ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1639

อู๋เป่ยนึกถึงคัมภีร์อาคมสวรรค์ จึงถาม : “ตำหนักแม่มดอยู่ที่ดินแดนคุนหลุน?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ย่อมอยู่ที่นี่!”

อู๋เป่ย : “ตำหนักแม่มดมีประโยชน์อะไรกัน?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “มันเป็นสมบัติของตำหนักแม่มดที่เป็นมรดกสืบทอด ผู้ที่มีคุณสมบัติดีสามารถเข้ามายังตำหนักและกลายเป็นแม่มดขั้นสูงและช่วยฟื้นฟูเผ่าหวู่ให้กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง”

อู๋เป่ยกล่าว : “เจ้าหาเบาะแสพบแล้วหรือ?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ตอนนี้ยังหามพบ”

อู๋เป่ย : “เจ้าผู้เป็นถึงราชาเทพ ทั้งยังเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ คิดหรือว่าข้าจะปล่อยเจ้าไป?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ในสายตาผู้แข็งแกร่งเช่นพวกข้า ผู้อ่อนแอเปรียบเสมือนมดปลวก ข้าไม่คิดว่าวิธีการของข้าไม่มีสิ่งใดผิด บนโลกนี้แต่เดิมก็คือปลาใหญ่กินปลาเล็กเป็นมาแต่โบราณกาล เผ่ามนุษย์เช่นพวกนายก็เป็นเช่นนี้มิใช่หรือ? ผู้อ่อนแอกลายเป็นทาส ผู้แข็งแกร่งเป็นราชา ผู้เป็นราชาย่อมสามารถสังหารทาสได้ตามใจชอบ”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น : “นั่นเป็นเรื่องของเผ่ามนุษย์ คนนอกอย่างเจ้าไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย!”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “ข้ายินยอมขอรับผิด สหายโปรดปล่อยข้าไปสักครั้งเถิด?”

อู๋เป่ยเห็นว่าหมากรุกฆาตสิบทิศของตนยังไม่เสร็จสิ้น จึงพูดต่อ : “ปล่อยเจ้าไปมิใช่ว่ามิได้ แต่ในเมื่อเจ้าอยู่ในกำมือของข้าแล้วมีสิทธิ์ที่จะสังหารเจ้าได้ตามใจชอบ หากปล่อยเจ้าไปง่ายๆ เช่นนี้ เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือ?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วถาม : “ท่านต้องการสิ่งใด?”

อู๋เป่ย : “ตำหนักทองสัมฤทธิ์นี่ไม่เลวเลย ข้าชอบยิ่งนัก”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์บันดาลโทสะ “ไม่มีทาง! ตำหนักทองสัมฤทธิ์แห่งนี้เป็นข้าที่ใช้พลังเทพทองสัมฤทธิ์สร้างขึ้นมากว่าพันปีจึงจะสำเร็จ มันเป็นดั่งสมบัติรักษาชีวิตของข้าไว้ ไม่มีทางที่จะมอบให้เจ้า!”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น : “ต้องการรักษาชีวิตของตนไว้หรือตำหนักทองสัมฤทธิ์นี่กัน เจ้าเลือกเองเถอะ!”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบ : “ข้าสามารถมอบสมบัติที่มีค่าไม่ด้อยไปกว่าตำหนักทองสัมฤทธิ์นี้แก่เจ้าได้”

อู๋เป่ย : “โอ้ สิ่งใดกัน?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “หุ่นชิดเทพสงครามอสูร”

ขณะพูด เขาก็ส่งหุ่นเชิดห้าตัวออกมาแต่ละตัวขนาดเท่ากำปั้นหนึ่ง รูปร่างแตกต่างกันไปและหุ่นเชิดทุกตัวต่างปล่อยกลิ่นอายอันน่าสะพรึงออกมา

อู๋เป่ยรับหุ่นเชิดมาแล้วถาม : “หุ่นเชิดพวกนี้มีที่มาอย่างไร?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “จากสมัยแต่โบราณกาล ข้าเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่พวกมันแข็งแกร่งจริงๆ ตามความสามารถของข้าตอนนี้ไม่มีกำลังพอที่จะควบคุมมันได้ ไม่เช่นนั้น ข้าคงไม่ถูกเจ้าขังไว้ ณ ที่นี่หรอก”

อู๋เป่ยตกตะลึง : “ความสามารถของเจ้า กลับยังไม่สามารถควบคุมพวกมันได้หรือ? ”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “นอกเสียจากว่าข้าจะกลายเป็นจักรพรรดิเทพ”

อู๋เป่ยเก็บหุ่นเชิดไว้ แล้วกล่าว : “ยังมีสิ่งอื่นอีกหรือไม่?”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์สีหน้าไม่น่าดู : “ท่านจะมิโลภมากเกินไปหน่อยหรือ”

อู๋เป่ย : “โลภ? เจ้าทำความเข้าใจเสียใหม่เล่า เพียงข้าสังหารเจ้าก็สามารถครอบครองทุกอย่างได้เช่นเดียวกัน”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ : “สังหารข้านั้นหาใช่เรื่องง่าย อย่างมากข้าเพียงสละพลังบำเพ็ญทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับเจ้า ข้าไม่สามารถกล่าวได้ว่าจะสู้ชนะเจ้าแต่อย่างน้อยแค่เพียงหลบหนีย่อมไม่มีปัญหา”

อู๋เป่ยและราชาเทพทองสัมฤทธิ์สนทนากันไปมา เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ค่ายกลหมากรุกฆาตสิบทิศได้สำเร็จแล้วทันใดนั้นเขาก็รู้สึกมั่นใจ “ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ ข้าให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จงมอบสมบัติมาให้ข้า”

ราชาเทพทองสัมฤทธิ์กล่าวด้วยโทสะ : “ฝันไปเถอะ! เจ้าช่างรังแกกันเกินไปแล้ว”

อู๋เป่ยถอนหายใจออกมาเบาๆ : “ให้โอกาสแก่เจ้าแล้วแต่ไม่คิดรักษาไว้ อย่าหาว่าข้าลงมือโหดร้ายเล่า”

สิ้นคำ เกิดเสียงดังขึ้น ค่ายกลหมากรุกฆาตสิบทิศพลันเคลื่อนไหว พลังเต้าจวินทั้งสิบเชื่อมโยงกัน สถานการณ์พลันเงียบสงบลง ตำหนักทองสัมฤทธิ์คล้ายกับถูกผนึกแช่แข็งและราชาเทพทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ด้านในไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ

ค่ายกลหมากรุกฆาตสิบทิศควบคุมมิติเวลาเอาไว้ ทำให้ราชาเทพทองสัมฤทธิ์ตอนนี้ถูกหยุดความนึกคิดเอาไว้ไม่สามารถรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกได้