ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 648

“องค์หญิงสามน่ะหรือเชิญข้าเข้าวัง?”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบตาขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมึนงง

“เจ้าค่ะ องค์หญิงสามได้ยินว่าคุณหนูฉู่เป็นผู้กอบกู้สถานการณ์วิกฤตที่เกิดขึ้นในงานประชุมสำนักวิชา ซึ่งนับเป็นความกล้าหาญอันโดดเด่น และน่าชื่นชมมาก เพราะฉะนั้นเลยอยากเชิญคุณหนูเข้าไปพูดคุยกันในวังน่ะเจ้าค่ะ”

สองมือของฉานอี้กุมท้องน้อย พร้อมกับเอ่ยไปทีละคำ

ถึงแม้จะอยู่ในชงซูเก๋อ แต่นางก็ยังให้ความเคารพ เอาจริงเอาจัง และปฏิบัติตนดีเปรียบเสมือนอยู่ในวัง

ความคิดมากมายแวบเข้ามาในหัวของฉู่หลิวเยว่

ในตอนนั้นนางไม่รู้ว่าจะเข้าใกล้คนเหล่านั้นได้เช่นไร แต่กลับเป็นซั่งกวนหว่านที่ออกตัวเชิญนางเข้าไปในพระราชวังด้วยตนเอง

อีกฝ่ายเรียกตัวนางกะทันหัน เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่า “ความชื่นชม” เลยสักนิด แต่เป็นเพื่อจุดประสงค์อื่น

ในความเป็นจริง ก่อนหน้านี้ขณะที่นางอยู่ที่สวนเทพเนรมิต ฉู่หลิวเยว่จงใจทำให้ซั่งกวนหว่านสงสัย ทุกคราที่ขมวดคิ้วและยิ้ม ก็ล้วนเป็นความตั้งใจที่จะทำท่าทางให้เหมือนตนเองในสมัยก่อน

นั่นไม่ใช่เพียงแค่การทำเพื่อให้ซั่งกวนหว่านไม่สบายใจเท่านั้น แต่ยังเป็นการฝังเมล็ดพันธุ์ความสงสัยไว้ในใจของนางอีกด้วย

คิดไม่ถึงว่าผ่านไปแค่ไม่กี่เพลา ซั่งกวนหว่านก็นั่งไม่ติดเสียแล้ว

งานประชุมหมู่เหล่าสำนักเพิ่งจะจบไปเมื่อวันก่อน เช้าวันนี้ซั่งกวนหว่านก็ส่งฉานอี้มาในทันที

ดูเหมือนความอดทนของนางจะไม่ได้ดีเหมือนเคยเสียแล้ว…

“การได้รับคำเชื้อเชิญอันจริงใจจากองค์หญิงสาม นับเป็นเกียรติของคุณหนูนะเจ้าคะ”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มเบาๆ ใบหน้าของนางปนไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความตื่นเต้น

ราวกับนางปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก และพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมท่าทางของตนไว้

“ไม่ทราบว่าองค์หญิงสามได้นัดไว้เวลาใดหรือ?”

“หากคุณหนูฉู่ไม่ติดอันใด ก็ขอเชิญกลับพระราชวังไปพร้อมข้าน้อยวันนี้เลยเป็นอย่างใด?”

“วันนี้เลยหรือ?”

ดูเหมือนฉู่หลิวเยว่จะลังเลเล็กน้อย

“วันนี้น่ะไม่ติดสิ่งใด แต่จะเป็นอันใดหรือไม่ หากข้าไม่ได้เตรียมตัวเข้าวังเลย?”

ฉานอี้กวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของฉู่หลิวเยว่อย่างรวดเร็ว ร่องรอยของความดูถูกผุดขึ้นในใจ แต่สีหน้าของนางนั้นไม่ได้แสดงออกมาแม้แต่น้อย นางยังคงมีท่าทีสุภาพ

“เรื่องพวกนี้คุณหนูฉู่ไม่ต้องกังวลไป องค์หญิงสามให้ความสำคัญกับคุณหนูเป็นอย่างมาก องค์หญิงไม่ใส่ใจกับเรื่องเหล่านี้หรอกเจ้าค่ะ”

ความกังวลบนใบหน้าของฉู่หลิวเยว่หายไป ก่อนจะเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มั่นใจและสดใส

“หากเป็นอย่างนั้นข้าก็สบายใจแล้ว เช่นนั้นก็… รบกวนเจ้าด้วย”

“เชิญเจ้าค่ะ คุณหนูฉู่”

ขณะฉู่หลิวเยว่เดินตามฉานอี้ออกมาจากทางเข้าหลักของห้องโถง เย่หรานหร่านและเชียงหว่านโจวที่รออยู่นอกประตูอย่างกระวนกระวายใจก็มองมา

แท้จริงแล้วประตูไม่ได้ปิดไว้ พวกเขาจึงได้ยินบทสนทนาที่เกิดขึ้นด้านในระหว่างฉู่หลิวเยว่และบุคคลที่สองจากข้างนอกได้อย่างชัดเจน

เย่หรานหร่านก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยถามอย่างลังเล

“หลิวเยว่ เจ้าจะเข้าวังจริงๆ หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มตอบ

“ใช่ องค์หญิงสามส่งคนมาเชิญด้วยตนเอง ซึ่งก็แสดงถึงความจริงใจของนาง ไม่ต้องห่วง ข้าไปเดี๋ยวก็กลับ”

การกระทำของซั่งกวนหว่านในครานี้โจ่งแจ้งนัก ต่อให้นางต้องการจะทำอันใดบางอย่างจริงๆ ก็คงไม่เลือกลงมือในครั้งนี้เป็นแน่

เรื่องแค่นี้ ซั่งกวนหว่านคิดได้อยู่หรอก

เย่หรานหร่านกวาดสายตามองฉานอี้อย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด นางมักจะรู้สึกว่าสตรีในราชสำนักนางนี้มีลับลมคมในบางอย่าง

แม้ว่านางจะดูไม่มีอันใดผิดปกติ แต่…มันมีกลิ่นอายของสิ่งที่ทำให้คนรู้สึกไม่ชอบและก็รู้สึกไม่สบายใจ

“เช่นนั้น…เจ้าก็รีบกลับแล้วกัน”

ฉู่หลิวเยว่ฉีกยิ้มจนใบหน้าอันกลมมนของนางบีบเข้าหากัน

“รับทราบ!”

สาวน้อยผู้นี้คิดว่าตนเองปิดบังได้แนบเนียนแล้ว แต่ความจริง ความคิดทั้งหมดของนางนั้นถูกเขียนไว้บนใบหน้าหมดแล้ว

นางมองไปยังเชียงหว่านโจว

ทั้งสองสบตากัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน