ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 30

ซูจื่อหยวนมองซูจื่อเยียนแวบหนึ่ง นางเอ่ยเยือกเย็น

“กล้าฆ่าคน แต่กลับเก็บกวาดไม่ได้เรื่อง”

ซูจื่อเยียนเม้มปาก ไม่กล้าตอบโต้ นางเกรงกลัวพี่สาวยคนโตคนนี้อยู่บ้าง

ซูจื่อหยวนจึงพูดต่อ

“หากต่อไปเรื่องนี้แดงขึ้นมา แล้วผู้คุมนั่นซัดทอดมาถึงเจ้า เจ้าจะเอาตัวรอดอย่างไร”

ซูจื่อเยียนกลับเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“เรื่องจะแดงขึ้นมาได้อย่างไร นังเด็กบ้านั่นกินยาพิษของข้าแล้ว มันต้องตายแน่นอน แม่ของนางที่ตายไปเป็นผีชิงจากไปก่อน รอให้นางตายไปแล้วจะไปร้องทุกข์แก้ต่างให้แม่ของนางได้อย่างไร ท่านพี่คิดมากเกินไปแล้ว”

ซูจื่อหยวนทำเสียงฮึดฮัดบอกว่า

“เจ้าแน่ใจหรือว่านางต้องตายแน่นอน? นางรอดตายมาได้สองสามครั้งติดต่อกันแล้ว เจ้าโง่คนเดียวก็พอ อย่าทำให้คนทั้งตระกูลซูต้องลำบากไปด้วย”

ซูจื่อเยียนทำปากยื่นไม่พูดไม่จา เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ฟังคำสั่งสอนของพี่สาวเลย

ซูจื่อหยวนเห็นท่าทางของน้องสาวที่ไม่ฟังกันสักนิด ทำให้นางหงุดหงิดอยู่ในใจ หากซูจื่อเยียนไม่ใช่พี่น้องพ่อแม่เดียวกันกับนาง นางก็ขี้เกียจสนใจน้องคนนี้

ซูจื่อหยวนกำลังจะสั่งสอนต่ออีกสองสามคำ แต่ซูจื่อเยียนกลับเริ่มเกาหูเกาหัว

นางเกาทั้งหน้าทั้งหลัง จนเสื้อผ้าดูไม่เรียบร้อย

ซูจื่อหยวนขมวดคิ้วพูดว่า

“เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่!”

“คัน ท่านพี่ เยียนเอ๋อร์คันมาก! โอ๊ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้คันเช่นนี้!” ความคันยุบยิบค่อยๆคืบคลานเข้ามา ทำให้ซูจื่อเยียนโมโหจนอยากจะเกาให้ผิวหนังลอกไปชั้นหนึ่ง

ความคันที่เกิดขึ้นกะทันหัน ทำให้ซูจื่อเยียนรู้สึกไม่ดีไปทั้งตัว

ไม่เพียงแต่ซูจื่อเยียนเท่านั้น แม้แต่สาวใช้เซี่ยจู๋ก็คันจนต้องลงไปนอนกลิ้งบนพื้น แขน คอ ทุกจุดที่สามารถเกาได้ พวกนางเกาจนกลายเป็นรอยแดง

หากไม่ใช่เพราะยังพอมีสติอยู่ พวกนางคงเกาจนเนื้อหนังหลุดลอก

“ท่านหมอ เป็นอย่างไรบ้าง? ลูกสาวของข้า นาง...” ฮูหยินเสนาบดีเอ่ยถามท่านหมออย่างร้อนใจ

“หรือว่าจะเกี่ยวกับนังเด็กแพศยานั่น?” ซูจื่อหยวนเล่าเรื่องที่ซูจื่ออวี๋วางยาพิษให้ฮูหยินซูรับรู้

ฮูหยินซูไม่ได้ตำหนิซูจื่อเยียนที่ลงมือโหดเหี้ยม แต่กลับพูดว่า

“จะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว ไปดูว่านางตายแล้วหรือยังก็รู้แล้ว! พวกบ่าว ไปส่งอาหารให้คุณหนูสามที่เรือนจำอีกครั้ง”

——

เรือนจำสำนักจิงจ้าว

มื้อดึกเมื่อสักครู่ กินอย่างมีอรรถรส ต่อมาซูจื่ออวี๋จึงได้นอนหลับไปภายในห้องขัง

เดิมทีคิดว่าหากมีเรื่องใดเปลี่ยนแปลง คงต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้า แต่คิดไม่ถึงว่าฟ้ายังไม่ทันสาง ก็มีคนกวนจนนางต้องตื่น อีกฝ่ายบอกว่ามาส่งอาหารให้นาง

ซูจื่ออวี่มองดูสีหน้าหวาดกลัวซึ่งยากจะปิดบังของคนส่งอาหาร แล้วบิดขี้เกียจพร้อมหัวเราะบอกว่า “โอ้! พี่รองช่างเอ็นดูข้าเสียจริง เสื้อผ้าก็ใส่ไม่อยู่แล้ว ยังห่วงปากท้องข้าอีก”

เมื่อคนส่งอาหารได้ยิน หัวใจกระตุกวาบ เมื่อมือสั่น กล่องอาหารจึงตกลงบนพื้นเสียงดังปัง!