ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 124

ในเมื่ออาหารอันโอชะอยู่เพียงตรงหน้า จวินมู่หลานจึงไม่ได้รู้สึกรีบร้อน เขาปลดเข็มขัดของตนออกอย่างเชื่องช้าและมองการบิดเร้าของซูจื่ออวี๋อย่างสนอกสนใจ

เขาค่อยๆถอดเสื้อตัวนอกออกและลงคร่อมร่างของซูจื่ออวี๋ไว้ เพียงแค่ผ่านค่ำคืนนี้ไป ไม่ว่าซูจื่ออวี๋จะยินยอมหรือไม่ยินยอมก็ต้องยอม

ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าและตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดสนิท ความมืดสนิทนี้ทำให้จวินมู่เหนียนหายใจไม่ทั่วท้อง

นอกจากซูจื่ออวี๋ที่เป็นข้อยกเว้นแล้วเรื่องทุกอย่างอยู่ภายใต้ความควบคุมของเขา ถึงแม้ว่าเขาไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับข้อยกเว้นนี้ แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ข้อยกเว้นนี้ไปตกอยู่ในมือของจวินมู่หลาน

“ท่านอ๋อง อ๋องสี่อยู่ที่ประตูของจวนอ๋องรอง” เทียนชิงกล่าวรายงานอยู่ข้างเพลาของรถม้า

จวินมู่เหนียนที่อยู่บนรถม้าลืมตาขึ้นช้าๆและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “หยุด”

เทียนชิงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย เขาติดตามจวินมู่เหนียนมาหลายปี เพียงคำเดียวเขาก็รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของจวินมู่เหหนียนในขณะนี้ เขากลัวว่าวันนี้จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

เทียนชิงหยุดเพื่อลงจากรถม้าก่อนจะหมุนปุ่มของรถม้าและแผงด้านหลังของรถม้าที่ได้รับการดัดแปลงมาอย่างดีก็ถูกเปิดออกเป็นทางลาดชันเพื่อที่จะสามารถนำรถเข็นของจวินมู่เหนียนเลื่อนลงมาอย่างราบรื่นและมั่นคง

เทียนชิงเข็นรถเข็นไปข้างหน้าเพื่อไปยังประตูจวนของอ๋องรอง

อ๋องสี่จวินมู่ฉงดูเหมือนจะคาดการณ์ถึงการมาของจวินมู่เหนียนไว้ก่อน เมื่อมองเห็นจวินมู่เหนียนเข้ามาใกล้ บนใบหน้าของจวินมู่ฉงก็มีรอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้น

“โอ้ เจ้าเจ็ด เจ้ามาช้าเกินไปหรือไม่? ท้องฟ้ามันมืดแล้ว ตอนนี้เรื่องจะเกิดหรือไม่เกิด ข้าเกรงว่ามันจะเกิดขึ้นแล้ว เจ้ามาตอนนี้เพื่อมาแสดงความยินดีคู่ขาใหม่ของพี่รองหรือ?” น้ำเสียงของจวินมู่ฉงมีความลำพองใจและยั่วยุอย่างปิดไม่มิด

จวินมู่เหนียนเพิกเฉยต่อการยั่วยุของจวินมู่ฉงโดยสิ้นเชิงและเคาะเพียงเบาๆบนที่วางแขนของรถเข็น

จวินมู่เหนียนทุบลงบนที่วางแขนของรถเข็นและใช้กำลังภายในของเขาควบคุมรถเข็นทั้งคันให้หันเคลื่อนลอยออกไป

จวินมู่ฉงไม่ได้สติไปครู่หนึ่งเพราะถูกแรงนี้ทำให้ตกใจจนเซถอยหลังไปสองก้าว

เมื่อรถเข็นของจวินมู่เหนียนลงจอดอีกครั้งจนเกิดเสียงดัง เขาได้เข้าสู่จวนของอ๋องรองแล้ว

เพียงแค่ลงมือช้าไปหนึ่งก้าว ชัยชนะก็ถูกคว้าไปแล้ว จวินมู่ฉงกัดฟันกรอดด้วยความโกรธมองทหารที่ยังคงนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น ทำให้ทหารยามทั้งสี่คนหวาดกลัว เขาอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ “มัวแต่โอ้เอ้อะไรกันอยู่ มีคนบุกรุกเข้าตจวนยังไม่มีคนมาอีก ไปจับมาให้ข้า! ”

ทั้งสี่แบ่งออกเป็นสองกลุ่มทันที ครึ่งหนึ่งวิ่งไปขวางจวินมู่เหนียนและเทียนชิง อีกส่วนวิ่งไปเรียกพวกพ้องยามคนอื่นมาปิดล้อมพวกเขาไว้

ทั้งจวินมู่เหนียนและลูกน้องเข้ามาจนถึงลานจวน ก็ถูกทหารยามของอ๋องรองล้อมเอาขวางกั้นเอาไว้!