ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1120

ชายในชุดสีฟ้าตกตะลึง แล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด "นายกล้าฆ่าศิษย์พี่ฉัน!"

เขาคำรามหนึ่งเสียง ยันต์บนร่างของเขาเปล่งแสง เขาก็หนีไปแล้ว ไม่กล้าที่จะลงมือกับอู่เป่ย

อู่เป่ยยิ้มเย็น เขาไม่ได้ไล่ตามไป แต่หยิบอาวุธวิเศษจากชายในชุดขาวมา จากนั้นก็โยนเข้าไปในหม้อใต้พิภพ เพื่อปรุงยายาอายุวัฒนะวิญญาณแรกเกิด

เขามองดูอาวุธนั้นและพบว่าด้านในของดีมากมายในนั้น ที่ดีที่สุดกคือวัสดุยา

เมื่อได้รับของดี เขาก็ยังคงตามหายาต่อ เขารู้ว่าจะต้องรีบแล้ว การปรากฏตัวของสองคนนี้แสดงให้เห็นว่าคนอื่นที่อยู่นอกเขาพยัคฆ์มังกร ได้เข้ามาในดินแดนเซียนพยัคฆ์มังกรแล้ว

หลังหาเก็บยาเป็นครึ่งวัน อู๋เป่ยก็รูสึกถึงความพันผวนของพลังงานอย่างรุนแรงจากทางด้านซ้าย เขาบินขึ้นไปในอากาศ รีบมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้นทันที

บินไปหลายพันไมล์ เขาก็เห็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์ขนาดใหญ่มหึมา ภูเขาลูกนี้มีความสูงกว่าแสนฟุตสง่างามอย่างยิ่ง ยอดเขาครึ่งหนึ่งถถูกซ่อนอยู่ในเมฆศักดิ์สิทธิ์บางเบา สามารถมองเห้นประตูขนาดใหญ่ตรงตระหง่านอยู่ตรงนั้น

ที่ตีนเขามีจัตุรัสขนาดใหญ่ บนพื้นปูด้วยอิฐ มีผู้คน

อย่างน้อยพันคนในจัตุรัส พวกเขาเป็นหนึ่งกองกำลังตะวันออก หนึ่งกองกำลังตะวันตก มาจากกองกำลังที่ต่างกัน

ดวยดวงตาที่เฉียบคมของอู๋เป่ย เพียงมองก็เห็นศิษย์จากภูเขาหลงหูหลายคนเขาจึงร่อนลงมา

เมื่อเห็นขเา หลายคนต่างประหลาดใจ "จางหลินเป่า นายมาได้ยังไง?"

อู๋เป่ยตอบ "ฉันมาดูซักหน่อย"

คนผู้หนึ่งพูด "จางหลินเป่า พวกเราภูเขาหลงหูลงชื่อเซียนมากันแค่สิบคน นายมาก็ไม่มีประโยชน์"

อู๋เป่ยถาม "ลงชื่อเซียนอะไร?"

คนนั้นชี้นิ้วไปที่เขาศักดิ์สิทธิ์แล้วพูดว่า "นายไม่เห็นบันไดสีทองนั้นเหรอ? ขึ้นบันไดไป ทุกขั้นจะมีหนึ่งตำแหน่งก็จะสามารถได้รับรางวัลจากเขาศักดิ์สิทธิ์ แต่รางวัลนี้เป็นเป็นรางวัลใช้ครั้งเดียว คนที่มาถึงก่อนก็ได้ คนด้านหลังก็ไม่มีโอกาสแล้ว นอกจากจะไปให้สูงกว่านั้น"

อู๋เป่ยมองไปรอบๆ และพบบันไดขนาดใหญ่ที่ทอดยาวไปสู่เมฆศักดิ์สิทธิ์ ทุกๆร้อยก้าวจะมีแท่นหนึ่งอยู่ ในเวลานั้น มีคนนั่งพักอยู่ที่บันได้มากกว่าสามพันขั้นแล้ว คนที่สองอยู่มากกว่าสองพันขั้นแล้ว

