ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 142

จวินมู่เหนียนเอ่ยขึ้นมาว่า “ข้ายังไม่ได้จี้หยกอันนั้นจากเสด็จแม่ ตามความทรงจำของข้า วันเลือกชายาพรุ่งนี้ ข้าจะไม่ได้รับพระราชทานมงคลสมรส เสด็จแม่จะให้จี้หยกขาวไขมันแกะที่ทำเป็นทรงหยกหยินหยางครึ่งเสี้ยวให้ข้า หยกนั่นเรียกว่า...หยกเจี๋ยจื่อ”

หันหรู้เฟิงพูดด้วยความประหลาดใจ “หยกเจี๋ยจื่อ? ศิษย์พี่รองเพราะสิ่งนี้ถึงได้ให้ข้าไปสืบเรื่องตระกูลหร่วนที่เจียงหนานหรือ? หยกชิ้นนี้กับตระกูลหร่วนมีความเกี่ยวข้องอะไรกันงั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนไม่ตอบ แต่เอ่ยออกมาว่า “พรุ่งนี้ได้หยกเจี๋ยจื่อแล้ว ข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าฟัง”

ในความฝันเขา เขาคือคนที่แข็งแรงสมบูรณ์ สามารถชนะสงครามให้ต้าโจวได้ สามารถตื่นขึ้นมาแล้วมีอำนาจในใต้หล้านี้ได้ ดังนั้นจวงเสียนเฟยซึ่งก็คือเสด็จแม่ของเขาถึงได้มอบหยกให้เขา

ตอนนี้เขาแกล้งพิการ ไม่รู้ว่าจวงเสียนเฟยจะยังมอบหยกให้เขาหรือไม่ ถ้าไม่ให้เขา เขาต้องขอหรือไม่?

จวินมู่เหนียนลังเลไม่กล้าตัดสินใจ ได้แต่รอให้จวงเสียนเฟยปรากฏตัวในวันพรุ่งนี้

....

วันต่อมา

วันนี้เป็นวันที่ฮ่องเต้เจาเหวินจะเลือกพระชายาให้อ๋องทั้งเจ็ด อาจจะเป็นเพราะฝนตกหนักติดต่อกันสามวัน วันนี้อากาศจึงดีมาก ท้องฟ้าสีคราม ไม่มีก้อนเมฆ กลิ่นหอมของต้นไม้ใบหญ้าหอมสดชื่นอยู่ในอากาศ

คุณหนูที่สี่ของตระกูลซูต่างก็สวมชุดหรูหราสวยงาม ยืนเรียงรายอยู่หน้าประตูจวนเสนาบดีอย่างพร้อมเพรียงกัน รอเสนาบดีซูและฮูหยินซู

คุณหนูใหญ่ซูจื่อหยวนสวมชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนทั้งตัว ทำให้อ่อนโยนและสง่างาม เหมาะกับฐานะลูกสาวคนโตของตระกูล

คุณหนูรองซูจื่อเยียนก็สวมชุดสีแดง สดสวยน่ารัก ดูสดใสและมีเสน่ห์

ซูจื่อเยว่เอื้อมมือไปทางชุดกระโปรงของซูจื่ออวี๋ และก็ต้องรีบชักหลังมาหลังจากเอื้อมไปได้ครึ่งหนึ่ง อิจฉามากก็จริงแต่ก็ไม่กล้าดูหมิ่นใครง่ายๆ การกระทำที่ระมัดระวังนั้นทำให้ซูจื่อหยวนและซูจื่อเยียนเพิ่มความอิจฉาและความเกลียดชังมากขึ้นไปอีก

เพราะที่ผ่านมาซูจื่อเยว่จะทำแบบนี้กับพวกนางสองพี่น้องเท่านั้น ซูจื่อเยว่หดมือหดเท้า รู้จักเจียมตัว และเกรงกลัวต่อซูจื่ออวี๋แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

นี่ก็หมายความว่าซูจื่ออวี๋สามารถขึ้นมานั่งเทียบเท่ากับพวกนางสองพี่น้องได้แล้วอย่างนั้นหรือ?

นังแพศยาจากลูกอนุมีสิทธิ์อะไรกัน?

ซูจื่อเยียนพูดอย่างเย็นชา “ซูจื่ออวี๋ วันนี้เข้าวังเลือกพระชายา นับเป็นเรื่องน่ายินดี แต่เจ้าสวมชุดเช่นนี้ให้ใครดู? เกรงว่าคนอื่นไม่รู้หรือว่าเจ้ากำลังไว้ทุกข์อยู่? ทั้งขาวทั้งฟ้า เห็นแล้วก็รู้สึกอัปมงคลยิ่งนัก”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มบาง “ให้ใครดูก็ต้องเป็นอ๋องฉินอยู่แล้วสิ”