ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 445

“มีปัญหาอันใดรึ?”

มู่ชิงเห่อขมวดคิ้ว ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทางนั้นเอาแต่เร่งให้เขากลับไปและเขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไปแล้ว บวกกับการที่สองสามวันที่ผ่านมานี้ อาการบาดเจ็บที่เขาได้รับในสุสานของจักรพรรดิได้ดีขึ้นแล้ว

ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่เขาจะเริ่มเดินทางกลับไป

“ไม่มีปัญหาอันใด เพียงแต่…” ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดสักพัก “เพียงแต่ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงไม่ค่อยดีนัก…ถ้าเราไปตอนนี้ จะไม่ดูแปลกเกินไปหน่อยรึ?”

ตอนนี้ทหารจากกองทัพตะวันตกเฉียงเหนือที่หรงจิ่วพามาก็ได้สู้กันกับทหารคุ้มกันแล้ว!

ถ้าพวกเขาออกไปตอนนี้ ไม่ว่าอย่างใดก็ดูไม่เหมาะสมทั้งนั้น!

ยิ่งไปกว่านั้น นางรู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของหรงซิว จะออกไปก่อนที่จะเห็นผลได้อย่างใด?

มู่ชิงเห่อเอ่ยปากถามกลับ

“ต่อให้พวกเขาต่อสู้กันจริงๆ แล้วเกี่ยวอันใดกับการที่เราจะไป? อีกอย่างก็เป็นเพียงการทะเลาะกันเล็กน้อยเท่านั้น”

แคว้นเย่าเฉินที่เป็นแคว้นเล็กๆ แบบนี้ ยังใหญ่เทียบเท่าเมืองหนึ่งที่อยู่ภายใต้อำนาจของเขาเลยด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ถึงกับกุมขมับ

ทะเลาะกันเล็กน้อย…

ผ่านความเป็นความตายมานับพันนับหมื่นครั้ง การคาบเกี่ยวกันของอำนาจการปกครองแคว้นๆ หนึ่งในสายตาของมู่ชิงเห่อ ก็เป็นเพียง “การทะเลาะกันเล็กน้อยเท่านั้น”…

แต่ดูจากตัวตนของเขาแล้ว คำพูดแบบนี้นั้นดูไม่ได้ผิดแปลกอันใด?

ค่ายกลที่มู่ชิงเห่อเคยเจอมานั้นอันตรายและน่ากลัวกว่านี้มาก

“แต่…รองแม่ทัพมู่ ข้าคิดว่าท่านเข้าใจความหมายของข้าผิดแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยปากอย่างระมัดระวัง

“ข้าเป็นว่าที่มเหสีขององค์ชายหลีหวัน และถือว่าเป็นคนในราชวงศ์ครึ่งหนึ่ง ตอนนี้เมื่อเกิดเรื่องขึ้น ข้าจะไปแบบนี้ได้อย่างใด?”

อย่างน้อยๆ ก็ต้องรอให้ทุกอย่างคลี่คลายก่อน!

สีหน้าของมู่ชิงเห่อเย็นชามากขึ้น

“เวลามีจำกัด จะออกไปหรืออยู่ต่อ เจ้าเลือกเอาเองแล้วกัน”

ฉู่หลิวเยว่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความลำบากใจทันที

ราชวงศ์เทียนลิ่งนั้นนางจะต้องไปอยู่แล้ว เพราะนี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากของนาง!

การกลับไปกับมู่ชิงเห่อ นอกจากจะได้รับความรุ่งโรจน์แล้ว อีกอย่างยังสามารถปิดบังตัวตนได้เป็นอย่างดีด้วย! ซึ่งทำให้สามารถเข้าถึงเจียงอวี่เฉิงได้ทันที!