อู๋เป่ย "ใครเป็นคนตั้งกฎ ทำไมภูเขาหลงหูของเราถึงมีรายชื่อเพียงสิบคน"

คนหนึ่งหัวเราะเยาะ "นายก็พอใจเถอะ กองกำลังางแห่งมีเพียงสองหรือสามเท่านั้นเอง เรานะค่อนข้างดีกว่าแล้ว"

อู๋เป่ยยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์แล้วถามว่า "เขาศักดิ์สิทธิ์จริงๆแล้วคืออะไรกัน?"

มีคนพูดตอบ "ได้ยินว่าเขาพูดว่า เขาศักดิ์สิทธิ์นี้น่าจะเป็นแกนกลางของดินแดนเซียนพยัคฆ์มังกร ด้านบนมีเชื้อสายลัทธิเต๋าของต้าหลัวจินเซียนอยู่"

อู๋เป่ย "แล้วเมื่อไรจะถึงตาพวกเราที่จะได้ขึ้นไป"

"เกือบถึงแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถแมแต่จะขึ้นไปถึงสามรอยก้าวแรกด้วยซ้ำ พวกเราสองสามคนสามารถขึ้นไปได้ถึงพันก้าว ก็นับว่าไม่ทำให้อาจารย์อีบอายแล้ว"

อู๋เป่ย "ฉันนับดูแล้ว หากต้องการเข้าประตูด้านบน ต้องเดินขึ้นไปเก้าพันขั้น พวกนายขึ้นไปแค่สามพันขั้นก็ไม่มีความหมาย"

เมื่อฟังเขาพูด ก็มีคนตอบอย่างโมโห "จางหลิงเป่า นายดีไม่เท่าพวกเราด้วยซ้ำ!"

อู๋เป่ยจ้องมอง "ผายลม ฉันเนี่ยนะจะด้อยกว่านาย?"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ต่อยไปที่ท้องของคนนั้น ดวงตาของตยยั้ยเบิกกว้าง เขาค่อยๆยองตัวลงนั่งบนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดอย่างมาก

คนอื่นต่างพากันโกรธเคือง "จางหลิงเป่า นายทำอะไรนะ?"

อู๋เป่ยส่ายหมัด "ฉันแค่จะพิสูจน์ว่าฉันเก่งกว่าเขา"

ผู้อาวุโสจากภูเขาหลงหูมองเห้นเหตุการณ์ฉากนี้ แม้จะมีอารมณ์โกรธ แต่เมื่อคิดดูแล้ว เขาก็พูดว่า "อีกเดียวให้จางหลิงเป่าขึ้นไป"

เห็นได้ชัดว่าทุกคนไม่พอใจ แต่เมื่อผู้อาวุโสพูดแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็มีคนตะโกนว่า "ภูเขาหวงหู!"

อู๋เป่ยและอีกสิบคนก็รีบไปที่บันได เมื่อมาถึงอู๋เป่ยก็พบว่าที่ตีนบันไดมีเซียนเทพสององค์นั่งอยู่! คนสองคนนี้ ชายคนหญิงคน มีรูปลักษณ์ที่เคร่งขรึม สวมมงกุฎอันล้ำค่าและเสื้อผ้าเซียน ดูยอดเยี่ยมมาก เพียงแต่ใบหน้าของพวกเขาพร่ามัวมองเห็นได้ไม่ชัด

หลังจากมองดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าไม่ใช่เซียนเทพ แต่เป็นการจุติของเซียนเทพ แม้จะเป็นร่างอวตาร แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ด้อยไปว่าเซียนสุญญตาและยังคงเป็นสิ่งที่แข็งแกร่งมาก ไม่น่าแปลกใจที่กองกำลังทั้งหมดเข้าแถวอย่างเชื่อฟังและปีนขึ้นไปตามรายชื่อของพวกเขาไม่มีใครการล่วงเกินสองคนนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน