ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 123

จวินมู่หลานถามออกมาอย่างสงสัย “ที่เจ้าพูด...เจ้าเจ็ดบังคับเจ้าเข้าวัง? เข้าให้เจ้าเข้าวังไปทำไม?”

ซูจื่ออวี๋ก็แอบคิดอยู่ว่าเข้าวังไปทำไม หรือว่าจะให้รักษาอาการของฮ่องเต้ ไม่ได้ จะให้จวินมู่หลานรู้ความสามารถของนางไม่ได้ มิเช่นนั้นจวินมู่หลานอาจจะระมัดระวังมากยิ่งขึ้น

ซูจื่ออวี๋ตรึกตรองดูแล้วจึงได้ให้คำตอบที่กำกวมออกมา

“หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าฉินอ๋องจะพาหม่อมฉันเข้าวังไปเพื่ออะไร เขาพูดแค่เพียงต้องการพาหม่อมฉันไปที่ที่หนึ่ง ส่วนรายละเอียดคงต้องจะรู้เมื่อเข้าไปถึง ฝ่าบาทฉินอ๋องเคยช่วยหม่อมฉันสองครั้ง เมื่อเขาออกปากขอร้อง หม่อมฉันก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ตกลง”

จิวนมู่หลานบ่นพึมพำในใจ จวินมู่เหนียนผู้นี้นำซุจี่ออวี๋เข้ามาในวังเพื่อเหตุใด

เขานำโม่ซุนเข้าวังก็เพื่อที่จะรักษาเสด็จพ่อ แต่ซูจื่ออวี๋...

จวินมู่หลานเบิกตาขึ้นทันที หรือว่าจะให้ท่านพ่อพระราชทานการแต่งงาน?

มีความเป็นไปได้อย่างมากที่เมื่อเสด็จพ่อหายจากอาการประชวรจะอารมณ์จะดี เมื่อร้องขอขึ้นมา เสด็จพ่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋งดงามแบบนี้ และเป็นเรื่องยากที่จวินมู่เหนียนจะเอ่ยปากขอ บางทีอาจจะตอบตกลง

จวินมู่หลานจ้องมองซูจื่ออวี๋และคิดในใจว่าใบหน้าแบบนี้อาจจะทำให้คนสบสน แม้แต่เขายังเปลี่ยนใจ ถ้าเช่นนั้นการที่จวินมู่เหนียนจะเปลี่ยนใจก็คงไม่แปลก

แต่...

จวินมู่หลานยิ้มออกมา ไม่ว่าใครจะเปลี่ยนใจก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือใครจะลงมือก่อน

จู่ๆจวินมู่หลานก็บีบคางของซูจื่ออวี๋และป้อนยาลูกกลอนเข้าไปในปากของซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ไม่สามารถหลบหลีกจาการเคลื่อนไหวอันกะทันหันนี้ ยาลูกกลอนเม็ดสีแดงก็ละลายในปากจนไม่ทันที่จะได้คลายออกมา

“ท่านเอาอะไรให้ข้ากิน?“ ซูจื่ออวี๋กังวลออกมาเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเช่นนี้โม่ซุนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพูดว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ยังไม่มีมูลความจริง ถ้าตรงไปจวนของอ๋องรองเพื่อขอตัวคน เกรงว่าจะกลับมามือเปล่า”

แม้ว่าน้ำเสียงของจวินมู่เหนียนจะเรียบเฉย แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนความกังวลได้ “รอให้มีหลักฐานข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องกับนางเสียก่อน”

ต่อให้ไปก่อกวนตอนนี้หรือหาตัวนางไม่พบ แต่อย่างน้อยก็ยังสามารถที่จะให้จวินมู่หลานมายืนต่อหน้าเขาได้

แค่จวินมู่หลานอยู่ตรงหน้าก็ไม่มีใครกล้าไปแตะต้องซูจื่ออวี๋

จวินมู่เหนียนถอนหายใจออกมาและพาคนตรงไปยังจวนขององค์ชายรองทันที

ในเวลานี้ยาที่ซูจื่ออวี๋รับเข้าไปออกฤทธิ์แล้ว สติของนางก็ไม่ชัดเจนไปแล้วจริงๆ เมื่อจวินมู่หลานเห็นว่าได้เวลาแล้วก็ค่อยๆปล่อยมือเท้าของนางที่มัดเอาไว้

ซูจื่ออวี๋ที่ถูกปล่อยเป็นอิสระร้องขึ้นมาว่าร้อนในขณะที่ดิ้นรนถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก จวินมู่หลานที่เห็นภาพอันสวยงามตรงหน้าก็รู้สึกเลือดสูบฉีดไปทั้งร่างกาย