ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 14

เสนาบดีซูยังไม่ละความพยายามที่จะสร้างปัญหา จึงกล่าวต่อ “นางลูกทรพี นางลูกทรพี เจ้าทำเรื่องอัปยศผิดศีลธรรมแบบนี้ เหตุใดถึงไม่รีบรับโทษ!”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยของเจ้าของร่างเดิม มันร้ายถึงขั้นสุดแล้ว ดูเหมือนแถวนี้จะไม่มีใครดีเลยสักคน

แม้ว่าอานเป่ยซานจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่ความประหลาดใจของเขาในขณะนี้ดูเหมือนจะแสดงให้เห็นแล้วว่าจิตใจของเขาสั่นคลอนเพราะคำพูดที่น่าเชื่อถือของอานเป่ยเยว่

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเยาะ แต่โชคดีที่นางไม่ใช่คนที่จะฝากความหวังไว้กับคนอื่น

เพียงแต่สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างลำบาก เพราะนางจำบางเรื่องก่อนที่จะตกน้ำไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ้าของร่างเดิมตกใจกลัวจนลืมความทรงจำบางส่วนไปหรือไม่

ขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังคิดว่าจะหาทางหลุดพ้นอย่างไรนั้น ก็มีเรื่องวุ่นวายเพิ่มขึ้นมาอีก

“พวกเจ้าดูสิ มีอะไรอยู่ในน้ำ!” มีคนตะโกนดังขึ้นมา ทุกคนมองไปที่สระบัว

ใต้ใบบัวที่กว้างใหญ่นั้น มีแสงสีเงินสะท้อนอยู่จางๆ หากสังเกตดีๆ แสงสีเงินน่าจะมาจากผ้าคาดเอวที่ทหารองครักษ์ใส่

บนผิวน้ำมีทหารองครักษ์คนหนึ่งลอยอยู่?

ไม่สิ พูดให้ถูกเลยก็คือศพทหารองครักษ์คนหนึ่งลอยอยู่ในน้ำ!

“อ๊ะ!”

“โอ้พระเจ้า!”

“คนตาย!”

สตรีสูงศักดิ์ทุกคนต่างก็มีหน้าซีดด้วยความตกใจ ยกเว้นอานเป่ยเยว่ที่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข และซูจื่อเยียนที่มีใบหน้าตั้งหน้าตั้งตารอ

อานเป่ยเยว่พูดออกมาเสียงดัง “ทหาร นำศพขึ้นมาให้ข้าที หลักฐานพยานบุคคลอยู่ที่นี่ ข้าก็อยากจะเห็นจริงๆ ว่าคนเลวอย่างเจ้าจะปฏิเสธอย่างไร!”

ซูจื่ออวี๋เงียบสนิท เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ

อย่างไรเสียถ้าไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้

ซูจื่ออวี๋ยังคงตัดสินใจไม่ลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง พูดแค่ตัวเองก็พอ อย่างน้อยตนก็จะไม่ถูกใครจับจุดอ่อนได้

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นมาว่า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันเข้ามาเป็นครั้งแรก เลยอยากเห็นทิวทัศน์ในวัง ดังนั้นจึงออกจากงานเลี้ยงโดยไม่ได้รับอนุญาต จนเดินมาถึงอุทยานหลวงของฮองเฮา หลังจากนั้นก็ได้พบกับองครักษ์ที่ลาดตระเวน จึงตกใจจนลืมของที่ท่านแม่ฝากไว้ให้ ในขั้นตอนทั้งหมดนี้ ไม่มีใครเห็น หม่อมฉันไม่มีทางหาพยานมายืนยันได้ แต่สิ่งที่หม่อมฉันพูดมาเป็นความจริงทั้งหมดเพคะ”

“เจ้าบอกว่าเป็นความจริง ก็จะเป็นความจริงงั้นหรือ?” ซูจื่อเยียนจะไม่ปล่อยโอกาสซ้ำเติมใดไปเด็ดขาด

ซูจื่ออวี๋ถามอย่างสงสัย “อ๋อ? เช่นนั้นพี่สาวพูดมาเถอะ ข้าต้องเป็นเช่นไร?”

ใบหน้าของซูจื่อเยียนแข็งค้าง จากนั้นนางก็มองไปทางอื่นด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “ข้าจะรู้ได้อย่างไร!”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเยาะ “ในเมื่อเจ้าไม่รู้ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่ข้าพูดไม่ใช่ความจริง?”