ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1854

ชายชรายื่นมือออกมา กลายร่างเป็นมือยักษ์กระดูกสีขาว จับมาที่หัวของอู๋เป่ย

สีหน้าของอู๋เป่ยไม่เปลี่ยน พูดอย่างไม่แยแส : “ในเมื่อพวกคุณเสียมารยาท ผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกับทุกท่านแล้ว”

“ตุ้ม!”

เขาปลดปล่อยอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ออกมา ทันใดนั้น คนที่อยู่ในสถานที่ทั้งหมดต้านไม่ไหว มือกระดูกสีขาวก็หยุดกลางอากาศเหมือนกัน ไม่สามารถเข้าใกล้แม้แต่น้อย

ชายชราตกใจอย่างมาก : “นี่คืออาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เหรอ”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “กระทำซึ่งกันและกัน แกมาแย่งหม้อของฉน ฉันก็จะแย่งหม้อของแกเหมือนกัน เอาออกมาสะ”

ระหว่างที่พูด เขากระดิกมือ หม้อสามใบที่อยู่ในแท่นบูชาจิตวิญญาณของชายชรา บินออกมาทีละใบ ถูกอู๋เป่ยเก็บเข้าไปในถ้ำสวรรค์

รวบรวมหม้อเก้าใบครบ พวกมันปลดปล่อยพลังที่ไม่ธรรมดาออกมาทันที หม้อเก้าใบค่อยๆรวมเป็นหนึ่งเดียว

สีหน้าของชายชราและคนอื่นๆดูแย่อย่างมาก พวกเขาละทิ้งความคิดของการต่อต้าน เพราะว่ากลิ่นอายที่อู๋เป่ยปลดปล่อยออกมาน่ากลัวเกินไปแล้ว พวกเขาไม่มีทางชนะ!

เก็บหม้อสามใบเสร็จ อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ทุกท่าน พวกแกอยากตาย หรือว่าอยากมีชีวิตรอด”

สีหน้าของชายชราดูแย่อย่างมาก เขาถาม : “รอดหมายความว่าไง แล้วตายหมายความว่าไง”

อู๋เป่ยพูด : “การตายนั้นค่อนข้างง่าย ฉันสามารถฆ่าทุกท่านตอนนี้เลย ถ้าหากอยากมีชีวิตรอด งั้นก็ต้องมอบเงินมาหนึ่งก้อน ใช้เงินซื้อชีวิต”

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ชายชราพูด : “พวกเราเป็นแค่นิกายเล็กๆ ถ้าหากท่านขอเงินมากเกินไป พวกเราก็เอาออกมาไม่ได้เหมือนกัน”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่เยอะ คนละสิบล้านเต้า”

คนเหล่านี้มองหน้ากัน สำหรับพวกเขาแล้วสิบล้านเต้าไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลย ในมือก็ไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น เพียงแต่เมื่อเทียบกับชีวิต เพียงแค่เงินสิบล้านเต้าก็ไม่ใช่อะไร

ชายชรากัดฟันแน่น พูด : “ได้ สิบล้านเต้า ผมออกได้”

คนอื่นๆก็ติดต่อหาญาติและเพื่อนๆทีละคนเหมือนกัน รวบรวมเงินสิบล้านเต้าให้เร็วที่สุด

อู๋เป่ยรอไปหนึ่งชั่วโมงกว่า หลังจากที่คนเหล่านี้จ่ายเงินทั้งหมดแล้ว เขาค่อยพูดด้วยรอยยิ้ม : “พวกแกใช้เงินซื้อชีวิต ตอนนี้ สามารถไปได้แล้ว”

ชายชราและคนอื่นๆรู้สึกเสียใจอย่างมาก รุกรานคนอะไรไม่รุกราน แต่กลับมารุกรานคนที่แข็งแกร่งแบบนี้!

อู๋เป่ยรับเงินเสร็จ ก็กลับมาที่ลานกว้างอีกครั้ง เขาเพิ่งกลับมาถึง ก็มองเห็นคนกลุ่มหนึ่งล้อมเข้าหากัน ดูเหมือนว่ากำลังดูความสนุกสนาน

ทันทีที่เขาเข้าไปดู เต็มไปด้วยความโกรธทันที เพียงแค่เห็นจูชิงเหยียนคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชายหญิงหลายคน และคนเหล่านี้กำลังตำหนิจูชิงเหยียน

“ศิษย์น้องจู อาจารย์มีลูกศิษย์แปดร้อยคน คนไหนบ้างที่ไม่แข็งแกร่งกว่าเธอ เธอเป็นแค่ลูกศิษย์มาใหม่คนหนึ่ง ทำไมถึงมาเสียมารยาทกับพวกศิษย์พี่ล่ะ”

จูชิงเหยียนพูด : “ศิษย์พี่ลู่สั่งสอนได้ดี ศิษย์น้องจะจำเอาไว้”