ถ้าไม่มีความเกี่ยวข้องนี้ ต่อให้นางสามารถบรรลุการต่อสู้ระดับเจ็ดด้วย เข้าสู่พรมแดนม่านฟ้าเอง เมื่อกลับไปถึงราชวงศ์เทียนลิ่ง สถานการณ์ก็คงไม่ดีไปกว่าตอนนี้!

แต่ถ้าไปตอนนี้…หรงซิวจะทำอย่างใด? ท่านพ่อจะทำอย่างใด?

ไม่ใช่ว่านางกังวลว่าพวกเขาจะไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเรื่องจะเป็นอย่างใด

ถ้านางไปกับมู่ชิงเห่อตอนนี้ ต้องทิ้งความวุ่นวายเอาไว้แน่นอน

ใครจะรู้ว่าการไปครั้งนี้จะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่?

แล้วถ้าเกิดว่า…ไม่ได้กลับมาอีกเลยล่ะ!?

ฉู่หลิวเยว่เม้มปากแน่น และไม่ได้พูดอันใดอยู่นาน

“มู่ชิงเห่อ ผ่านมาหลายปีแล้ว เหตุใดถึงยังไม่รู้จักทะนุถนอมผู้หญิงอีก?”

คำพูดที่เต็มไปด้วยความหยอกล้อดังขึ้น

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ไม่รู้ว่าเจี่ยนเฟิงฉือมาตั้งแต่เมื่อใด

เขาเดินมาทางนี้พลางหัวเราะไปด้วย

“องค์ชายหลีหวันและแม่นางฉู่เพิ่งจะทำการหมั้นหมายกัน ตอนนี้แม้แต่งานอภิเษกก็ยังไม่ได้จัดขึ้น!ตอนนี้เจ้ายังให้นางกลับไปด้วย จะไม่ได้เป็นการแยกคู่หรอกรึ? ความห่างไกลกันถึงเพียงนี้ ต่อไปบ่าวสาวสองคนนี้คงจะเจอกันได้ยากแล้ว!”

มู่ชิงเห่อหันหน้าหนีและเหลือบมองเขาอย่างเฉยชา

เจี่ยนเฟิงฉือยักไหล่ ไม่เพียงแต่ไม่ได้หยุด กลับกันยังเดินไปอยู่ข้างมู่ชิงเห่อด้วย ก่อนจะนำแขนวางไปบนไหล่ของเขาพลางหัวเราะจนตัวโยก

“ถึงอย่างใดเวลาสุดท้ายก็มีอยู่จำกัด คนอื่นก็กลับไปตั้งนานแล้ว! กลับไปตอนนี้ก็สายไปแล้ว สายอีกสักวันสองวันจะเป็นอันใดไป? จากที่ข้าดูแล้ว เจ้าควรจะคิดถึงคนอื่นบ้างนะ…นี่ คุยกันก็คุยกันดีๆ สิวะ เจ้าจะใช้กำลังด้วยเหตุใด!”

เจี่ยนเฟิงฉือรีบถอยออกจากการจับข้อมือเขาเอาไว้แน่นของมู่ชิงเห่ออย่างรวดเร็ว ก่อนจะนวดข้อมือของเขาที่เจ็บปวด และถอยกลับไปหลายก้าว

“เอาล่ะๆ! ถึงอย่างใดก็เป็นเรื่องของเจ้า! ไม่เกี่ยวอันใดกับคนอื่น? ข้าขอไม่พูดอันใดแล้วกัน!?”

ฉู่หลิวเยว่เงียบไป

เจี่ยนเฟิงฉือตัวสูงกว่ามู่ชิงเห่ออยู่มาก ดูแล้วทั้งสูงและแข็งแรงกว่า แต่เหตุใดถึง…ดูขี้ขลาดถึงเพียงนี้…

มองมาจากข้างๆ แล้ว ช่างรู้สึกแปลกเหลือเกิน…

แต่ความคิดของนางได้จดจ่อไปที่คำบางคำในคำพูดของเจี่ยนเฟิงฉือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน