ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 94

หลังจากซูจื่ออวี๋ปรับลมหายใจแล้ว นางจึงนั่งลงอย่างช้าๆ และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้าช่วยทำให้ส่วนล่างของท่านมีความสุขได้ แต่เงื่อนไขของข้าง่ายมาก แต่งงานกับข้า!”

ขาที่งอขึ้นของจวินมู่เหนียนก็ลื่นทันที และเหยียบกระเบื้องบนหลังคาหอแปดสมบัติทันที โชคดีที่เขานั่งอยู่ ถ้าเขายืนก็อาจจะตกลงไปได้

“เจ้าว่าอะไรนะ? พูดอีกทีได้ไหม?”

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ด้วยความประหลาดใจ แทบไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของนางจริงๆ

แม้ว่าจะมีหน้ากากของจวินมู่เหนียนกั้นกลาง ซูจื่ออวี๋ก็สามารถรู้สึกถึงสีหน้าดูถูกบนใบหน้าของเขา

ซูจื่ออวี่เบ้ปากแล้วพูดอย่างหงุดหงิด “ใต้เท้าหมิงโหลวผู้เก่งกาจ ท่านอย่าได้คิดมั่วซั่วเชียว ร่างกายส่วนล่างที่ข้าพูดถึงหมายถึงขาของท่าน”

จวินมู่เหนียนมองลงไปที่ขาของตัวเอง หลังจากนั้นไม่นานก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “ในเมื่อเจ้ารู้ตัวตนของข้า และเห็นว่าข้าเดินได้ปกติ เจ้าควรเข้าใจว่าข้าแกล้งง่อย เจ้าจะช่วยข้าได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋งอเข่าขึ้น สองมือเท้าแก้มมองไปที่จวินมู่เหนียน น้ำเสียงแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “เดี๋ยวนะ เจ้าไม่รู้หรือว่าตัวเองถูกวางยาพิษ ใต้เท้าหมิงโหลว ทั้งที่ป่วยแต่กลับไม่ยอมรับการวินิจฉัย”

จวินมู่เหนียนอึ้งไป เขาถูกวางยาหรือ? ไม่มีทาง เขาไม่ได้รู้สึกถึงพิษเลย

ดูเหมือนจะเดาความคิดของจวินมู่เหนียนได้ ซูจื่ออวี๋จึงพูดต่อว่า ตอนพายุฝนมาลมกระโชกแรง จะรู้สึกปวดเข่าใช่หรือไม่? เดินลำบากใช่หรือไม่? ใต้เท้าหมิงโหลวเป็นคนร้ายกาจ เจ้าคิดว่าตัวเองมีรากเหง้าของโรคเก่าที่ยากจะรักษาหายอยู่ใช่หรือไม่? ที่รักษาไม่หายใช่ไหม ข้าบอกเจ้าอย่างชัดเจนว่าเจ้าถูกพิษ พิษที่เจอตอนนี้เห็นได้ที่เข่า ถ้าหากปล่อยไว้นานมันจะลามขึ้นไป...”

สายตาของซูจื่ออวี๋ก็มองไปตามหัวเข่าของจวินมู่เหนียน และมาหยุดลงที่ใต้ท้องน้อยของเขา

“ดม!” ซูจื่ออวี๋ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ดม?” จวินมู่เหนียนรู้สึกสงสัย นางไปเอามาจากไหน

ไม่รอให้จวินมูเหนียนเปิดปากถาม ซูจื่ออวี๋ก็ตอบว่า “กลิ่นที่ข้าพูดถึง ไม่ใช่การได้ยิน แต่อาศัยการดมของจมูกข้า ข้ามีจมูกที่ไม่เหมือนใคร อะไรที่เป็นพิษ ข้าก็ได้กลิ่น งานเลี้ยงคราวก่อน ตอนเจ้าช่วยพิสูจน์ว่าข้าไม่มีวรยุทธ์ ข้าก็ได้กลิ่นยาพิษที่ขาของเจ้า จากนั้นก็โผล่มาในคุกจวนจิงจ้าว แล้วมาโผล่อยู่บนหลังคาจวนเสนาบดี ข้าก็เจอเจ้า ไม่ใช่เพราะวรยุทธ์ของเจ้าไม่ดีเลยซ่อนไม่ดี แต่เพราะกลิ่นยาพิษในตัวเจ้ามันชัดเจนมาก ต่อให้ข้าไม่อยากได้กลิ่นก็คงไม่ได้”

จวินมู่เหนียนนึกย้อนกลับไป ก่อนหน้านี้เขาอยู่ใกล้ชิดกับซูจื่ออวี๋ไม่มาก และทุกครั้งนางก็เจอเขาได้อย่างรวดเร็ว

แต่ครั้งนั้นในสระบัว เหตุใดนางถึงไม่ได้กลิ่น หรือว่าเป็นเพราะการแช่น้ำจึงส่งผลกระทบต่อประสาทรับกลิ่นของนาง?