ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1209

คนคนนั้นกล่าวว่า: "แหล่งทรัพยากรที่เบื้องบนมอบให้กับพวกเรานั้นจำกัด หากต้องการทำให้แคว้นอู๋เกิดความโกลาหลขึ้นมา ก็จะต้องใช้แรงอย่างมหาศาล เพื่อทำให้กองกำลังของซวนหวงเหมินเข้ามาแทรกแซง เช่นนี้ก็จะทำให้พวกเราได้ผลประโยชน์ได้"

อีกคนหนึ่งกล่าวว่า: "ใช่แล้ว นี่คือวิธีที่พวกเราทำมาโดยตลอด ซึ่งผลลัพธ์นั้นก็ไม่เลวเลย และเบื้องบนจะต้องดำเนินการเรื่องของโลกซวนหวงในฐานะเหตุการณ์สำคัญ หากเราทำเรื่องนี้สำเร็จ มันจะต้องเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน"

"แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ราชสำนักเซียนไม่เต็มใจที่จะฉีกหน้ากับกองกำลังต่างๆ ไม่เช่นนั้นละก็ พวกเราก็คงจะไม่ลำบากเช่นนี้หรอก และคงจะนำกองกำลังทหารไปยึดแคว้นอู๋ได้แล้ว"

"วิธีการแบบนั้นมันแย่เกินไป หากรอให้ราชสำนักเซียนต้องการจะทำเรื่องเช่นนี้ ถึงเวลานั้นสถานการณ์โดยรวมก็คงจะได้รับการตัดสินแล้ว"

ภายในใจของอู๋เป่ยมั่นใจว่า สำนักดาบเทียนตี้จะคาดไม่ถึงว่าจะเป็นราชสำนักเซียนได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่า ประเทศเหล่านี้ยอมรับการจัดการแบบคู่ของราชสำนักเซียนและสำนักดาบเทียนตี้หรอกเหรอ?

เขาแอบถามหลิวอี้เฟิงว่า: "คิดว่าราชสำนักเซียนก็มีความคิดเกี่ยวกับประเทศเหล่านี้เหมือนกันใช่ไหม?"

หลิวอี้เฟิงกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "แน่นอนอยู่แล้ว ราชสำนักเซียนต้องการที่จะควบคุมโลกซวนหวงเสมอมา และเพื่อควบคุมโลก ก็จะต้องควบคุมประเทศ และกองกำลังเหล่านี้เสียก่อน ท่านประมุขก็เคยบอกแล้วว่า ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด สำนักดาบเทียนตี้ก็จะต้องออกจากโลกซวนหวงในไม่ช้าก็เร็วนี้"

อู๋เป่ยค่อนข้างประหลาดใจ: "ท่านประมุขเคยพูดแบบนี้เหรอ?"

หลิวอี้เฟิง: "ใช่แล้ว เพราะว่าท่านประมุขตระหนักได้ว่า ราชสำนักเซียนจะไม่หยุดอยู่เพียงแค่นี้ และจะต้องเรียกร้องสิ่งที่มากกว่านี้อย่างแน่นอน"

อู๋เป่ย: "เช่นนั้นก็หมายความว่า ก่อนหน้านี้โลกซวนหวงไม่เคยถูกราชสำนักเซียนควบคุมอย่างนั้นเหรอ?"

หลิวอี้เฟิง: "อืม คาดว่าประมาณห้าร้อยปีก่อน กองกำลังของราชสำนักเซียนค่อยๆ แทรกซึมเข้ามา อันที่จริงผู้ที่ต่อต้านราชสักเซียนอย่างดุเดือดก็คือโลกซวนหวง โลกซวนหวงเป็นของกองกำลังกึ่งสูงสุด ว่ากันว่าเจ้าสำนักซวนหวงท่านนั้นได้บรรลุถึงระดับเซียนจินครึ่งก้าวแล้ว ฉะนั้นราชสำนักเซียนจึงไม่กล้าที่จะบีบบังคับเขามากเกินไป"

อู๋เป่ย: "ในกรณีเช่นนี้ สำนักดาบเทียนตี้ก็ยิ่งอันตราย เพราะว่าถ้าหากฉันเป็นราชสำนักเทียนตี้ ฉันก็จะโค่นสำนักดาบเทียนตี้ก่อน จากนั้นค่อยวางแผนจัดการซวนหวงเหมิน"

