ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1137

“ปั๋วเหยี่ยน เจ้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันหรือ?”

ในขณะนี้ จู่ๆ ผู้อาวุโสเหวินซีก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมา เขาหัวเราะในลำคอและกล่าวแนะนำด้วยความภาคภูมิใจ

“เจ้าเด็กคนนั้น…ข้าเป็นคนหามาเองแหละ!”

“ข้าเห็นเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วรู้สึกว่าพรสวรรค์ของเขาช่างน่าอัศจรรย์นัก อีกทั้งยังว่านอนสอนง่าย ในอนาคตเขาจะต้องประสบความสำเร็จมากมายแน่นอน! เป็นอย่างใดเล่า? สายตาข้าช่างเฉียบคมล่ะสิ!? เฮ้อ…แต่เสียดายอยู่อย่าง เจ้าเด็กคนนี้ไปฝึกตนด้านเซียนหมอเสียแล้ว! ถ้าหากเป็นจอมยุทธ์ล่ะก็…จิ๊…”

ผู้อาวุโสเหวินซีทั้งดีใจและเสียดาย

ที่เขาดีใจก็เพราะ เขาเป็นคนนำพาศิษย์คนใหม่ที่โดดเด่นเช่นนี้มาด้วยตัวเอง

ส่วนที่น่าเสียดายก็คือ เจ้าเด็กนี่มิได้ฝึกฝนกับเขา แถมไอ้แก่วั่นเจิงนั่นยังได้หน้าไปโดยไม่ลงแรงลงมืออันใดเลย!

“หึ! จากนี้วั่นเจิงได้ติดหนี้บุญคุณข้าครั้งใหญ่แล้ว!”

ผู้อาวุโสเหวินซีกล่าวอย่างมั่นใจ

หรงซิวมองเขาอย่างมีชั้นเชิง

อืม…

เริ่มไม่แน่ใจว่าใครจะติดหนี้ใครกันแน่…

“ฝั่งเจ้าเองก็ได้ศิษย์มาสองสามคนเลยมิใช่หรือ และเหมือนว่าหนึ่งในนั้นจะเป็นทายาทโดยตรงของตระกูลหลัวแห่งทะเลทรายพิลาปด้วย ใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนยิ้มเยาะเบาๆ

“แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ?”

ผู้อาวุโสเหวินซีกระแอมเบาๆ

“เรื่องนั้นมัน มิใช่ว่า…ยิ่งมากยิ่งดีหรอกหรือ!”

หรงซิวมองลงไปข้างล่างอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ กล่าวอำลาทุกคน

“ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน เรื่องที่ได้คุยกันก่อนหน้านี้ ข้าจะต้องกลับไปเตรียมการก่อน จึงมิอาจอยู่ที่นี่นานได้”

ผู้อาวุโสแต่ละท่านมิได้รู้สึกแปลกใจกับการจากลาของหรงซิว

อันที่จริงแล้ว โอกาสที่เขาจะยอมมาปรากฏตัวที่สนามแห่งนี้นั้นยากมาก

ไหนจะเพิ่งประลองกับยินชูหลี่แล้วด้วย

“ตกลง ข้าจะส่งคนไป…”

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนที่ได้กรุณา แต่สิ่งเหล่านั้นยังไม่จำเป็นขอรับ”

หรงซิวยิ้มเล็กน้อย

“แม้จะไม่ได้กลับมาหลายปีแล้ว แต่ศิษย์ยังคุ้นเคยกับสำนักเป็นอย่างดี”

เป็นเรื่องยากที่ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนจะได้ยินแทนตัวเองเช่นนั้น เขารู้สึกใจหายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบเบาๆ

“ก็ได้…เช่นนั้น…เจ้าก็ทำในสิ่งที่เจ้าเห็นควรเถอะ”

…

หรงซิวจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อฝูงชนเห็นร่างของเขาค่อยๆ เลือนหายไป ก็ต่างแสดงท่าทีผิดหวังออกมา

แต่พวกเขาต่างก็รู้อยู่แล้วว่า ในขณะนี้หรงซิวไม่ได้อาศัยอยู่ในสำนักวิชาแห่งนี้แล้ว การได้พบกันสักครั้งนั้นมิใช่เรื่องง่ายเลย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเรียกร้องอันใดมากนัก

เมื่อหรงซิวจากไปได้ไม่นานนัก เว่ยซีผิงและคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยจากไปเช่นกัน

จนในที่สุดบนหอระฆังบูรพกษัตริย์ ก็เหลือเพียงเหล่าบรรดาผู้อาวุโสเท่านั้น

และการแข่งขันในจัตุรัสชิงหมิงนั้นยังคงดำเนินต่อไปอย่างคึกคัก

…

ในขณะที่การแข่งขันดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง การจัดอันดับในงานประลองชิงอวิ๋นนั้นก็ได้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่เรื่อยๆ

ยิ่งอันดับในรายการประลองสูงขึ้นเท่าไร การประชันยิ่งดุเดือดมากเท่านั้น

ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือจากทั่วทุกสารทิศ หากไม่นับยอดฝีมือบางคนที่เก่งกาจดั่งปีศาจล่ะก็ ความจริงแล้วพรสวรรค์ของผู้คนส่วนใหญ่ก็มิได้ต่างกันมากนัก

ในสถานการณ์เช่นนี้ การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งและผู้อ่อนแอเริ่มดุเดือดมากยิ่งขึ้น

และเมื่อมาถึงตอนนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็ได้รู้ว่า ยิ่งอันดับในงานประลองชิงอวิ๋นสูงขึ้นและได้ครองตำแหน่งนั้นนานมากเท่าไร คะแนนสะสมก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

และพวกที่มีชื่ออยู่ในอันดับต้นๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

พลันฉุกคิดว่านางกว่าจะได้คะแนนให้ถึงสองหมื่นแต้มนั้นไม่ง่ายเลย อีกทั้งยังถูกหักไปห้าพันในพริบตา

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก

หากต้องการเก็บคะแนนสะสม วิธีที่เร็วที่สุดคือการอยู่ในอันดับการประลองชิงอวิ๋น!

แต่กระนั้น แม้แต่ผู้ที่ได้อันดับหนึ่งร้อยในการปะลองเซียนหมอที่นางมั่นใจมากที่สุด ก็ยังเป็นถึงเซียนหมอระดับเก้าขั้นสูงสุด!

ถ้าหากนางต้องการที่จะเอาชนะ อย่างน้อยนางก็ต้องสามารถปรุงแต่งยาอายุุวัฒนะในระดับเดียวกันให้ได้

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

“ฉู่เยว่ เจ้ากำลังคิดอันใดอยู่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน