนรักษาไม่ได้ ตอนนี้ท่านไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่หากเมื่อใดที่ใช้แขนซ้ายยกของหนัก แขนซ้ายทั้งข้างจะหลุดออกจากไหล่ทันที หากรุนแรงจะบาดเจ็บไปจนถึงเส้นเอ็นได้”

ซูจื่ออวี๋อ้าปากค้าง แยก...แยกเอ็นแยกกระดูกหรือ?

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนจึงใช้แส้เหวี่ยงไปรัดเอวของนางไว้ แล้วใช้แรงดึงจนนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขา นั่งอยู่บนขาของเขา

นี่เป็นครั้งที่สามที่เขากอดนาง

เซวียนชางรีบเบือนหน้าหันไปมองทางอื่นอย่างรู้ทัน

ซุนโม่ชะงักไป ต่อมาเขายิ้มแล้วหันหลัง

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งทื่อ นางคิดอะไรไม่ออก ได้แต่มองจวินมู่เหนียนอย่างประหลาดใจ

อืม จวินมู่เหนียนเคยบอกว่า เขาชอบท่าทางทำตัวไม่ถูกของซูจื่ออวี๋เช่นนี้

จวินมู่เหนียนยื่นมือไปจับไหล่ซ้ายของซูจื่ออวี๋เอาไว้ ซูจื่ออวี๋รู้สึกเพียงความอุ่นซ่านไหลเข้าสู่ร่างกายผ่านไหล่ของเธอ ในขณะที่นางกำลังรู้สึกสบายนั้น จวินมู่เหนียนกลับบีบหัวไหล่โดยที่นางไม่ทันตั้งตัว

เสียงดังแกรก ปวดจนซูจื่ออวี๋อยากจะกรีดร้อง แต่จวินมู่เหนียนรู้ล่วงหน้า จึงปิดปากนางเอาไว้อย่างทันท่วงที

ยังดีที่อาการเจ็บปวดรวดร้าวผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นซูจื่ออวี๋คงได้สงสัยว่านางจะปวดจนตายไปเลยหรือไม่

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋สงบลง จึงได้คลายมือออก เขาใช้มือจับไหล่ซูจื่ออวี๋อีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้วจึงเอ่ยปากถามว่า

โม่ซุนยิ้ม

“อาการบาดเจ็บของแม่นางซู เพียงแค่ใส่ยาแล้วใส่ผ้าคล้องแขน คล้องไว้สักสองสามเดือนก็หายเอง แต่ท่านอ๋องกลับไม่เสียดายพลังภายใน ช่วยนางขจัดความเจ็บปวด ทำให้เส้นเอ็นกับกระดูกกลับเข้าที่ภายในพริบตา เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องไม่อาจทนเห็นแม่นางซูลำบากถึงสองสามเดือน”

จวินมู่เหนียนตอบว่า

“ข้าไม่อยากเลี้ยงคนพิการเอาไว้”

โม่ซุนยักคิ้ว เขาไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ถามต่อ เขาเพียงแต่พูดหลังจากคิดอยู่สักพัก

“แม่นางซูมีความรักล้ำลึก ท่านอ๋องอย่าได้ทำให้นางเสียใจดีกว่า”

จวินมู่เหนียน “???” ความรักล้ำลึกหรือ? ซูจื่ออวี๋กับเขาเนี่ยนะ?

จวินมู่เหนียนทำสีหน้าสงสัย โม่ซุนยิ้ม

“หากไม่ใช่ความรักล้ำลึก จะมอบกายให้ท่านได้อย่างไร”

จวินมู่เหนียนบ่นพึมพำอยู่ในใจ แต่ไม่ได้ตอบโม่ซุน