หลิวอี้เฟิง: "ก็เพราะเช่นนี้ ท่านประมุขจึงพาคนไปยังโลกมนุษย์ด้วยตัวเอง เพื่อต้องการที่จะหาทางหนีทีไล่ ถ้าหากวันหนึ่งไม่อาจอยู่ในโลกซวนหวงได้อีกต่อไป อย่างน้อยพวกเราก็สามารถปักหลักอยู่ในโลกมนุษย์ได้ต่อไป เช่นนี้ก็จะทำให้การปะทะคลี่คลายลง"

อู๋เป่ย: "คาดไม่ถึงว่าโลกจะสลับซับซ้อนเช่นนี้"

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ คนทั้งสองก็เริ่มรับประทานอาหาร อู๋เป่ยรู้สึกว่ารสชาติอาหารของที่นี่ไม่เลวเลย

"ในแต่ละปีสำนักดาบเทียนตี้ของพวกเรา ได้รับเงินจากประเทศเหล่านี้ไม่น้อยเลยใช่ไหม?"

หลิวอี้เฟิง: "อันที่จริงก็ไม่มากหรอก ผลกำไรในแต่ละปีไม่ถึงยี่สิบล้านหยวน อันที่จริงรายได้ที่แท้จริงของสำนักดาบเทียนตี้ของพวกเรา มาจากทรัพยากรมากมายภายใต้ชื่อ รวมทั้งทรัพยากรที่ได้รับจากการผนวกกับกองกำลังอื่นๆ ตัวอย่างเช่นช่วงก่อนหน้านี้ พวกเราได้ผนวกรวมกับภูเขาสู่ของโลกแห่งเซียน จึงได้รับแหล่งทรัพยากรมาไม่น้อย"

อู๋เป่ย: "ภูเขาสู่เป็นของโลกแห่งเซียน การเข้าครอบครองมัน ราชสำนักเซียนไม่มีปฏิกิริยาอะไรเหรอ?"

หลิวอี้เฟิงยิ้มแล้วกล่าวว่า: "แน่นอนว่าต้องมีอยู่แล้ว แต่ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย ราชสำนักเซียนก็จนปัญญา เรื่องราวที่คล้ายกันนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ส่วนใหญ่ราชสำนักเซียนก็ทำได้เพียงลืมตาข้างหนึ่ง ปิดตาข้างหนึ่งเท่านั้น ถึงอย่างไรพลังของมันก็มีอย่างจำกัด และเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมทุกพื้นที่ได้อย่างสมบูรณ์"

เขาเดินเข้ามาอีกก้าวหนึ่งแล้วกล่าวว่า: "อันที่จริงแหล่งทรัพยากรที่ใหญ่ที่สุด คือประชากรสามพันล้านคนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเรา ในแต่ละปีในบรรดาพวกเราจะมีคนหนุ่มสาวจำนวนมากเข้าร่วมสำนักดาบเทียนตี้ ซึ่งในจำนวนนั้นจะมีอัจฉริยะกำเนิดขึ้นเสมอ เมื่อเป็นเช่นนี้ สำนักดาบเทียนตี้จึงยังคงแข็งแกร่ง และไม่ถูกคนอื่นบุกเข้ายึดครอง"

อู๋เป่ย: "พื้นที่ที่สำนักดาบเทียนตี้ควบคุม มีแหล่งทรัพยากรอะไรเหรอ?"

หลิวอี้เฟิง: "หลักๆ ก็มีอยู่สามประเภท ประเภทแรกคือทองคำเซียน พื้นที่ที่พวกเราควบคุมล้วนเป็นพื้นที่การผลิตที่ใหญ่ที่สุดของทองคำเซียนซวนหวง ในแต่ละปีสามารถผลิตทองคำเซียนซวนหวงได้ห้าแสนกิโลกรัม ซึ่งในตลาด ทองคำเซียนซวนหวงห้าร้อยกรัมขายได้ราคาสามพันเหรียญสมบัติ ซึ่งรายได้ต่อปีคือสามพันล้านเหรียญสมบัติ"

อู๋เป่ยตกใจ: "สามพันล้าน!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน