ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 145

ซูจื่ออวี๋หันไปมอง แล้วหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ความรู้สึกยินดีในความโชคร้ายของคนอื่นยากจะปิดบัง ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก

ทุกคนพากันหันไปมองจวินมู่หลาน

แล้วพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดกับอ๋องแปดจวินมู่หลาน “เอ๋? พี่รอง เหตุใดพี่ถึงนั่งรถเข็นเล่า?”

ใช่ เหตุใดอ๋องรองถึงนั่งรถเข็น?

ไม่เพียงแต่นั่งรถเข็นเท่านั้น ที่ขาของเขายังถูกคลุมด้วยผ้าไหมพรมหนาราวกับหนาวมากอะไรอย่างนั้น

แต่ตอนนี้เพิ่งจะเดือนสี่ วันนี้แดดจ้า ไม่มีความหนานเลยแม้แต่น้อย?

จวินมู่หลานมองซูจื่ออวี๋ที่กำลังมีความสุขบนความทุกข์ของเขา ก็กลอกตาใส่นางอย่างรุนแรง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดตนถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ไปได้ แต่เขาก็มั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับซูจื่ออวี๋แน่

อาจเป็นเข็มเงินที่นางแทงเข้าไปในร่างกายของเขาวันนั้นจนเกิดฤทธิ์ยา

จวินมู่หลานไม่สนใจจวินมู่เยว่ แต่มองไปที่เสนาบดีซูแล้วกล่าวเสียงเย็นชา “ท่านเสนาบดีซู สายตาแย่ครั้งสองครั้งก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่ถ้าก้าวผิดเส้นทางก้าวสองก้าว สิ่งที่ตามมาก็อาจจะไปทิศทางอื่น เสนาบดีซูก็รู้ดี ลั่วไป๋ ไปเถอะ”

องครักษ์ลั่วไป๋เข็นรถเข็นของจวินมู่หลานเข้าไปในประตูวัง

เสนาบดีซูมองตามหลังจวินมู่หลานด้วยสีหน้าขมขื่น เขาเข้าใจความหมายของจวินมู่หลานดี นั่นคือการโทษเขาว่ารับชุดของอ๋องฉินแทนซูจื่ออวี๋

แต่ความหวังดีของอ๋องฉินใครจะปฏิเสธได้?

ก่อนที่อ๋องฉินจะเกิดอุบัติเหตุ เขาควบคุมทหารม้าครึ่งหนึ่งของต้าโจว แม้ว่าหลังจากเกิดอุบัติเหตุแล้ว อำนาจทหารจะตกอยู่ในมือของอ๋องแปด แต่อ๋องแปดผู้นั้นก็ถือว่าอ๋องฉินเป็นผู้นำ

พอเสนาบดีซูได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแก้มปริแล้วรีบพูดว่า “ได้ๆๆ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ดูแลท่านอ๋องให้ดีล่ะ พ่อจะพาพวกพี่น้องของเจ้าเข้าไปก่อน”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า หลังจากเสนาบดีซูทำความเคารพจวินมู่เหนียนแล้ว ก็พาครอบครัวเข้าไปในวัง

เมื่อเห็นเงาหลังของเสนาบดีซูหายไปจากสายตา จวินมู่เหนียนถึงได้เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ “นับวันเจ้าจะยิ่งมีความกล้าหาญมากขึ้น กล้าพูดไร้สาระต่อหน้าข้า”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ๆๆ เพคะ หม่อมฉันไม่ดีเอง ไม่ควรพูดโกหก แต่ที่หม่อมฉันพูดโกหกก็มีเหตุผลนะเพคะ ท่านอ๋อง ท่านไม่อยากรู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องรอง?”

จวินมู่เหนียนไม่ทันจะตอบ ซูจื่ออวี๋ก็หรี่ตามองอ๋องแปดจวินมู่เยว่ที่อยู่ข้างหลังเขา แล้วพูดว่า “อ๋องแปดก็ไม่อยากรู้หรือเพคะ?”

จวินมู่เยว่นั้นมีนิสัยตรงไปตรงมา แค่ประโยคเดียวก็คล้อยตามซูจื่ออวี๋แล้ว รีบพูดขึ้นมาว่า “อยากสิ แม่นางซู เจ้ารู้หรือ? พี่รองเป็นอะไร? คงไม่ใช่ว่าขาหักหรอกใช่ไหม?”