ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 122

จวินมู่หลานเดินมานั่งลงข้างซูจื่ออวี๋ เขาก้มลงมองคนงามตรงหน้า ใบหน้าที่ไม่อาจทับซ้อนกับในอดีตได้

จวินมู่เหนียนยื่นมือช้าๆ เขาอยากจะสัมผัสใบหน้าของซูจื่ออวี๋ แต่นางกลับเบือนหน้าหนีอย่างเกลียดชัง ทำให้มือของเขาสัมผัสโดนผมของนางแทน

จวินมู่เหนียนหัวเราะ พูดเสียงอ่อน

“อย่ากลัว ข้ารับรองว่าจะไม่ให้เจ้าลำบาก”

ซูจื่ออวี๋ทำท่าครุ่นคิด นางสามารถเอายาพิษออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ แต่ตอนนี้มือและขาทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้ ต่อให้เอายาพิษออกมาได้ ก็ทำอะไรจวินมู่หลานไม่ได้

ในตอนนี้ต้องทำให้เขาปล่อยนางก่อน ถึงจะมีโอกาสรอด

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก เอ่ยปากบอกว่า

“ท่านอ๋องบอกว่าไม่ให้ข้าลำบาก หรือจะไปสู่ขออวี๋เอ๋อร์มาเป็นพระชายาเจ้าคะ?”

มือของจวินมู่เหนียนที่กำลังเล่นปอยผมซูจื่ออวี๋ชะงักไป ผ่านไปสักครู่ เขายิ้มอย่างมีเลศนัย

“ท่าทีของเจ้าเปลี่ยนแปลงกะทันหัน หรือว่าเจ้ารู้อะไรมาหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากเสียงเรียบ

“หากเคยเห็นผี ใครจะไม่กลัวความมืดเจ้าคะ”

จวินมู่เหนียนเข้าใจความหมายของซูจื่ออวี๋ ดูท่านางคงรู้เรื่องเขากับซูจื่อเยียนแล้ว

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ เป็นไปตามคาด หญิงผู้นี้ตามตื้อเขามาตลอด ไม่มีทางเปลี่ยนไปได้ ที่แท้นางก็ไม่กล้าแย่งกับซูจื่อเยียนนี่เอง

เมื่อคิดได้แบบนั้น ทำให้จวินมู่เหนียนระวังตัวน้อยลง พูดเสียงอ่อนโยน

เดิมคิดว่าจวินมู่เหนียนจะติดกับ แต่ไม่คิดว่าสีหน้าสำนึกผิดของเขา กลายเป็นสีหน้าเยือกเย็นทันที

จวินมู่เหนียนจับคางของนางไว้ บอกว่า

“นังหนู หากวันนี้ไม่เห็นเจ้าอยู่กับน้องเจ็ด คำพูดของเจ้าเมื่อสักครู่ ข้าคงเชื่อไปแล้ว แต่ตอนนี้น้องเจ็ดปกป้องเจ้าถึงขนาดนี้ ความน่าสงสารของเจ้ามันจงใจเกินไป จิ๊จิ๊จิ๊ ข้าดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเจ้าจะแสดงละครได้ดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าฝีมือบนเตียงของเจ้า จะดีเท่าการแสดงของเจ้าหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋กำหมัดแน่นอย่างอดไม่ได้ นางไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้

หาว่านางแสดงละคร เขาเองก็ตีบทแตกแสดงได้แนบเนียนไม่ใช่หรือ

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก นางคิดว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ จึงสะอึกสะอื้นบอกว่า

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอ๋อง อ๋องฉินก็เป็นอ๋อง ท่านคิดว่าสิ่งที่อ๋อฉินสั่งการ หญิงสามัญอย่างข้าจะปฏิเสธได้หรือ? ทุกคนต่างคิดว่าข้ามักใหญ่ใฝ่สูง แต่ใครจะรู้ว่าอ๋องอย่างพวกท่านใช้อำนาจกดขี่ชาวบ้านกันเล่า?”