ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 861

หัวใจของซั่งกวนหว่านเต้นเร็วระรัวจนได้ยินเสียงที่ดังออกมา

นางสอดส่องมองไปรอบๆ ก่อนจะหยิบกล่องไม้ออกมาอย่างระมัดระวัง

แม้แต่เจียงอวี่เฉิงก็ยังไม่เคยคิดว่า วันใดวันหนึ่งซั่งกวนหว่านจะค้นพบส่วนสำคัญในห้องทรงงานของเขาเข้าเสียแล้ว

แต่นางก็ไม่เคยทำอันใดแบบนี้มาก่อน

เพราะนางรู้ว่าถ้าเจียงอวี่เฉิงรู้เข้า เขาจะต้องโกรธอย่างแน่นอน

แต่ในคราวนี้นางกลับอยากรู้อยากเห็นเอามากๆ!

ซั่งกวนหว่านมองไปที่กล่องไม้ที่อยู่ในมือของตนอย่างละเอียด

กล่องไม้นี้ทำจากไม้กฤษณาซึ่งสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจางๆ ผิวเคลือบเรียบเนียนประดับด้วยลวดลายที่ประณีตละเอียดอ่อน ดูหรูหรางดงามยิ่งนัก

แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด กลอนด้านบนนี้กลับไม่ได้ถูกล็อคไว้

ซั่งกวนหว่านคิดว่า น่าจะเป็นเพราะวันนั้นเขาอาจจะรีบเก็บเจ้าสิ่งนี้เร็วเกินไป เขาจึงลืมล็อคมัน

นางกลั้นหายใจ พลางค่อยๆ เปิดกล่องไม้ออก

มีม้วนภาพซ่อนอยู่ข้างในจริงๆ ด้วย!

ทว่าด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ ซั่งกวนหว่านกลับรู้สึกประหม่าจนเหงื่อออกท่วมฝ่ามือ

นางมีลางสังหรณ์ในใจว่าความลับของเจียงอวี่เฉิง อาจถูกซ่อนอยู่ในม้วนภาพม้วนนี้…

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หยิบม้วนภาพนั้นออกมา

เจ้าสิ่งนี้ดูเก่าราวผ่านกาลเวลามาหลายปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นด้ามม้วนหรือกระดาษ ก็ล้วนดูเก่าไปเสียหมด

แต่ทว่ามันกลับถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี แสดงให้เห็นว่ามันมีค่าต่อเจ้าของมากเพียงใด

ซั่งกวนหว่านค่อยๆ คลี่ม้วนภาพวาดนั้นออก และจ้องมองมันด้วยตาไม่กะพริบ

และเมื่อนางเห็นรายละเอียดที่อยู่ในนั้น ซั่งกวนหว่านก็เบิกตากว้าง!

บนภาพวาดนั่น เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดของราชวงศ์

นางกำลังยืนอยู่ริมทะเลสาบ และนางไม่รู้ว่าได้ยินอันใด นางจึงหันไปมองอีกทางด้วยรอยยิ้มสวยหวานหยาดเยิ้ม

นางมีริมฝีปากแดงระเรื่อดุจดั่งผลเชอร์รี่ และผิวที่ขาวราวกับหิมะ แววตาอันสดใสรวมทั้งเครื่องแต่งกายของนาง ขลับให้รัศมีของนางดูสูงส่งยิ่งนัก แต่รอยยิ้มที่สดใสและรูปร่างหน้าตาอันเจ้าเล่ห์นี้ กลับสามารถทำให้คนมองรู้สึกใจเต้นระรัวได้ทุกครา

อาจกล่าวได้ว่าความงามของนางนั้นเจิดจรัสดั่งดวงจันทร์ ท่าทีที่เยือกเย็นสูงส่งสง่างามเกินจะเอื้อมถึง และรอยยิ้มที่เปรียบเสมือนแสงไฟในยามราตรี ความงามของนางนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกราวกำลังยื่นมือออกไปโอบกอดดวงจันทร์ก็มิปาน

งดงามกระทั่งผืนฟ้าและพสุธายังต้องเหลียวมอง

สรุปแล้วก็เป็นรูปวาดนี่เอง

อย่างใดก็ตาม สิ่งที่ทำให้ซั่งกวนหว่านตกใจ ไม่ใช่การที่เจียงอวี่เฉิงเก็บภาพเหมือนของผู้หญิงไว้เช่นนี้ แต่เพราะ…ผู้หญิงในภาพนี้คือ ซั่งกวนเยว่!

