ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 424

มู่ชิงเห่อและเจี่ยนเฟิงฉือกลับไปยังเมืองหลวง โดยมิได้ดึงดูดความสนใจจากใคร

ทันทีกลับไป มู่ชิงเห่อก็ขังตนเองไว้ในห้องที่จริงเจี่ยนเฟิงฉือจะดูแผลให้ แต่กลับถูกปิดประตูไล่

นิสัยของเขาก็ไม่ได้ถือว่าดีแต่แรก เมื่อเห็นเจี่ยนเฟิงฉือเป็นแบบนี้ความอดทนของเขาจึงหมดลง อีกอย่างเขาก็ไม่อยากสนใจด้วยเพราะมีเรื่องของตนที่ต้องสะสางเหมือนกัน

มู่ชิงเห่อที่อยู่ในห้องคนเดียว ก็จัดการแผลของตนอย่างง่ายๆ ใบหน้าของเขาไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ ราวกับขอนไม้ไร้ชีวิต

ทว่าในหัวของเขา กลับเอาแต่นึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในสุสานจักรพรรดิซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะ…เรื่องภาพลวงตานั่น

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึง จิตใจของเขาก็รู้สึกเหมือนมีคลื่นถาโถมเข้ามา

ดูเหมือนว่าจะมีหลากหลายภาพแวบเข้ามาในหัว และมีเสียงดังก้องเข้ามาให้โสตประสาท โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาอยู่อย่างเงียบๆ คนเดียว

มู่ชิงเห่อหลับตาลงอย่างหงุดหงิด ทว่าเขากลับเห็นหน้าของคนคนนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น

ใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงยิ้มแย้ม

“ชิงเห่อ เจ้าเรียกข้าหรือ?” น้ำเสียงชัดเจนและอ่อยโยนดังอยู่ในหู

ทว่าราวกับบางอย่างกระทบก้นบึ้งหัวใจของมู่ชิงเห่อ ทำให้เขารู้สึกอัดอั้นและขมขื่น

แต่ไม่ช้ารอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็หายไป และแทนด้วยใบหน้าที่น่าตกใจอย่างไม่น่าเชื่อ

“ชิงเห่อ เจ้าทรยศข้า?”

แววตาที่ดูสดใสเปี่ยมด้วยพลังได้หายไปหมด แทนที่ด้วยความโศกเศร้าและผิดหวัง

มู่ชิงเห่อเบิกตาโพลง

เพียงแค่ไม่กี่นาทีภายนั้นกลับทำให้ตัวของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หยาดเหงื่อและเลือดผสมปนเปกัน จนให้รู้สึกเจ็บปวด

เขาลุกขึ้นพลางตัดสินใจจัดการชำระสิ่งเปรอะเปื้อนบนร่างกายตนก่อน

ทว่าเขาหยุดทันทีหลังจากที่ก้าวขาไปเพียงหนึ่งก้าว จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป พร้อมกับหยุดฝีเท้าลง

กระจกทองสัมฤทธิ์ลอยออกจากตัวเขาและปิดทางของเขา

พร้อมกับคลื่นทะเลเลือดที่ไม่มีที่สิ้นสุด

พลังลมปราณที่น่ากลัวนั้นปกคลุมไปทั่ว

มู่ชิงเห่อรู้สึกเย็นวาบจนต้องคุกเข่าลงกับพื้น

ความเจ็บปวดราวกับร่างจะแหลกสลายนี้ แผ่ขยายออกมาจากในใจของเขา

เขากำเสื้อบริเวณหน้าอกไว้อย่างสุดชีวิต แต่ความเจ็บปวดนั้นกลับไม่บรรเทาเลยสักนิด

“ของล่ะ?”

เสียงที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความหน้าเกรงขามลอยมา

มู่ชิงเห่อกัดฟันกรอดเหงื่อบนหน้าผากหยดลงมาอย่างต่อเนื่อง ริมฝีปากของเขาสั่นเทาดูช้ำและซีด

“ข้าไร้ความสามารถ…ไม่…ไม่สามารถเอาของมาได้”

“เข้ามันช่างไร้ค่า!”

ความเจ็บปวดเพิ่มเป็นทวีคูณแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายในทันที

ในที่สุดมู่ชิงเห่อก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา ก่อนอาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้วล้มลงกับพื้น

ครั้งนี้เขาไม่ทันพูดจบประโยคด้วยซ้ำ

“แค่เรื่องที่ข้าสั่งให้เจ้าทำยังทำไม่สำเร็จ! มู่ชิงเห่อความสามารถของเจ้าลดลงมากถึงเพียงนี้เมื่อใดกัน? หรือว่า…เจ้าตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้กันแน่”

“ข้า…ข้าไม่ได้”

มู่ชิงเห่อสั่นไปทั้งตัว ถึงขั้นยากที่จะเอ่ยบางคำออกมา

ประโยคง่ายๆ แค่นี้ยังทำให้เขาใช้พลังที่เหลืออยู่เกือบหมด

“เจ้าอยู่ข้างนอกมานานพอแล้ว หากเจ้ายังไม่กลับจะเป็นที่สงสัยได้ ดังนั้นเจ้าจะต้องรีบกลับมาให้เร็วที่สุด!”

แม้มู่ชิงเห่อจะเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม แต่เขาได้ยินประโยคนี้อย่างชัดเจน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน