ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1472

เพียวเมี่ยวเทียนจุนตกใจและพูดว่า ：“ซวนเป่ย เจ้าจะมอบยาอายุวัฒนะนี้ให้กับข้าหรือ?”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า ：“ศิษย์ยังห่างไกลจากดินแดนต้าหลัวมาก ยาอายุวัฒนะเช่นนี้ หากไม่มอบให้อาจารย์ จะไม่เป็นการสูญเปล่าหรือ?”

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพูดว่า ：“ซวนเป่ย เจ้าต้องรู้ว่า คุณค่าของยาอายุวัฒนะนี้ไม่สามารถวัดได้ด้วยเงิน”

อู๋เป่ย ：“ศิษย์ย่อมรู้ดี หวังเพียงอาจารย์หลุดพ้นจากวงการนี้”

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพยักหน้าเล็กน้อย ：“ยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ อาจจะไม่สามารถชดเชยวิถีแห่งสวรรค์ที่ขาดไปของข้าได้ แต่มันก็มีค่ามาก”

หลานซิน ：“อาจารย์ น้ำใจของศิษย์น้อง ท่านโปรดรับไว้เถิด”

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพูดว่า ：“เอาล่ะ ซวนเป่ย ยาอายุวัฒนะนี้ ข้าจะรับไว้”

อู๋เป่ยยิ้ม และพูดว่า ：“อาจารย์ ศิษย์พี่หญิง ผมขอตัวกลับห้องก่อน ถ้างานเลี้ยงเริ่มแล้วเรียกผมด้วย”

เขาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้กว้างใหญ่มาก เขาหาลานแห่งหนึ่ง จากนั้นก็หยิบแหวนของฟางซวนเซิงออกมา ฟางซวนเซิงทำธุรกิจโรงงานหินและบ่อนการพนันมาหลายปี มีเงินเก็บมากมาย ภายในแหวนวงนี้ มีเหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์มากกว่าสามแสนล้าน และสมบัติต่างๆที่สกัดจากหินสวรรค์ ทั้งหมดสามสิบเจ็ดชิ้น

มูลค่าของสมบัติเหล่านี้ ชิ้นที่ถูกที่สุดมีมูลค่านับหมื่นล้าน ดังนั้นหากอู๋เป่ยขายมัน ก็จะได้กำไรอย่างน้อยสามถึงห้าแสนล้าน

ที่เมืองเทียนสือ เขาทำกำไรได้มากกว่าเจ็ดแสนล้าน และยังได้หินสวรรค์จำนวนมากอีกด้วย ตอนนี้รวมรายได้อีกสามแสนล้าน รายรับจากการเดินทางของเขาครั้งนี้สูงถึง สิบเอ็ดแสนล้าน！ นี่ยังไม่รวมสมบัติสามสิบเจ็ดชิ้น และหินสวรรค์ที่ยังมีได้เจียระไน！

ตอนนี้ ด้วยเงินในมือของเขามากกว่าสิบเจ็ดแสนล้าน นำไปซื้อวัสดุที่จะสร้างค่ายกลดาบทั้งเก้าทั้งหมด ต้นทุนครั้งนี้สูงกว่าสิบเอ็นแสนล้าน

หลังจากซื้อวัสดุค่ายกลดาบแล้ว เขายังคงมีหกร้อยล้านเหรียญมังกรศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ เงินจำนวนนี้ เขาต้องเก็บไว้เพื่อเลี้ยงดูฟีนิกซ์ไฟและหลี่หยวนเซียง

หลังจากซื้อวัสดุแล้ว ไม่นานนักหลานซินก็มาเรียกเขาไปร่วมงานเลี้ยง งานเลี้ยงคืนนี้ยิ่งใหญ่มาก พระแม่เหยาฉือได้เสด็จมาด้วยตัวเอง และจะมีการแสดงที่น่าสนใจ คนรุ่นหลังทุกคนสามารถเข้าร่วมได้

ศิษย์อาจารย์ทั้งสามมาถึงที่งานเลี้ยง ที่นั่งติดริมสระน้ำ และด้านข้างสระน้ำก็คือสวนลูกพีชโดนัท กลิ่นหอมของลูกพีชโชยมา เมื่อได้กลิ่นก็จะรู้สึกผ่อนคลาย จนยากจะลืมลืน

กลางสระน้ำ มีแท่นดอกบัวขนาดใหญ่ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น ทางด้านซ้ายและด้านขวาแท่นดอกบัว มีสาวใช้แปดคนถือพัดขนนก ร่มหลัวเทียน เซียนหรูอี้ และกล่องสมบัติแปดช่อง

ใต้แท่นดอกบัวเป็นเกาะขนาดเล็ก ซึ่งมีทหารรับใช้อยู่สิบสองกลุ่ม แต่ละคนใส่เสื้อผ้าสีต่างกัน บ้างถือดาบ บ้างถือกระบี่ บ้างถือฆ้อง บ้างถือขลุ่ย

นอกจากคนรับใช้หลายร้อยคนแล้ว บริเวณรอบยังมีนกฟีนิกซ์สี่คู่ มังกรเทพแปดตัว กิเลนสองตัวและคชสารเทพปรากฏอยู่รอบตัว มีเรือขนาดใหญ่สี่ลำอยู่บนน่านน้ำด้านนอก โดยมีทหารปีศาจ ทหารเทพ ทหารสวรรค์และผู้ฝึกเวทอย่างละแปดร้อยคนอยู่บนเรือ！

