ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1449

ดูเหมือนว่าหมูป่าจะตกลงมาจากท้องฟ้า ภูเขาทั้งลูกถูกมันชนจนพังทลายแล้ว ทำให้เกิดแผ่นดินไหวรุนแรง ทำให้บ้านของประชาชนมากมายในซิ่งหลงพังและเสียหายโดยตรง

หมูป่าถูกปกคลุมไปด้วยขนที่เปื้อนเลือด ขนทุกเส้นล้วนแล้วถูกสลักด้วยอักขระยันต์ อักขระยันต์ทุกตัวล้วนแล้วมีวิญญาณของสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งถูกผนึกเอาไว้

สามารถมองออกได้ หมูป่าตัวนี้ไม่ธรรมดา!

ทันทีที่หมูป่าตกลงมาที่พื้น ยกจมูกขึ้นและดมกลิ่นทันที หลังจากนั้นพุ่งไปทางเมืองเล็กๆ ที่ชาวนามารวมตัวกัน ขาทั้งสี่ข้างเหยียบย่ำลงบนพื้น พื้นดินสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว

“หยุด!”

แสงสายฟ้าพุ่งออกไป อู๋เป่ยปรากฏตัวทันที เขาในเวลานี้ สูงประมาณสองพันกว่าเมตร เผยร่างที่แท้จริงของเขาออกมา

หมูป่าเห็นมนุษย์คนหนึ่งที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองปรากฏตัว ตกใจอย่างเห็นได้ชัด มันเคยพบเจอบุคคลสำคัญที่ร้ายกาจอย่างมากไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกที่พบเจอมนุษย์ที่แข็งแกร่งอย่างอู๋เป่ยแบบนี้

“คร่อก.....”

หมูป่าคำรามใส่อู๋เป่ยด้วยความโกรธ ส่งสัญญาณให้เขาหลีกทาง มันสามารถสัมผัสได้ อู๋เป่ยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน

อู๋เป่ยมองเห็นหมูป่ายักษ์ตัวนี้ที่มีเคี้ยวหนึ่งคู่ยาวร้อยกว่าเมตร ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูด : “แกมาจากไหน”

หมูป่ายักษ์ก้าวไปข้างหน้าด้วยกีบหน้าขวาหนึ่งก้าว มันกำลังข่มขู่อู๋เป่ย ถ้าหากเขายังไม่ถอยอีก มันจะพุ่งเข้าไปโจมตี

อู๋เป่ยเห็นมันทำแบบนี้ หัวเราะอย่างเย็นชา เตะออกไปหนึ่งที ร่างกายของเขา สูงกว่าหมูป่ายักษ์อย่างมาก ลูกเตะนี้ทรงพลังอย่างมาก

“ปัง!”

หมูป่ายักษ์ราวกับว่าถูกภูเขาเหล็กลูกหนึ่งกวาดบินออกไป บินออกไปหลายสิบไมล์ทันที กลิ้งอยู่บนพื้นอย่างต่อเนื่อง ชนภูเขาพังไปเท่าไหร่ไม่รู้ค่อยหยุดลง

“ตุ้ม!”

อู๋เป่ยตกลงมาจากท้องฟ้า ดาบศิกดิ์สิทธิ์เล่มหนึ่งในมือของเขาจี้ไปที่คอของหมูป่า เพียงแค่บาดเบาๆหนึ่งที หมูป่ายักษ์ตัวนี้ก็จบเห่แล้ว

หมูป่าตกใจอย่างมากทันที รีบพูด : “ท่านเซียน โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกก็พูดภาษาคนเป็นนิ ทำไมเมื่อกี้ถึงไม่ตอบ”

หมูป่ารีบพูด : “ปีศาจน้อยไม่รู้พลังของท่านเซียน เมื่อกี้กำเริบแล้ว”

อู๋เป่ยฟังมันพูด ไม่เหมือนคนที่ไม่ได้รับการสั่งสอน จึงถาม : “เจ้านายของแกเป็นใคร”

ดวงตาของหมูป่าหมุนหนึ่งรอบ : “ปีศาจน้อยไม่มีเจ้านายชั่วคราว”

อู๋เป่ยพูดด้วยความประหลาดใจ : “ไม่มีเจ้านายเหรอ แล้วเจ้านายเก่าของแกไปไหน”

หมูป่าตัวนี้เงียบไปหลายวินาที พูด : “ปีศาจน้อยไม่ทันระวัง กินเจ้านายเก่าไปแล้ว”

อู๋เป่ยตะลึงไปเลย กินไปแล้ว!

เขาเตะหมูป่าหนึ่งที อีกฝ่ายร้องด้วยความเจ็บปวด พูด : “ท่านเซียนอย่าเพิ่งโกรธ!”

อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชา : “แม้แต่เจ้าของยังกิน หมูป่าอย่างแกน่าสนใจจริงๆ!”

เขาผิวปากหนึ่งที เอ้อฮุนพุ่งเข้ามาหาทันที มองเห็นสัตว์อสูรตัวนี้ ปากของเอ้อฮุนมีน้ำลายไหลออกมาทันที ตะโกน : “ให้ข้ากินเถอะนะ ให้ข้ากินเถอะนะ!”

สัมผัสได้ถึงออร่าที่น่าสะพรึงกลัวของเอ้อฮุน หมูป่าตกใจจนตัวสั่นสะท้าน พูดทันที : “ท่านเซียน เจ้าของเก่าของปีศาจน้อย ฆ่าครอบครัวของข้าทั้งหมด ข้ากินเขาก็เพราะว่าต้องการแก้แค้นเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “ปีศาจหมูอย่างแก ดูออกได้ทันทีว่ากินมนุษย์มาไม่น้อย แกคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของแกไหม”

ปีศาจหมูรีบพูด : “ปีศาจน้อยเคยกินมนุษย์จริงๆ แต่ปีศาจน้อยกินคน เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้อู๋เป่ยไม่สามารถโต้เถียงได้ จริงๆ มีปีศาจตัวไหนบ้างที่ไม่กินคน

อู๋เป่ย : “แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอยังอยู่ในโลกแห่งปีศาจเลือดอยู่ไหม”

ปีศาจหมู : “นางถูกข้าทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส นอกจากนี้ปีศาจเลือดล็อคเป้าไปที่เธอแล้ว เธอหนีไม่รอดอย่างแน่นอน”

“แกรู้จักตัวตนของเธอไหม”

ปีศาจหมู : “ปีศาจน้อยเคยได้ยินเธอประกาศตัวตนครอบครัวของเธอ เธอชื่อจี๋กวง มาจากพรรคหยวนซี ค่ายกลแม่เหล็กของพรรคหยวนซีร้ายกาจอย่างมาก ครองพื้นที่ดินแดนแห่งความโกลาหลทางตอนเหนือ ต่อกรได้ยากอย่างมาก”

อู๋เป่ย : “เมล็ดพันธุ์ที่แกพูดถึง แกจะเอามันไปทำอะไร”

ปีศาจหมู : “ตอบกลับท่านเซียน เมล็ดพันธุ์นั้นมีพลังที่ทรงพลังอย่างมากซ่อนอยู่ ถ้าหากสามารถขัดเกลามัน ข้าก็สามารถทะลวงได้ กลายเป็นจักรพรรดิปีศาจองค์หนึ่ง”

อู๋เป่ยครุ่นคิดสักพัก พูด : “ได้ แกพาฉันไปโลกแห่งปีศาจเลือด ฉันจะไว้ชีวิตแก”

ปีศาจหมูดีใจอย่างมาก : “ขอบคุณท่านเซียน!”

มันอ้าปากและคายแผ่นหยกเปื้อนเลือดออกมา พูด : “ท่านเซียนกระตุ้นค่ายกลหยกนี้ พวกเราก็สามารถเดินทางไปโลกแห่งปีศาจเลือดได้โดยตรง”

อู๋เป่ย : “ยังไม่รีบ แกหดตัวสะ ตามฉันมา”

เขาเก็บดาบ ปีศาจหมูค่อยลุกขึ้นมา ร่างกายหดลงทันที กลายเป็นหมูป่าตัวน้อยยาวประมาณครึ่งเมตร กระดิกหางอยู่ที่เท้าของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีความน่ารักอยู่บ้าง

อู๋เป่ยพูด : “ตามฉันมา”

แบบนี้ไปเรื่อยๆ เขาพาหมายักษ์และหมูป่าน้อยกลับมาที่ลานบ้าน

เขาโยนของกินหลายอย่างให้ปีศาจหมูป่า ปีศาจหมูตัวนี้ใช้พลังไปเยอะแล้ว ต้องการเติมพลังงานพอดี เริ่มกลืนกินเหมือนกับเสือทันที

เพียงแต่ อู๋เป่ยไม่มีทางให้มันกินอิ่มเกินไป ยิ่งกว่านั้นเขาก็ดูแลไม่ไหวเช่นกัน เลี้ยงอาหารให้นิดหน่อย เขาถามปีศาจหมู : “พลังของแกถูกถอนไปได้ยังไง”

ได้ยินสิ่งนี้ ปีศาจหมูถอนหายใจหนึ่งที พูด : “ไม่ต้องพูดถึงแล้ว อาวุธ์วิเศษในมือของเซียนจื่อ พู่กันลงโทษแห่งสวรรค์ นางวาดพู่กันหนึ่งที พลังของข้าก็ไม่มีแล้ว! ร้ายกาจอย่างมาก!”