ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1411

มองเห็นหมาป่ายักษ์ หมีดำคำรามออกมาทันที ดูเหมือนว่าจะเป็นการเตือนราชาหมาป่าหลังเงิน บนหลังมันมีจักรพรรดิมนุษย์ บอกให้มันอย่าหยิ่งผยอง

สายตาที่เย็นชาของราชาหมาป่า จ้องมองอู๋เป่ยด้วยความยั่วยุ ราวกับว่าไม่ไว้หน้าจักรพรรดิมนุษย์อย่างเขาคนนี้เลย

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา มือขวาจับเข้าไปในอากาศ มือขนาดใหญ่ข้างหนึ่ง พลังซวนหวงที่ควบแน่นกลายเป็นมือใหญ่ข้างหนึ่ง จับราชาหมาป่าเอาไว้โดยตรง

ราชาหมาป่าหลังเงินคำรามด้วยความโกรธ แต่ไม่ว่ายังไงก็ดิ้นไม่หลุด มือใหญ่ซวนหวงจับแน่นขึ้นเรื่อยๆ ผ่านไปไม่นาน มันส่งเสียงกรีดร้องออกมา

“ตุ้ม!”

อู๋เป่ยเหวี่ยงราชาหมาป่าลงบนพื้นอย่างแรง พูดอย่างเย็นชา : “เป็นแค่ราชาหมาป่าตัวเล็กๆ ใครมอบความกล้านี้ให้แก กล้ามาเผชิญหน้ากับจักรพรรดิมนุษย์ตรงๆ”

ราชาหมาป่าหลังเงินเกือบตายหลังจากถูกเหวี่ยงหนึ่งที มันก้มหน้าลง หมอบลงบนพื้น ซึ่งหมายความว่าได้แสดงการยอมจำนนต่ออู๋เป่ยแล้ว

เหล่าชายหนุ่มทั้งตะลึงและมีความสุข คนหนึ่งพูด : “ใต้เท้า ราชาหมาป่าหลังเงินตัวนี้สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อท่าน!”

อู๋เป่ยเหลือบมองหนึ่งที กลับพูดด้วยความรังเกียจ : “อ่อนแอเกินไปแล้ว แม้แต่หมาที่บ้านของฉันก็เอาชนะไม่ได้”

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจราชาหมาป่าหลังเงิน ให้หมีดำเดินทางต่อไป

ชายหนุ่มแอบพูดไม่ออก พูดในใจ ใต้เท้าร้ายกาจเกินไปแล้ว แม้แต่ราชาหมาป่าหลังเงินก็ไม่อยู่ในสายตา!

พวกเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ อสูรพิทักษ์ของอู๋เป่ยเป็นฉยงฉี สัตว์อสูรทั่วไป แน่นอน ยากที่จะอยู่ในสายตาของเขา

ในที่สุด ชายหน่าทั้งสี่คนก็พาอู๋เป่ยมาถึงเผ่าของพวกเขาและเผ่าหมีดำแล้ว ประชากรของเผ่าหมีดำนั้นไม่ใหญ่เท่าไหร่ มีประมาณสามพันกว่าคนเท่านั้น หักคนแก่ออกไปแล้ว คนในเผ่าที่สามารถต่อสู้และทำงานได้ มีประมาณสองพันคน

ทันทีที่อู๋เป่ยปรากฏตัว คนของชนเผ่าทั้งหมดคุกเข่าลงต้อนรับอยู่ที่ประตูใหญ่ หัวหน้าเผ่าเป็นชายวัยกลางคนที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง สูงประมาณสองเมตร เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่คนเตี้ย

“สมาชิกทั้งหมดของเผ่าหมีดำ เข้าพบจักรพรรดิมนุษย์!” หัวหน้าพูดเสียงสั่น ไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นภายใน

ก็น่าแปลกเหมือนกัน จักรพรรดิมนุษย์มักจะเป็นผู้นำของพันธมิตรชนเผ่าขนาดใหญ่ ชนเผ่าใหญ่เหล่านั้นมักจะมีผู้คนนับล้าน ชนเผ่าที่อยู่ในกลุ่มพันธมิตรมีตั้งแต่หลายร้อยคน มากสุดหลายพันคนเท่านั้น เหมือนกับชนเผ่าเล็กๆของพวกเขาแบบนี้ สามารถมีจักรพรรดิมนุษย์มาเยือนได้ เป็นเกียรติอย่างยิ่ง!

อู๋เป่ยกระโดดลงจากหมีดำ พูด : “พวกคุณลุกขึ้นมาได้แล้ว”

ทุกคนลุกขึ้น แต่ละคนมองอู๋เป่ยด้วยสายตาที่เร่าร้อน

อู๋เป่ยถามหัวหน้าเผ่า : “คุณชื่ออะไร”

หัวหน้าเผ่าพูด : “ใต้เท้า จักรพรรดิมนุษย์ ผู้น้อยชื่อซงไท่”

อู๋เป่ยพูดในใจ ถ้าหากจุดของคุณน้อยลงหนึ่งจุด คุณก็กลายเป็นผู้หญิงใหญ่แล้วไม่ใช่เหรอ

ซงไท่เชิญอู๋เป่ยไปที่บ้านโดมที่สร้างมาจากไม้ไผ่หลังหนึ่ง สั่งให้คนเสิร์ฟผลไม้และเนื้อแห้งที่ดีที่สุดของเผ่าทั้งหมด นอกจากนี้ยังมีไวท์ผลไม้