และบนท้องฟ้า ยังมีนางฟ้าเริงระบำ เทพธิดาร้องเพลง มีดอกไม้ปริปลิวทั่วท้องฟ้า บรรยากาศเช่นนี้ ทำให้อู๋เป่ยตกตะลึง

เขาแอบพูดว่า ：“อาจารย์ พระแม่ผู้นี้ยิ่งใหญ่มากเลย！”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน ：“นี่เป็นเรื่องปกติ เพราะว่านางคือพระแม่ และเป็นเจ้าของสวนลูกพีชโดนัทแห่งนี้”

อู๋เป่ย ：“อาจารย์ ลูกพีชโดนัทเหล่านี้มีอะไรพิเศษเหรอ? ”

เพียวเมี่ยวเทียนจุนพูดว่า ：“สิ่งที่ผู้บำเพ็ญกลัวมากที่สุดก็คือวิบากกรรม เช่นเดียวกันเต้าจวิน ดูเหมือนว่าจะมีชีวิตที่เป็นอมตะ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ต้องพบกับวิบากกรรมมากมาย และสวนลูกพีชโดนัทแห่งนี้ สามารถทำให้พลังของวิบากกรรมบรรเทาลงได้”

จู่ๆอู๋เป่ยก็นึกบางอย่างได้ และถามว่า ：“อาจารย์ ผู้ฝึกพลังยุทธ์ในวงการมีวิบากกรรม แล้วคนภายนอกล่ะ? พวกเขามีวิบากกรรมด้วยหรือไม่?”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน ：“ผู้ฝึกพลังยุทธ์ที่อยู่ภายนอกก็มีเช่นกัน แต่ความรุนแรงของพวกเขานั้นน้อยกว่า ไม่เท่าหนึ่งในสิบของผู้ฝึกพลังยุทธ์ในวงการ นี่คือผลที่ตามมาของการขาดวิถีแห่งสวรรค์”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ ：“ในเมื่อสวนลูกพีชโดนัทสามารถทำให้วิบากกรรมบรรเทาลงได้ ช่างน่าทึ่งมาก บรรดาผู้ฝึกพลังยุทธ์ทั้งหลาย คงไม่มีใครกล้าทำให้พระแม่ขุ่นเคืองใจ”

อู๋เป่ยเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า ：“ศิษย์เข้าใจแล้ว！”

จากนั้นเขาก็ถามว่า ：“การที่คนชั้นสูงเหล่านี้มีร่วมงานพิธีบุญเหยาฉือ ก็เพราะว่าต้องการลูกพีชโดนัทเหรอ?”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน ：“ใช่แล้ว ลูกพีชโดนัทมีประโยชน์สำหรับการบรรเทาวิบากกรรมของเผ่าปีศาจและเผ่าเทพ คนเหล่านี้ต่างต้องการได้ลูกพีชโดนัท ก็ต้องรักษาความสัมพันธ์ฉันมิตรกับพระแม่”

ด้วยความสงสัย อู๋เป่ยจึงเปิดเครือข่ายเซียนเพื่อค้นหาข้อมูลลูกพีชโดนัท แต่พบว่าไม่มีใครขายมัน

หลานซิน ：“ศิษย์น้องซื่อบื้อ นายไม่สามารถหาซื้อลูกพีชโดนัทข้างนอกได้”

อู๋เป่ยเบ๊ะปาก ：“ศิษย์พี่หญิง ต้องมีสักวัน ผมจะปรุงยาอายุวัฒนะที่สรรพคุณเหมือนกับลูกพีชโดนัท และต้องดีกว่ามันด้วย！”

เพียวเมียวเทียนจุน ：“สาเหตุที่ลูกพีชโดนัทเหล่านี้มีความพิเศษ นั่นก็เพราะว่าต้นแม่พันธุ์ของต้นลูกพีชเหล่านี้ เป็นต้นลูกพีชที่มีอายุสิบสหัสวรรษ ต้นกำเนิดของมันน่าทึ่งมาก！”

อู๋เป่ยกะพริบตา ：“แล้วตอนนี้ต้นลูกพีชอยู่ที่ไหน?”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน ：“หายไปแล้ว ตำนานเล่าว่า มันได้รับวิบากกรรมครั้งใหญ่ในช่วงสหัสวรรษสุดท้าย และกลายเป็นเถ้าถ่าน”

อู๋เป่ย ：“ลูกพีชโดนัทนั้นพิเศษมาก ผลจากต้นแม่พันธุ์จะไม่พิเศษยิ่งกว่านี้เหรอ?”

เพียวเมี่ยวเทียนจุน ：“แน่นอนซิ แต่มันไม่มีอยู่แล้ว พูดไปก็เปล่าประโยชน์”

ในเวลานี้ อู๋เป่ยก็ได้ยินเสียงใครบางคนที่นั่งในแถวที่สาม พูดเสียงดังว่า ：“เพียวเมี่ยว ยกที่นั่งของเจ้าให้ข้าได้ไหม?”

เสียงนี้ฟังดูคุ้นเคย และเมื่ออู๋เป่ยหันกลับไป เขาก็มองเห็นเจ้าแห่งวิชาดาบ