ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 97

เป็นไปตามคาด!

ห้าสิบตำลึงกลายเป็นหนึ่งร้อยตำลึง หนึ่งร้อยตำลึงกลายเป็นสองร้อยตำลึง สี่ร้อยตำลึงกลายเป็นแปดร้อยตำลึง

ซูจื่ออวี๋ทุ่มสุดตัวอย่างไม่ลังเลในแต่ละครั้ง จนกระทั่งกลายเป็นหนึ่งพันหกร้อยตำลึง เจ้ามือก็กลั้นความโกรธไว้ไม่อยู่แล้ว

จะมีใครโชคดีขนาดนี้? ทายถูกห้าครั้งติดต่อกัน เห็นได้ชัดว่ามีปัญหา

เจ้ามือพูดด้วยความโกรธว่า “น้องชายคิดจะมาโค่นล้มหรืออย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋ผายมือแล้วกล่าวว่า “ทำไม บ่อนของพวกเจ้าเปิดทำธุรกิจ ต้องมีแค่คนแพ้ ห้ามมีคนชนะงั้นหรือ?”

เจ้ามือกัดฟันแล้วพูดว่า “เจ้าจะชนะข้าหลายครั้งติดต่อกันได้อย่างไร ข้าขึ้นชื่อว่าเป็นคนมือเร็ว อย่าว่าแต่เด็กที่ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเจ้า แม้แต่ยอดฝีมือในยุทธภพ พลังของดวงตาก็ยังสู้ความเร็วมือของข้าไม่ได้”

ซูจื่ออวี๋หรี่ตาลงแล้วยิ้ม “ท่านพูดถูก ท่านดูความพยายามในตอนแรกสิ ก็แพ้มาตลอดไม่ใช่หรือ ดังนั้นข้าจึงเรียนรู้ที่จะฉลาด ข้าจึงตัดสินใจไม่ดู ให้ทั้งหมดขึ้นอยู่กับโชค เดาไปสุ่มสี่สุ่มห้า ใครให้ข้าโชคดีขนาดนี้ล่ะ?”

“เจ้า...” พอเจ้ามือตบโต๊ะ ก็ดึงดูดนักเลงของบ่อนทั้งหมดออกมาทันที ดูเหมือนจะเอาชนะไม่ได้

ซูจื่ออวี๋หลบไปข้างหลัง ตัวเองยืนอยู่ข้างหลังจวินมู่เหนียน แล้วเอ่ยปากว่า “ตาเจ้าแล้ว”

จวินมู่เหนียนเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำปูดโปน ที่นัดกับซูจื่ออวี๋ ให้เขาคุ้มกันนางวิ่งเร็ว ๆ ซึ่งหมายความว่าอย่างนั้น

จวินมู่เหนียนมีดาบอยู่ในมือ แต่เขาไม่คิดจะใช้ดาบ

ที่นี่เป็นอาณาเขตของจวินมู่ฉง ถ้าเขาลงมือ ก็จะทิ้งร่องรอยไว้แน่ มีโอกาสที่จะทำให้ตัวมีพิรุธ และทำให้จวินมู่เหนียนจับตามองหอหว่างเซิง

เงินแค่หนึ่งพันหกร้อยตำลึง ตราบใดที่เขาไม่ฆ่าคน จวินมู่ฉงก็ไม่น่าจะไม่สืบพวกเขาละเอียด

หลังจากนึกมาถึงตรงนี้ จวินมู่เหนียนก็กดเอวของซูจื่ออวี๋ไว้ทันที พุ่งตัวทางหลังคา

ใบหน้าหลังหน้ากากของจวินมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกอีกครั้งทำไมคำว่าเก่งกาจคำนี้ที่ออกมาจากปากสาวน้อยคนนี้ถึงมีคำเยาะเย้ยที่รุนแรงเช่นนี้ เขาอยากให้นางได้ลิ้มรสความเก่งของเขาจริงๆ

จวินมู่เหนียนแอบหายใจ และพูดอย่างเด็ดขาดว่า “เป็นไปไม่ได้” เขาจะไม่แต่งงานกับนางเด็ดขาด

ซูจื่ออวี๋ผายมือ “ก็ช่วยไม่ได้นะ เจ้าก็รอความตายเถอะ ข้ารับประกันได้ว่าพิษนี้ แม้แต่หมอโม่ที่ดูดีคนนั้นก็เข้าใจไม่ได้ นอกจากข้าแล้วก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้”

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้กับท่าทีสบายๆ ของซูจื่ออวี๋ โหวกเหวกเสียงดังทำให้คนปวดหัว

จวินมู่เหนียนถามอย่างจนใจเล็กน้อยว่า “เจ้าเอาความมั่นใจมาจากไหน?”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พูดง่ายๆ มาตั้งแต่เกิด”

จวินมู่เหนียน “...” ไร้ยางอายจริงๆ