อู๋เป่ยลิ้มลองเหล้าของพวกเขา รสชาติธรรมดาอย่างมาก

เขาดื่มไปสองแก้วถาม : “ซงไท่ บริเวณใกล้เคียงมีจักรพรรดิมนุษย์คนอื่นไหม”

ซงไท่ส่ายหน้า : “พื้นที่ที่จักรพรรดิมนุษย์อยู่ ห่างจากพวกเราไกลอย่างมาก พวกเราเดินทางมาทั้งชีวิตก็เดินไม่ถึง”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ พวกคุณเคยถูกสัตว์อสูรโจมตีหรือเปล่า”

ซงไท่ : “จักรพรรดิมนุษย์ สัตว์อสูรมักจะโจมตีเผ่าของพวกเรา แต่พวกเราชินแล้ว สัตว์อสูรมา พวกเราก็จะฆ่าพวกมัน เพียงแต่ทุกครั้งล้วนแล้วมีผู้บาดเจ็บและผู้เสียชีวิต ต้องสูญเสียคนแก่และเด็กไม่น้อย”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “พวกคุณไม่มีพลังยุทธ์อะไร เพียงแค่อาศัยความแข็งแกร่งทางกายภาพเพื่อต่อสู้กับสัตว์อสูร แน่นอนว่าเอาชนะพวกเขาไม่ได้”

อู๋เป่ยถามซงไท่ : “มีชนเผ่าแบบนี้อยู่แถวๆ นี้เยอะไหม”

ซงไท่ : “ตามที่ผู้น้อยรู้มา ชนเผ่าที่เป็นแบบนี้มีเยอะอย่างมาก เพียงแค่ที่ผู้น้อยรู้ก็มีสิบกว่าชนเผ่าแล้ว สัตว์ร้ายเหล่านี้ที่กักขังมนุษย์ไว้ โดยทั่วไปแล้วถูกเรียกว่าเจ้าแห่งสัตว์อสูร!”

อู๋เป่ย : “ดีมาก! พวกสัตว์อสูรที่สมควรตายเหล่านี้ ผมจะทำลายพวกมันทีละตัว!”

ซงไท่ : “จักรพรรดิมนุษย์ ทวีปรกร้างมีเจ้าแห่งสัตว์อสูรเยอะอย่างมาก ได้ยินมาว่ามีเจ้าแห่งสัตว์อสูรบางตัวถึงกับควบคุมพันธมิตรชนเผ่า กินคนนับล้านทุกปี!”

อู๋เป่ยพูดด้วยความโกรธ : “แม้แต่พันธมิตรชนเผ่าก็ถูกควบคุมเหรอ”

ซงไท่ : “ใต้เท้า อันที่จริงก็โทษพวกเขาไม่ได้ เจ้าแห่งสัตว์อสูรบางตัวมีประวัติความเป็นมายิ่งใหญ่ สายเลือดของพวกมันแข็งแกร่งอย่างมาก เป็นชนเผ่าที่รุ่งเรือง แม้แต่พันธมิตรชนเผ่าก็ไม่กล้ารุกรานพวกมัน เพราะว่าต่อให้ฆ่าพวกมันไปแล้ว บรรพบุรุษและผู้อาวุโสที่อยู่ข้างหลังพวกมันก็จะกระโดดออกมา แก้แค้นอย่างโหดร้าย”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “เพราะว่ากลัวถูกแก้แค้น เลยส่งคนในชนเผ่าเดียวกันของตัวเองให้สัตว์อสูรกินเหรอ”

ซงไท่ไม่กล้าตอบกลับ ก้มหน้าไม่พูด

อู๋เป่ยส่งสัญญาณให้เขาเข้ามา หลังจากนั้นยื่นมือออกมาตบที่ไหล่ของเขา ร่างของฝ่ายหลัง "แตกเพี๊ยะ" และมีเสียงระเบิดทันที เส้นลมปราณบางส่วนในร่างกายของเขาถูกอู๋เป่ยเปิดแล้ว ในเวลาเดียวกัน ในสมองของซงไท่ก็มีวิชาการต่อสู้ที่ลึกลับผุดขึ้นมาในสมองเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังอีกด้วย

ซงไท่ดีใจอย่างมาก ก้มกราบขอบคุณอู๋เป่ยอย่างต่อเนื่อง

อู๋เป่ย : “คุณถอยลงไปได้แล้ว ต้องตั้งใจฝึกฝนให้มากๆ เดี๋ยวไปเตรียมตัวสักหน่อย พวกเราจะไปฆ่าสัตว์อสูรตัวนั้นในคืนนี้”

“รับทราบ!” ซงไท่โค้งคำนับแล้วจากไป

เดิมทีอู๋เป่ยตัดสินใจจะออกจากภูเขาแห่งความโกลาหลให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้มาเจอเรื่องแบบนี้ ในฐานะที่เขาเป็นจักรพรรดิมนุษย์ จะนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ คืนนี้ เขาต้องฆ่าเจ้าแห่งสัตว์อสูรตัวนั้นให้ได้

นอกจากนี้ เจ้าแห่งสัตว์อสูรที่เขารู้ทั้งหมด จะฆ่าให้หมด ไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียว! สำหรับการทำให้กองกำลังที่อยู่เบื้องหลังของเจ้าแห่งสัตว์อสูรขุ่นเคืองนั้น ถ้าหากพวกมันกล้ามาแก้แค้น ก็จะจัดการพร้อมกันเช่นกัน เพื่อไม่ให้เกิดหายนะในภายหลัง