ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 138

จวินมู่เหนียนกำเศษกระดาษแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านอาจารย์อยากบอกข้าว่าความฝันนั้นมันคือเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ความจริงนั้นก็อาจจะเป็นของคนอื่น”

จวินมู่เหนียนและหานหรูเฟิงมองหน้ากัน ทั้งสองคนต่างก็งุนงง ไม่เข้าใจว่าจวินมู่เหนียนกำลังเล่นปริษนาอะไรอยู่

จวินมู่เหนียนเองก็ไม่ได้ปิดบัง สำหรับหานหรูเฟิงและจวินมู่เยว่ที่เขาเชื่อใจมาก เขาแค่รู้สึกว่าประสบการณ์ของเขามันแปลกประหลาดมากเกินไป เขากลัวว่าถ้าตนพูดออกมา พี่น้องสองคนตรงหน้านี้ก็อาจจะไม่เชื่อ

จวินมู่เหนียนครุ่นคิด อยู่ๆ ก็เอ่ยปากถาม “วันนี้วันอะไร?”

จวินมู่เยว่กางนิ้วนับแล้วถามว่า “วันที่สองเดือนสี่ ยังเหลืออีกสี่วันท่านพ่อจะให้พวกเราเลือกพระชายา”

จวินมู่เหนียนก็พูดว่า “วันนี้น่าจะเป็นวันที่ฝนตกหนัก พายุฝนนี้จะตกติดต่อกันสามวัน แม่น้ำในหวนจิ้งเจียงจะเพิ่มสูง หมู่บ้านตามชายฝั่งจะได้ผลกระทบ แต่ไม่มีอันตรายใดๆ จะเป็นผลกระทบต่อการค้าแต่ไม่ส่งผลกระทบต่อคน”

จวินมู่เหนียนกะพริบตาแล้วถามว่า “พี่เจ็ด ท่าน...ท่านคงไม่ได้เข้าสำนักทรงเป็นร่างทรงไปแล้วหรอกใช่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนชำเลืองมองไปที่จวินมู่เยว่แล้วพูดว่า “หรูเฟิงกลับไปพักเถอะ เจ้าแปดเจ้าไปที่หมู่บ้านฮ่วนชา ไปเตือนชาวบ้านให้ป้องกันภัยพิบัติ”

มุมปากของจวินมู่เยว่กระตุก “พี่เจ็ด ก็ไม่ใช่ว่าข้าขี้เกียจหรอกนะ แต่ท่านดูท้องฟ้าสิแดดจ้าเสียขนาดนี้ ตอนนี้มันเดือนสี่ ไม่ใช่ฤดูน้ำหลาก แล้วมันจะน้ำท่วมได้อย่างไร?”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วกล่าว “เจ้าฟังที่ข้าพูดเถอะ ถ้าครั้งนี้ข้าพูดถูก ข้าจะบอกพวกเจ้าว่าทำไมข้าถึงให้ไปสืบตระกูลหร่วน”

......

“ข้าต่งเอ้อหนิวไร้ความสามารถ ไม่สามารถมอบเสื้อผ้าอาหารเครื่องประดับให้คุณหนูสามได้ คุณหนูสามเลือกกิ่งไม้พำนักนอน เปลี่ยนชายที่รัก ยังมีความรักให้อภัยได้ วันนี้ที่มาไม่ได้อยากจะทำลายเรื่องดีๆ ของคุณหนูสาม แต่อยากจะมาบอกรอคุณหนูสาม ในอนาคตที่ยาวไกล อนาคตของพวกเราสองคนยังไม่แน่นอน หวังว่าคุณหนูสามจะรักษาตัวให้ดี เอ้อร์หนิวจะคิดถึงท่านตลอด ลาก่อน”

ต่งเอ้อร์หนิงยืนขึ้นมา เป็นชายชาตรีสูงเจ็ดคืบใบหน้าก็เต็มไปด้วยน้ำตา แม้ว่าจะไม่ได้ร้องไห้ออกเสียง แต่ก็ยากจะทำให้คนเห็นความเศร้าโศกเสียใจของเขาได้ไม่ยาก

ต่งเอ้อร์หนิงเดินเข้าไปใกล้รถม้า เมื่อเทียนชิงเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปยืนขวางหน้าซูจื่ออวี๋ไว้

ต่งเอ้อร์หนิวไม่ได้เข้าใกล้ซูจื่ออวี๋ แต่เดินเอาไหล่เฉียดรถม้าผ่านไป ก่อนจะไป เขาก็ยังไม่ลืมที่จะเหลือบมองซูจื่ออวี๋ เป็นสายตาที่ลึกซึ้งราวกับว่ากำลังบอกลาตนอย่างนั้น เห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่รู้จะตอบอย่างไร และเห็นว่านางกำลังตะลึงงันอยู่กับที่

เมื่อซูจื่ออวี๋ได้สติ ก็ไม่เห็นเงาของต่งเอ้อร์หนิวแล้ว มีเพียงชาวบ้านที่พากันกระซิบกระซาบอยู่รอยๆ