ซั่งกวนเยว่ผู้นั้นที่เคยสูงส่งและดูเหมือนจะไม่ไม่มีวันเอื้อมได้ถึง แต่ท้ายที่สุดแล้ว กลับเลือกที่จะจุดไฟเผาตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยว และจมลงสู่ก้นบึ้งแห่งความตาย!

“ตุบ” ภาพวาดผืนนั้น หล่นลงมาจากมือของซั่งกวนหว่าน

แต่หญิงสาวบนภาพวาดนั้นกลับยังคงยิ้มละมุนไม่คลาย

เสมือนสีสันของสวรรค์และโลกล้วนมุ่งไปที่คนๆ นี้ ผู้ที่สูงส่งไม่มีสิ่งใดมาเทียบเทียมได้

ทันใดนั้น ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ! ภายในหัวของซั่งกวนหว่านพลันว่างเปล่า!

มือของนางสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้ ทั่วเรือนร่างของนางเกร็งแน่น ราวกับว่าตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง ความเย็นยะเยือกคืบคลานเข้ามาจากภายในสู่ภายนอก จากบนลงล่าง และแผ่ขยายความหนาวเหน็บไปถึงกระดูก!

นางเดินโซซัดโซเซ ก่อนจะชนเข้ากับเก้าอี้จนเกือบล้มลงกับพื้น

“ไม่…เป็นไปไม่ได้…เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

ซั่งกวนหว่านพึมพำเบาๆ โดยไม่รู้ว่านางกำลังอธิบายหรือพยายามที่จะพูดเกลี้ยกล่อมใคร

นั่นคือซั่งกวนเยว่…

นั่นมันซั่งกวนเยว่ชัดๆ!

นางรู้ว่าครั้งหนึ่งเจียงอวี่เฉิงเคยชอบพอซั่งกวนเยว่ แต่นั่นมันเป็นเพียงอดีตไปแล้วไม่ใช่หรือ! ?

เป็นเขาที่เป็นคนวางยานางกับเขา และเป็นเขาที่เป็นเป็นคนพาตัวนางไปยังโถงบรรพชนด้วยตัวเอง

และก็เป็นเขา…ที่ลงมือทำสิ่งเหล่านี้กับซั่งกวนเยว่ด้วยตัวเอง! จนนางถูกไล่ต้อนให้ถึงแก่ความตาย!

แต่ถ้าหากเขายังคงมีความอาลัยและหวงแหนซั่งกวนเยว่อยู่ เหตุใดเขาถึงทำเช่นนั้นกันเล่า! ?

หรือเพราะการทำแบบนั้น จะทำให้ซั่งกวนหว่านเชื่อว่าเจียงอวี่เฉิงไม่ได้มีความรู้สึกอันใดต่อซั่งกวนเยว่อีกแล้ว

ทว่าตอนนี้ นางตระหนักได้แล้วว่า ความจริงสิ่งที่นางคิดมาตลอดนั้นผิดมหันต์!

สีหน้าของซั่งกวนหว่านซีดเผือดราวกับผี ดวงตาสองข้างไร้ซึ่งชีวิตชีวา หัวใจของนางเจ็บช้ำราวกับถูกบีบแน่น! มันเจ็บจนแทบจะขาดใจ!

แต่ทันใดนั้นนางก็รีบตั้งสติ แล้วรีบหยิบภาพวาดขึ้นมา พลางขบกัดริมฝีปากแล้วมองดูอย่างละเอียดอีกครา

ซั่งกวนเยว่ในภาพนี้ยังคงดูอ่อนเยาว์อยู่ ดูแล้วอายุน่าจะราวๆ สิบสามหรือสิบสี่ปีเท่านั้น

หัวใจของซั่งกวนหว่านเต้นผิดจังหวะไปแวบหนึ่ง!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน