ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1863

ตี้ซิน ：“ขอเพียงเจ้าสามารถระบุอาณาเขตได้ และสัญญาว่าจะไม่โจมตีเวทย์ปีศาจ ข้าสามารถสั่งให้กองทัพเวทย์ปีศาจเลี่ยงผ่านเทียนอู่ และหันไปโจมตีอาณาเขตอื่น”

อู๋เป่ย ：“อาณาเขตที่เจ้าต้องการจะต้องมีประชากรเพียงพอใช่ไหม? ”

ตี้ซิน ：“จำนวนประชากรไม่ควรน้อยกว่าหนึ่งหมื่นล้านคน”

อู๋เป่ยเยาะเย้ย ：“เจ้าคิดว่าข้าจะตอบตกลงไหม? ”

ตี้ซิน ：“เจ้าไม่มีโอกาสที่จะชนะเวทย์ปีศาจได้ ร่วมมือกับข้าดีกว่า ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย”

อู๋เป่ย ：“เอาอย่างนี้ละกัน เจ้านำเวทย์ปีศาจมาจำนนต่อข้า ข้าสามารถเปลี่ยนแปลงพวกมันได้”

ตี้ซินมองดูเขา แล้วพูดว่า ：“ดูเหมือนว่า เจ้ายังไม่ตายใจ”

อู๋เป่ย ：“ในเมื่อความคิดไม่ตรงกันก็ไม่ขอแสดงความคิดเห็น กระถางสำริดเก้าใบให้เจ้า เจ้าไปได้แล้ว”

ตี้ซินรับกระถางสำริดเก้าใบแล้วพูดว่า ：“ข้าจะจดจำน้ำใจครั้งนี้ไว้ หากอนาคตข้าจับเจ้าได้ ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”

ทันทีที่พูดจบ ร่างที่พร่ามัวก็หายไป พร้อมกับกระถางสำริดเก้าใบ

อู๋เป่ยอยู่ที่นั่นครู่หนึ่ง และระบุตำแหน่งของกระถางสำริดเก้าใบในใจ ปรากฏว่า เขาทิ้งของจำกัดไว้บนกระถางสำริดเก้าใบ ด้วยข้อจำกัดนี้เขาสามารถหากระถางสำริดเจอได้อย่างง่ายดาย

“ในเมื่อเวทย์ปีศาจจะโจมตีจักรวรรดิเทียนอู่ในไม่ช้าก็เร็ว ถ้างั้นเราก็เริ่มยึดครองก่อน” หลังจากพูดจบ เขาก็หายตัวไป

ครู่ต่อมา เขาก็มาถึงห้วงเวลากระแสน้ำวนอวกาศ กระแสน้ำวนตั้งอยู่ในอาณาเขตของจักรวรรดิเทียนอู่ สามารถเข้าไปในโลกเวทย์ปีศาจโดยผ่านมันได้

ร่างของเขาโอนเอน กลายร่างเป็นเวทย์ปีศาจตนหนึ่ง ร่างกายของเขาเลือนราง และพุ่งตัวเข้าไปในกระแสน้ำวน

ร่างของเขาหมุนไปตามกระแสคลื่น หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที เขาก็ร่อนลงบนพื้นที่รกร้างแห่งหนึ่ง พื้นเป็นสีเทาเข้ม ท้องฟ้าเป็นสีแดงเลือด ที่แห่งนี้ไม่มีไอวิญญาณ และมีกลิ่นหื่เหม็นเล็กน้อยในอากาศ

ที่นี่คือโลกเวทย์ปีศาจ เมื่อตอนที่เขาพิทักษ์ประตูทางออก ก็เคยบุกเข้ามาโลกเวทย์ปีศาจและสังหารเวทย์ปีศาจไปมากมาย

เขาสัมผัสเพียงชั่วครู่ ก็รู้ตำแหน่งของกระถางสำริดเก้าใบ และที่นั่นก็ย่อมเป็นค่ายของตี้ซินอย่างแน่นอน

ขณะที่เขากำลังไปหาตี้ซิน ก็มีกลุ่มเวทย์ปีศาจร้อยกว่าตัวพุ่งเข้ามาหาเขา ซึ่งล้วนเป็นปีศาจระดับล่าง

รูปลักษณ์ของปีศาจเหล่านี้ดูแปลกมาก และมีรูปลักษณ์แปลกประหลาดมากมาย หลังจากที่พวกมันเห็นอู๋เป่ย พวกมันทั้งหมดก็ตกตะลึงกับกลิ่นอายเวทย์ปีศาจระดับสูงที่อู๋เป่ยปล่อยออกมา ต่างพากันคุกเข่าลงบนพื้น ท่าทางดูหวาดกลัวราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากคุกเข่าอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่เห็นว่าเวทย์ปีศาจระดับสูงอย่างอู๋เป่ยจะกินพวกมัน เหล่าเวทย์ปีศาจต่างประหลาดใจ และเงยหน้าขึ้นมองดูเขา

อู๋เป่ยเผชิญหน้ากับเวทย์ปีศาจมามากมาย ดังนั้นเขาจึงรู้วิธีสื่อสารกับพวกมัน เขาถามว่า ：“พวกเจ้ากำลังจะไปไหน? ”

เวทย์ปีศาจร่างหญิงงามพูดว่า ：“เรียนใต้เท้า ข้างหน้ามีใต้เท้าท่านหนึ่งต้องการเติมพลัง พวกข้าจะไปเป็นอาหารให้เขา”

อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ดีว่าสิ่งมีชีวิตเช่นเวทย์ปีศาจ สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็วโดยการกินพวกเดียวกัน

เขาถาม ：“เขาแข็งแกร่งกว่าข้าหรือเปล่า? ”

เหล่าเวทย์ปีศาจต่างก็พูดว่า ：“ใต้เท้าท่านนั้นมีทหารปีศาจหลายล้านคนอยู่ใต้บัญชา แต่ความแข็งแกร่งเทียบกับท่านไม่ได้”

อู๋เป่ยพูดว่า ：“อืม พาข้าไปพบเขา”

ด้วยวิธีนี้ เขาตามเหล่าเวทย์ปีศาจกลุ่มนั้น ไปยังค่ายทหารของเวทย์ปีศาจ ทันทีที่มาถึง พวกเขาก็ถูกทหารปีศาจพาเข้าไปในเต็นท์ขนาดใหญ่

ภายในเต็นท์ มีนายพลคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน ร่างสูงสิบกว่าฟุต เอวหนาห้าฟุต ร่างกายกำยำ เมื่อเขาเห็นพวกอู๋เป่ยเดินเข้ามา ก็พูดว่า ：“มานี่”