ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 34

ซูจื่ออวี๋หัวเราะอย่างถูกใจที่เห็นอีกฝ่ายทนทุกข์โดยไม่ปกปิดความลำพองใจของตนแม้แต่น้อย ซึ่งมันแตกต่างจากนางที่มักถูกจูงจมูกในอดีตอย่างสิ้นเชิง

ซื่อจี้มองไปยังซูจื่ออวี๋ราวกับว่านางเห็นผี โดยที่ภายในใจคิดว่าหรือคุณหนูสามเดินผ่านประตูผีและถูกเปลี่ยนวิญญาณ

ยังไม่ต้องพูด นางก็ทายถูกขึ้นมาแล้ว

ซื่อจี้พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูสาม มีเรื่องอะไรอยากพูดพวกเราค่อยกลับไปคุยกันเถอะเจ้าค่ะ ที่นี่...ไม่ใช่สถานที่ที่ควรจะมาคุยกัน และคุณนายหยวนจะถูกฝังในวันมะรืน คุณหนูสามควรไปส่งนางครั้งสุดท้ายมิใช่หรือ? ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูจื่ออวี๋ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง นางยืนขึ้นช้าๆเพื่อยืดเอวของนางและพูดว่า “คนเรานี้ เมื่อคันตามร่างกายก็ยังสามารถเกา แต่ถ้าคันอยู่ในใจ เกรงว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี เจ้าว่าถูกหรือไม่? ”

ซื่อจี้ไม่เข้าใจความหมายของซูจื่ออวี๋ นางจึงทำแค่เพียงก้มศีรษะแล้วพูดออกมา “ข้าน้อย...ข้าน้อยมิทราบเจ้าค่ะ”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเยาะ “ไปกันเถอะ ในใจของข้ามันคันยุบยิบไปหมด พวกเรากลับไปแก้คันที่จวนกันเถอะ”

ประโยคที่อธิบายความรู้สึกไม่ได้นั้นเต็มไปด้วยอำนาจคุกคามจนทำให้กายของซื่อจี้สั่นสะท้าน

จวนเสนาบดี

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋กลับมาแล้ว นางไม่ได้ไปที่ห้องของฮูหยินซูเพื่อทักทาย แต่นางตรงไปที่ห้องโถงซึ่งเป็นที่ไว้ทุกข์ของอนุหยวน

ถึงจะบอกว่าเป็นห้องไว้ทุกข์ แต่ก่อนนั้นเคยเป็นเรือนของอนุหยวนที่มีป้ายตั้งอยู่ บนผนังไม่มีแม้แต่ผ้าสีขาว ไม่มีกระดาษเงินกระดาษทองในเตาไฟและหมึกบนกระดาษยังคงเปียกชื้น เห็นได้ชัดเจนว่าฮูหยินซูเพิ่งจะสร้างขึ้นมาเพื่อให้ซูจื่ออวี๋ได้ชม

ซูจื่ออวี๋เดินไปที่โลงศพด้วยท่าทางนิ่งสงบ เมื่อนางลดสายตาลง นางก็เห็นเข้ากับร่างของอนุหยวน

สีหน้าของอนุหยวนดูสงบเสงี่ยมราวกับนางนั้นตายลงอย่างสงบหมดซึ่งความเจ็บปวด

ซูจื่ออวี๋ ลูบมันขึ้นลง นางได้พบรอยตำหนิที่ไม่เท่ากันบนหัวปิ่น เมื่อนางมองดีๆก็พบรูปลักษณ์แบบนี้ดูคุ้นเคย

ดวงตาของซูจื่ออวี๋เป็นประกาย นางรีบหยิบหยกดำออกมาจากอกของนาง เป็นไปตามที่คาดไว้ ด้านหน้าของหยกดำนั้นเกลี้ยงเกลาราวกับกระจก แต่ด้านหลังมีร่องรอยซึ่งเหมือนกันทุกประการกับบนปิ่น

ซูจื่ออวี๋เคยเห็นแบบนี้ในชาติก่อน นี่มันไม่ใช่การสลัก แต่เป็นคำว่า “หลง” ที่ถูกเขียนด้วยอักษรโบราณ

“หลง...หลิงหลงเป่าไจ” สีหน้าของซูจื่ออวี๋เยือกเย็นขึ้นมา ใช่แล้ว ในความทรงจำของเจ้าของเดิม คุณหนูใหญ่ซูจื่อหยวนและคุณหนูรองซูจื่อเยียนชื่นชอบใส่เครื่องประดับจากหลิงหลงเป่าไจมากที่สุดและสัญลักษณ์ของหลิงหลงเป่าไจคือคำว่า “หลง” ที่สลักด้วยตัวอักษรโบราณ

ทำไมอนุหยวนถึงได้มีปิ่นของหลิงหลงเป่าไจอยู่บนหัว? ยิ่งกว่านั้นทำไมนางถึงซ่อนปิ่นชิ้นเล็กๆนี้ไว้ในมวยผมของนาง? นี่กำลังซ่อนเงื่อนงำอะไรบางอย่างอยู่หรือเปล่า?

ทั้งหยกดำและปิ่นปักผมดูเหมือนจะมาจากหลิงหลงเป่าไจ ดูแล้วนางจำเป็นต้องไปที่หลิงหลงเป่าไจสักหน่อย