ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 35

“คุณหนูสาม ฮูหยินเชิญเรียกหาเจ้าค่ะ” เสียงของซื่อจี้ดังขึ้นจากประตูอีกครั้ง ส่วนคุณหนูก็ตื่นขึ้นและเริ่มหน้าอกตรงหัวใจของนางอีกครั้ง ฮูหยินซูรู้สึกร้อนใจแต่คุณหนูสามกลับเอาแต่ดูร่างของคนตายอยู่ที่นี่อย่างอืดอาดยืดยาด โชคร้ายจริงๆ

ซูจื่ออวี๋ชำเลืองมองไปที่ซื่อจี้และพบว่าแม้ว่าใบหน้าของนางจะแย้มยิ้ม แต่สายตาของนางนั้นไม่ได้มีความเคารพคุณหนูสามแม้น้อย กลับกันสายตาของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยความร้อนใจ

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเย้ยหยันก่อนจะถามออกมา “ชิวขุยล่ะ?”ชิวขุยเป็นสาวรับใช้ของนาง นางกังวลว่าชิวขุยจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องเมื่อคืน

ซื่อจี้พูด “คุณหนูสามโปรดวางใจ ชิวขุยร่างกายไม่เอื้ออำนวยเพราะถูกฮูหยินลงโทษตอนนี้พักฟื้นอยู่ที่ห้อง ”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ในจวนเสนาบดีนอกจากอนุหยวนแล้วก็มีชิวขุยคนนี้เพียงคนเดียวที่จริงใจกับนาง

หลังจากได้รับคำตอบแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็หยิบเงินที่มีค่าขึ้นมาและจุดเทียนก่อนจะคุกเข่าลงหน้าโลงศพเพื่อเผามัน

ดูจากท่าทางการนั่งคุกเข่าที่ยาวนานแบบนี้ของนาง

ซื่อจี้ตื่นตระหนกขึ้นมาทันใดและรีบเอ่ยปาก “คุณหนูสาม ฮูหยิน...”

ซูจื่ออวี๋ขัดจังหวะการพูดของซื่อจี้ “ทำไม? ฮูหยินก็อยากให้ข้าเผากระดาษให้หรือ?”

คำพูดเช่นนี้ของซูจื่ออวี๋เกือบทำให้ซื่อจี้โกรธจนแทบหยุดหายใจ นี่...นี่ไม่ใช่ว่ากำลังแช่งให้คนตายหรือ?

ซื่อจี้กัดฟันกรอดและหันหลังเดินออกไปเพื่อเตรียมที่จะใส่สีตีไข่ฟ้องนาง!

หลังจากได้ฟังการรายงานของซื่อจี้ ฮูหยินซูก็โกรธจนเลือดขึ้นหัว นางกัดฟันและก่นด่า “หน็อย นังเด็กแพศยา เข้าไปอยู่ในคุกมา ยังคงอวดดี ข้าฮูหยินคนนี้จะไปตามนางด้วยตัวเอง ดูสิว่านางจะมาหรือไม่มา!”

ฮูหยินซูพาสาวใช้ไปที่โถงไว้ทุกข์ด้วยเจ็ดแปดคน เดิมทีนางคิดว่าเมื่อซูจื่ออวี๋เห็นนางแล้ว ถึงแม้จะไม่คำนับนาง อย่างน้อยก็ต้องตามนางกลับไป

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า พวกนางจะมาเสียเที่ยว

ฮูหยินซูมายังเรือนของซูจื่ออวี๋อย่างอุกอาจ แต่กลับพบว่าประตูเรือนของซูจื่ออวี๋นั้นปิดอยู่ มีเพียงสาวใช้ตัวน้อยนามว่าชิวขุยยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าอันซีดเซียว

ฮูหยินซูไม่แม้แต่จะมองชิวขุย นางตะโกนเรียกออกไปเสียงดังในทันที “ซูจื่ออวี๋ เจ้าออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้!”

ชิวขุยรีบวิ่งไปหาฮูหยินซูก่อนจะพูดด้วยพูดด้วยน้ำเสียงขี้ขลาด “ฮู...ฮูหยิน คุณหนูสามนาง...นางบอกว่าเมื่อคืนนางนอนไม่...ไม่ค่อยหลับ ต้อง...ต้องพักสักหน่อย ไม่...ไม่...ไม่เช่นนั้นนางจะนึกไม่ออกว่าควรใช้วิ...วิธีใดในการรักษาอาการ...คะ...คันของคุณหนูรอง”:

“นังหมารับใช้ เจ้าสมควรที่จะพูดกับฮูหยินหรือ?!” หลังจากที่ซื่อจี้กล่าวจนจบ นางก็ง้างมือขึ้นเตรียมที่จะฟาดลงไป

ชิวขุยหลับตาปี๋โดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะหลบหรือขัดขืน

แต่ทว่าฝ่ามือของซื่อจี้ยังไม่ทันจะตบลงมาก็ได้ยินเสียงอันเกียจคร้านของซูจื่ออวี๋ดังออกมาจากในห้อง

“ฮูหยินซู ท่านคงตึกตรองกระจ่างแล้ว ถ้าหากท่านทำร้ายคนของข้าและไม่มีคนคอยปรนนิบัติข้า ถ้าเช่นนั้นความจำของข้าจะยิ่งแย่ลงไปอีก”