ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1855

คนที่เป็นผู้นำ เป็นชายชราคนหนึ่ง เคราดำ ผมสีดำ ดวงตาทั้งสองข้างเป็นสีม่วง ดูจากกลิ่นอายของเขา น่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมรรคาจารย์คนหนึ่ง นอกจากนี้ เขาเป็นมรรคาจารย์ที่ฝึกฝนอยู่นอกโลก พลังนั้นแข็งแกร่งกว่ามรรคาจารย์ที่ฝึกฝนอยู่ในแดนวงกลม ข้างหลังของคนผู้นี้ มีผู้ติดตามสิบกว่าคน ดูจากรูปลักษณ์แล้วน่าจะเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ทวดกว่างเฉิงทั้งหมด

มองเห็นคนผู้นี้ปรากฏตัว สีหน้าของจูชิงเหยียนเปลี่ยนเล็กน้อย กระซิบพูด : “ซวนเป่ย เขาคือศิษย์พี่สิบ! พลังยุทธ์ไม่อาจหยั่งรู้ได้ ห่างจากเต้าจุนเพียงแค่ก้าวเดียว!”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ไม่ต้องกลัวเขา มีผมอยู่ เขาไม่กล้าทำอะไรคุณ”

ศิษย์พี่สิบคนนี้ร่อนลงในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของอู๋เป่ยโดยตรง เท้าทั้งสองข้างกระทืบพื้นดินอย่างหนัก เพียงแค่ได้ยินเสียงตุ้มหนึ่งที จากนั้นมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวสองดวงปะทะกันในความว่างเปล่า

เสียงดังอย่างต่อเนื่อง อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของอู๋เป่ยเริ่มหดตัวกลับอย่างต่อเนื่อง และเท้าของอีกฝ่ายก็ไม่สามารถสัมผัสพื้นได้

หลายวินาทีต่อมา สีหน้าของศิษย์พี่สิบคนนี้จริงจังขึ้นมา เขาผสานมือทำความเคารพอู๋เป่ย : “เพื่อนชื่ออะไร มาจากไหน”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ผมเป็นสามีของจูชิงเหยียน สารเลวกลุ่มนี้อาศัยตัวเองเข้าร่วมสำนักก่อนสองสามปี เลยมารังแกผู้หญิงของผม ฮ่าฮ่า ถ้าหากไม่ใช่ไว้หน้าอาจารย์ทวดกว่างเฉิง ผมคงฆ่าพวกเขาด้วยฝ่ามือเดียวในวันนี้แล้ว!”

ศิษย์พี่สิบเงียบไปหลายวินาที พูด : “เรื่องนี้พวกเขาเป็นฝ่ายผิดเอง ชิงเหยียนก็เป็นศิษย์น้องของพวกเราเหมือนกัน ทุกคนมีอาจารย์คนเดียวกัน มีเรื่องอะไรก็คุยกันดีๆ”

อู๋เป่ยเข้าใจ คนผู้นี้เห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ ก็เลยเริ่มพูดจาอ่อนโยน เขาพูดอย่างไม่แยแส : “ผมยังถามไม่จบ”

เขาก้าวไปข้างหน้า ดึงคนที่หัวจมอยู่ในพื้นดินออกมา ถาม : “ใครให้นายมารังแกชิงเหยียนเหรอ”

คนผู้นี้ถูกอู๋เป่ยกดหัวเอาไว้ ความคิดอยู่เหนือการควบคุม พูด : “ศิษย์พี่เก้า!”

อู๋เป่ยถามจูชิงเหยียน : “ใครคือศิษย์พี่เก้า”

สีหน้าของจูชิงเหยียนดูแย่อย่างมาก : “ศิษย์พี่เก้าเป็นหนึ่งในศิษย์พี่ที่มีพลังยุทธ์ที่สูงที่สุด ภูมิหลังของเธอแข็งแกร่งมาก มาจากกองกำลังใหญ่แห่งหนึ่ง”

อู๋เป่ยถามต่อ : “ศิษย์พี่เก้าคนนั้น ทำไมต้องรังแกชิงเหยียนด้วย”

คนผู้นี้พูด : “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมเพียงแค่ช่วยศิษย์พี่เก้าทำเรื่อง”

อู๋เป่ยโยนเขาลงบนพื้น พูดอย่างไม่แยแส : “พวกแกไสหัวไปได้แล้ว”

ความคล่องตัวของคนเหล่านี้กลับมาอีกครั้ง ไปหลบอยู่ข้างหลังศิษย์พี่สิบทีละคน

สีหน้าของศิษย์พี่สิบดูแย่อย่างมาก แม้ว่าอู๋เป่ยจะปล่อยคนแล้ว แต่ไม่มีการไว้หน้าเขาเลย เขาพูด : “ศิษย์น้องชิงเหยียน เธอไม่แนะนำสามีของตัวเองหน่อยเหรอ”

“ฮึ! ฉันว่า คนผู้นี้ถูกเวทย์ปีศาจสิงร่างแล้ว!”

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงในชุดสีม่วงปรากฏตัว เธอมีดวงตาฟีนิกซ์และคิ้ววิลโลว์ เธอค่อนข้างสวย แต่ดวงตาของเธอเย็นชา

จูชิงเหยียนพูดด้วยความโกรธ : “ศิษย์พี่เก้า สามีของฉันจะเป็นเวทย์ปีศาจได้ยังไง!”

ผู้ที่มา ก็คือศิษย์พี่เก้า เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “ถ้าหากไม่ใช่เวทย์ปีศาจ ผู้ฝึกฝนตัวเล็กๆคนหนึ่ง จะมีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง สามารถต่อกรกับศิษย์น้องสิบได้เหรอ”

อู๋เป่ยมองไปทางผู้หญิงคนนี้ พูดอย่างไม่แยแส : “แกเองเหรอ ที่ต้องการรังแกชิงเหยียน”

ศิษย์พี่เก้าฮึอย่างหนักหนึ่งที : “ทุกคน สร้างค่ายกล!”

ทันใดนั้น มีค่ายกลปรากฏขึ้นบนลานกว้าง ยอดฝีมือนับร้อยปรากฏตัวพร้อมกัน ยืนในตำแหน่งที่แตกต่างกัน อู๋เป่ยและจูชิงเหยียนกลางเป็นจุดศูนย์กลางของค่ายกลทันที พลังที่น่าสะพรึงกลัวกดลงมา คนที่อยู่รอบๆต่างถอยออกไปไกลทีละคน

จูชิงเหยียนตกใจอย่างมาก พูด : “ซวนเป่ย คุณรีบหนีไป นี่เป็นค่ายกลใหญ่สังหารปีศาจซื่อเซียง!”

สีหน้าของอู๋เป่ยสงบ พูด : “ค่ายกลใหญ่อะไร ในสายตาของผมเป็นแค่ขยะเท่านั้น!”