ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1059

ในห้องทำงานของสวี่ปั๋วเหริน เขากำลังเดินไปมาที่เดิม เลขาคนใหม่ไม่รู้ว่าอู๋เป่ยคือใคร จึงพูดว่า "บอส คนที่มานี้เป็นใครครับ?"

สวี่ปั๋วเหรินเหลือบมองเขาแล้วตอบ "ท่านผู้ยิ่งใหญ่ สถานะของเขานั้นเกินกว่าฉันมาก"

เลขาถึงกับตกใจเขาสำคัญกว่าผู้นำจังหวัดหรือ เขาคือใครกัน?

ทันทีที่พูดจบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เลขานั้นสะดุ้ง เขาเปิดประตูและเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาคิดว่าคนที่รับสายโทรศัพท์นั้นไม่น่ามาเร็วขนาดนี้จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า "คุณเป็นใครครับ?"

แต่สวี่ปั๋วเหรินก็ออกมาต้อนรับ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "พี่อู๋ พี่มาเร็วมาก! เชิญเข้ามานั่งก่อน เสี่ยวซง ไปเอาชามา"

เลขาเสี่ยวซงนั้นตกตะลึง นี่เป็นท่านผู้ยิ่งใหญ่ทางสายโทรศัพท์หรือ? เขารีบตอบรับแล้วเดินไปด้านข้างเพื่อชงชาให้อู๋เป่ย

อู๋เป่ยหยิบถุงชาออกมาบนโต๊ะแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่ใหญ่สวี่ ชาจากบ้านฉันเองไม่ใช่ของดีอะไร เอามาให้พี่ลองชิมดู"

สวี่ปั๋วเหรินหัวเราะ "ฮ่าฮ่าฮ่า" "ชายของพี่ต้องดีแน่ๆอยู่แล้ว เสี่ยวซง เอาชานี้ไปชง ฉันอยากลองชิมตอนนีเลย"

เสี่ยวซงกำลังชงชา อู๋เป่ยกับสวี่ปั๋วเหรินก็พูดคุยกันสองสามประโยค "พี่ใหญ่สวี่ พูดทางโทรศัพท์มันไม่ค่อยชัดเจนนะ เมื่อกี้ฉันอยู่บนภูเขาแล้วเดินไปรอบๆ คิดว่าสถานที่แห่งนั้นสามารถพัฒนาเป็นบ้านไร่และโครงการท่องเที่ยวอื่นๆได้"

สวี่ปั๋วเหรินพูด "จริงเหรอ? บริเวณตรงไหนน่ะ?"

อู๋เป่ยเห็นแผนที่บนผนัง เขาจึงวาดวงกลมด้วยปากกาแล้วพูดว่า "น่าจะประมาณแถวตรงนี้"

สวี่ปั๋วเหรินในฐานะผู้นำจังหวัด คุ้นเคยกับภูมิประเทศของจังหวัดดี เขาหัวเราะเมื่อเห็น "นี่เป็นเมืองที่ยากจนที่สุดในจังหวัด มีทรัพยากรน้อย ภูเขาแห้งแล้งและแม่น้ำเน่า พี่ชาย พี่แน่ใจเหรอว่าต้องการที่นี่เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยว?"

อู๋เป่ย "ภูเขาและแม่น้ำที่นั้นสวยงาม ฉันคิดว่ามันค่อนข้างเหมาะสม ฉันจะลงทุนสามล้านล้านหยวน ใช้เวลาสามปีในการสร้างสถานที่แห่งนี้ให้เป็นพื้นที่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ"

สวี่ปั๋วเหรินตกตะลึง สามล้านล้าน!

เลขาเสี่ยวซงเกือบจะทิ้งกาน้ำชาลงบนพื้น แนวคิดของการใช้เงินสามล้านล้านคืออะไรกัน? ผลผลิตทางเศรษฐกิจรวมต่อปีของจังหวัดเค มีเพียงไม่กี่ล้านล้านเท่านั้นเอง!

หากเปิดตัวโครงการนี้ เศรษฐกิจของจังหวักเคก็จะมีอัตราการเติบโตเป็นเลขสองหลักเป็นอย่างน้อย!

เขาไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ สวี่ปั๋วเหรินยังคงสงบนิ่งอยู่ เขายิ้มแล้วพูดว่า "พี่ชาย การลงทุนที่มหาศาลนี้ก็เพื่อแค่จะพัฒนาการท่องเที่ยวเหรอ? ลงทุนสามล้านล้านนั้น ฉันเกรงว่ามันจะต้องใช้เวลานานในการคืนทุนนะ"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "แน่นอนล่ะ การท่องเที่ยวเป็นเพียงทางหนึ่งเท่านั้น เมื่อถึงเวลา ฉันต้องการสร้างอาคารโบราณและที่อยู่อาศัยบนเขา สิ่งเหล่านี้น่าจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

สวี่ปั๋วเหรินพูด "ไม่เป็นปัญหา ไม่มีข้อจำกัดในการพัฒนาการใช้ที่ดิน แต่พี่ชาย เมื่อเทียบกับการพัฒนาการท่องเที่ยวแล้ว ผมมีโครงการที่ดีมากอยู่ในมือ พี่อยากจะลองพิจารณาดูไหม?"

อู๋เป่ยถามอย่างส่งๆ "โอ่ โครงการอะไรล่ะ?"

