ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 29

ผู้คุมคนนั้นดันกล่องอาหารไปไว้ตรงหน้าซูจื่อเยียน พร้อมทั้งหัวเราะบอกว่า

“คุณหนูรองวางใจได้ แม้จะกินไม่หมด ทว่าได้กินทุกอย่างเข้าไปบางส่วนแล้ว เชิญคุณหนูรองดูได้”

ซูจื่อเยียนกำลังจะยื่นมือไปเปิดกล่องอาหาร ทว่านึกขึ้นได้ว่ากล่องอาหารนี้เคยเข้าไปในห้องขังมาแล้ว หนำซ้ำก่อนหน้านี้ยังเคยถูกผู้คุมต่ำต้อยผู้นี้จับต้องมาก่อน นางจึงไม่อยากจะแตะต้องอีก

ซูจื่อเยียนสั่งการเซี่ยจู๋ผ่านสายตา เซี่ยจู๋รีบไปยกกล่องอาหารมา แล้ววางไว้บนโต๊ะ จากนั้นดึงอาหารที่อยู่ในชั้นทั้งสองออกมาวางไว้

เมื่อกล่องอาหารเปิดออก มีกลิ่นหอมกลิ่นหนึ่งลอยออกมา

ทว่ากลิ่นหอมนี้กลับไม่เป็นที่สังเกตของซูจื่อเยียน นางเพียงแต่มองดูอาหารในกล่องที่พร่องลง แล้วเผยยิ้มอย่างพอใจ

ซูจื่อเยียนมองผู้คุมที่คุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นบอกว่า

“นี่คือเงินหนึ่งร้อยตำลึง เอาเงินแล้วกลับบ้านนอกไปซะ”

เซี่ยจู๋รีบยื่นถุงเงินให้

ผู้คุมชะงักไปเล็กน้อย เขาประหลาดใจ ถามว่า

“คุณ...คุณหนู ไหนคุณหนูบอกว่าจะหาตำแหน่งในหน่วยทหารองครักษ์ให้ข้าน้อยอย่างไรเล่า?”

ซูจื่อเยียนใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูก ความเกลียดชังบนใบหน้าของนางไม่อาจปิดบังได้

เซี่ยจู๋เห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห

“เจ้าวางยาพิษทำร้ายคุณหนูสามจวนเสนาบดี หากเรื่องแดงขึ้นมาเจ้าคิดว่ายังมีชีวิตรอดหรือ? ตอนนี้ให้เงินเจ้าพร้อมให้กลับไปที่บ้านนอก คือความเมตตาจากคุณหนูรอง เจ้าอย่าได้ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีนะ”

ผู้คุมทำหน้าตกตะลึง แต่เขาก็รู้ว่าสู้อำนาจของนางไม่ได้ จึงได้รีบหยุดแค่นี้ ตอนนี้ยังได้เงินมาก้อนหนึ่ง หากทำให้นางโกรธเกรงว่าแม้แต่ชีวิตก็คงต้องทิ้งไว้ที่นี่

“ข้าน้อย...ขอบคุณคุณหนูที่เมตตา”

ผู้คุมรับเงินแล้วกำลังจะเดินออกไป ทว่าจู่ๆ เขานึกถึงคำพูดของซูจื่ออวี๋

จึงได้หันหลังไปหาซูจื่อเยียน พูดว่า

“คุณหนูรอง คุณหนูสามฝากข้ามาทักทายท่าน ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศเย็นเล็กน้อย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว บอกให้ท่านใส่เสื้อผ้าเยอะหน่อย”

ผู้คุมพูดเสร็จก็จากไปทันที เหลือไว้เพียงซูจื่อเยียนที่ชะงักอยู่ที่เดิม

ซูจื่อเยียนมองเซี่ยจู๋ เอ่ยปากถาม

ซูจื่อเยียนก็รีบร้อนเดินออกไป นางอยากรู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่ เมื่อเข้าไปในเรือน ก็เห็นพี่สาวคนโตของตัวเอง บุตรีคนโตของจวนเสนาบดี ซูจื่อหยวน

นางกำลังมองผู้คุมที่นอนจมกองเลือด คนที่คุกเข่าอยู่ข้างกันคือเซี่ยจู๋ นางเอ่ยเสียงเย็น

“จะร้องโวยวายไปทำไม? เจ้าไม่เคยเห็นคนตายหรือ? หรือต้องให้ข้าส่งเจ้าไปดูที่สุสานร้างให้ชัดเจน?”

เซี่ยจู๋ตัวสั่นเทิ้ม นางหมอบลงกับพื้นทันที

“คุณหนูใหญ่ไว้ชีวิตด้วย คุณหนูใหญ่ไว้ชีวิตด้วย บ่าวสำนึกผิดแล้ว สำนึกผิดแล้ว”

ซูจื่อหยวนกำลังจะลงโทษ แต่ซูจื่อเยียนกลับรีบตีหน้ายิ้มเดินเข้ามาบอกว่า

“พี่ใหญ่ นี่มัน...”

ซูจื่อหยวนกลอกตาใส่ซูจื่อเยียน จากนั้นหันหลังมองชิวเอ๋อร์ เอ่ยปากบอกว่า

“จัดการศพให้เรียบร้อย เงินนั่นยกให้เจ้า”

ชุนหลันเก็บมีดสั้นที่เปื้อนเลือดกลับไป จากนั้นยกตัวผู้คุมที่ถูกเชือดคอไว้บนพื้นขึ้นแบก