สวี่ปั๋วเหรินหยิบวัสดุชิ้นหนึ่งออกมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "พี่ดู ข้างบนนี้เขียนไว้อย่างละเอียดเลยล่ะ"

อู๋เป่ยเข้าใจโครงการนี้ได้เพียงเหลือบดูสั้นๆ นี่คือโครงการลงทุนที่เรียบง่าย และมีส่วนลดมากมาย ที่ดินฟรีห้าปี ปลอดภาษีในสามปีแรก เป็นต้น

อู๋เป่ยดูสถานที่ ซึ่งอยู่ในเขตชานเมือวทางตะวันออกของเมืองหลวง การคมนาคมสะดวกสบาย ภูมิประเทศที่ราบเรียบ ที่สำคัญที่สุดคือดินแดนแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากภูเขาป่าที่เขาต้องการพัฒนา ห่างออกไปเพียงไม่กี่สิบกิโลเมตรเท่านั้น!

หัวใจของเขาสั่วไหว เขานึกถึงสำนักนอกเขาสู่ แล้วพูดว่า "พี่สวี่ ฉันอยากจะเปิดโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ขนาดใหญ่ จะได้ไหม?"

สวี่ปั๋วเหรินยิ้มแล้วพูดว่า "ขอแค่ลงทุน โครงการใดๆก็ล้วนทำได้หมดเลย"

อู่เป่ย "แต่ว่า โรงฝึกศิลปะการต่อสู้ของฉันค่อนข้างใหญ่ ต้องการที่ดินขนาดใหญ่"

สวี่ปั๋วเหริน "ต้องการประมาณเท่าไหร่ละ?"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ไม่น้อยกว่าหนึ่งพันตารางกิโลเมตร"

สวี่ปั๋วเหรินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง พื้นที่ทั้งหมดของเมืองฉือมีพื้นที่เพียงหนึ่งพันกว่าตารางกิโลเมตรเท่านั้น อู๋เป่ยต้องการจะใช้เองหนึ่งพันเลยเหรอ?

ความสัมพันธ์ของทั้งสองถือว่าไม่ได้แย่ เพียงแต่เป็นเมื่อหลายปีที่ผ่านไป อู๋เป่ยเกือบจะดูไม่ออกว่าเป็นเขา

เห็นได้ชัดว่าจางซินหมิงไม่ใช่จางซินหมิงคนเดิม เขามีพลังยุทธ์ชั้นพรสวรรค์และรากฐานของเขาก็มั่นคงมาก

จางซินหมิงเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม เดินเข้ามากอดอู๋เป่ยอย่างแนบแน่น แล้วพูดว่า "ไม่ได้เจอกันนานมาก เจ้าหนูน้อยอย่างนายสูงขึ้นแล้ว?"

อู๋เป่ยสูงขึ้นมากจริงๆ ตอนนี้เขาสูงใหญ่หลายเมตร รูปร่างก็สมบูรณ์แบบ เขาแตกต่างจากอู๋เป่ยในความทรงจำของจางซินหมิงมาก

อู๋เป่ย "ใช่ ตอนอยู่ปีหนึ่งฉันทานฮอร์โมนนะ"

จางซินหมิงไม่ได้คิดอะไรมาก เขาตบไหล่เขาแล้วพูดว่า "

พี่ชาย ตอนนี้นายไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า? หางานได้รึยัง?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วตอบว่า "ฉันทำงานที่โรงพยาบาล นายล่ะ? ตอนนี้ขับรถสปอร์ต นายรวยแล้วใช่ไหมเนี่ย?"

จางซินหมิงหัวเราะ "ฮ่าฮ่า" "รวยอะไรกัน ฉันได้เงินจากการทำธุรกิจนิดหน่อยน่ะ จริงสิ นายกำลังจะไปไหนล่ะ ตอนค่ำนัดเจอกันไหม? "

อู๋เป่ยนั้นไม่ค่อยมีเวลาจึงพูดว่า "ซินหมิง วันนี้ฉันมีธุระ เปลี่ยนวันเถอะ"

จางซินหมิงมีสีหน้าจริงจัง "อู๋เป่ย นายไม่ไว้หน้าฉันหน่อยเหรอ? เราไม่ได้เจอกันนานหลายปี นายต้องมานะคืนนี้ ไม่งั้นฉันจะไปตามหานายถึงบ้าน"

อู๋เป่ยยิ้มขื่น ผู้ชายคนนี้ยังคงเหมือนเดิม เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง "เอาล่ะ บอกเวลากับสถานที่มาให้ฉัน แล้วฉันจะไปที่นั่นแน่นอน"

จางซินหมิงยิ้มแล้วพูดว่า "งั้นก็ได้ พวกเราแลกข้อมูลการติดต่อไว้ให้กันเถอะ"

หลังจากเพิ่มเพื่อนแล้ว จางซินหมิงยิ้มแล้วพูดว่า "อู๋เป่ย คืนนี้อดีตครูใหญ่กับศิษย์เก่าหลายคนจะมาด้วย พวกเรามาดื่มเครื่องดื่มดีๆกันเถอะ"

จู่ๆอู๋เป่ยก็คิดว่ามหาลัยที่เขาเรียนจบมา แต่มันไม่ง่ายเลยที่รวมตัวกันครั้งนี้ นี้อาจจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?