ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1865

ชายวัยกลางคน ：“คือกองกำลังที่ทรงพลังที่สุดของโลกแห่งซ่างชิง”

“ป๊าบ！”

อู๋เป่ยตบหน้าเขาอย่างแรง ：“พูดให้ชัดเจน ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้！”

ชายวัยกลางคนถูกตบจนฟันร่วง ใบหน้าซีกหนึ่งบูดเบี้ยว เขาเอามือกุมหน้าแล้วพูดว่า ：“คือท่านประมุขของโลกแห่งซ่างชิงเป็นคนบงการให้ข้าทำเรื่องนี้”

อู๋เป่ย ：“ท่านประมุขคนนั้นชื่ออะไร? แล้วเจ้าใช้วิธีการนี้ฆ่าคนไปกี่คนแล้ว? ”

ชายวัยกลางคน ：“ท่านประมุขมีเพียงคนเดียว ชื่อจีเฟิงชุน ก่อนหน้านี้ ข้าหลอกยันต์ไปแล้วสองอัน”

อู๋เป่ยถามว่า ：“ยันต์สองอันนั้นอยู่ไหน? ”

“มันถูกส่งออกไปแล้ว จะถูกเปลี่ยนเป็นตราเพื่อเข้าร่วมการประชุมซ่างชิง จากนั้นตราจะถูกขายให้กับผู้ที่ต้องการ”

อู๋เป่ยเยาะเย้ย ：“สำนักซ่างชิงช่างไร้ยางอายจริงๆ！”

เขาถามอีกครั้งว่า ：“สองคนนั้นถูกฆ่าหรือเปล่า? ”

ชายวัยกลางคน ：“ใช่แล้ว ศพทั้งหมดถูกทำลาย จากนั้น ก็จะมีคนแทนที่พวกเขาในการเข้าร่วมการประชุมซ่างชิง”

“คนที่กล้าทำเช่นนี้ มีเพียงพวกเจ้าเหรอ? ”

ชายวัยกลางคน ：“ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีกองกำลังบางหน่วย ท้ายที่สุดสิทธิ์เข้าร่วมการประชุมซ่างชิงทั้งหกสิบคนนี้ มีครึ่งหนึ่งเป็นความจริง และส่วนที่เหลือเป็นของปลอมทั้งหมด”

อู๋เป่ย ：“ถ้าเป็นเช่นนี้ ยันต์ที่อยู่ในมือข้า ก็ต้องนำไปเปลี่ยนเป็นตราก่อนเหรอ? ”

“ใช่แล้ว เรื่องนี้ต้องไปที่ตำหนักซ่างชิง”

“ก่อนหน้านี้ข้าเห็นคนเข้าออกจัตุรัสเยอะมาก พวกเขาคงไม่ใช่คนที่มาเข้าร่วมการประชุมทั้งหมดใช่ไหม? ”

ชายวัยกลางคน อืม พวกเขาส่วนใหญ่มาเพื่อทำธุรกิจและแสวงหาความเป็นอมตะ โลกแห่งซ่างชิง เชื่อมต่อกับขอบเขตรอบโลกและกองกำลังภายนอกมากมาย และติดต่อกับโลกภายนอกอยู่เสมอ

หลังจากถามคำถามเพื่อมไม่กี่ข้อ เขาก็พยักหน้า และโยนทั้งสี่คนนี้เข้าไปในถ้ำเวทย์ปีศาจ จากนั้นก็สกัดพวกเข้าเป็นพลังงานพื้นฐาน

“ดูเหมือนว่าโลกแห่งซ่างชิงนี้อันตรายยิ่งกว่าไท้ชิงมาก！”

หลังจากจัดการกับคนเหล่านั้นแล้ว เขาก็ตรงไปที่ตำหนักซ่างชิง ตำแหน่งจองตำหนักซางชิงอยู่บนยอดเขา ด้านหน้าตำหนักเป็นพื้นที่ราบขนาดใหญ่ ปูด้วยหยกเซียน หยกเซียนทุกๆแผ่นแกะสลักอักขระยันต์ลึกลับไว้ และก่อตัวเป็นค่ายกลขนาดใหญ่

ทันทีที่อู๋เป่ยร่อนลงบนพื้น หยกเซียนที่อยู่บริเวณใกล้เคียงต่างก็ส่องสว่างขึ้น ทันใดนั้นก็มีผู้บำเพ็ญสองคนบินออกมาจากกลางตำหนักซ่างชิง พวกเขาเข้ามาหาอู๋เป่ย มองดูเขาแล้วถามว่า ：“เจ้าเป็นใคร? ”

อู๋เป่ย ：“หลี่ซวนเป่ยแห่งสำนักเซียนไท้ชิงมาเพื่อเข้าร่วมการประชุมซ่างชิง”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ：“คนที่อยู่ทางด้านซ้ายพูดว่า สิทธิ์ร่วมงานการประชุมซ่างชิงเต็มแล้ว เจ้ามาใหม่ครั้งหน้าเถอะ”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ：“สิทธิ์การเข้าร่วมการประชุมซ่างชิงทั้งหมดหกสิบคน ข้าคือหนึ่งในนั้น ทำไมถึงบอกว่าเต็มแล้วล่ะ? ”

ชายคนนั้นเยาะเย้ย ：“ข้าบอกว่เต็มแล้วก็เต็มแล้วสิ เจ้าไปเสียเถอะ ขณะที่พูดก็โบกมืออย่างหมดความอดทน”

อู๋เป่ยครุ่นคิด และจู่ๆเขาก็พูดเยาะเย้ย ：“พวกเจ้าจะไม่อนุญาตให้ข้าเข้าไปจริงๆเหรอ? ”

ชายทางด้านขวามือจ้องมอง ：“ตำหนักซ่างชิงไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะมาทำตามอำเภอใจ ออกไปซะ！”

“ตบปาก！” อู๋เป่ยตะโกนเบาๆ ชายคนนั้นก็ยกมือขึ้นตบปากตัวเอง ครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของเขาก็ถูกตบจนเลือดไหล และกระดูกก็เผยออกมาให้เห็น

ชายคนนั้นไม่สามารถควบคุมมือตัวเองได้ ทั้งเจ็บและกลัว แล้วพูดว่า ：“ข้าน้อยผิดไปแล้ว ท่านเซียนโปรดยกโทษให้ด้วย！”

อู๋เป่ยไม่สนใจเขา ปล่อยให้เขาตบปากไปเรื่อยๆ จากนั้นก็มองไปที่ชายอีกคน ：“ตอนนี้ยังมีสิทธิ์เหลืออยู่ไหม? ”

ชายคนนั้นกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า ：“มีๆ เชิญตามข้ามา！”

ขณะที่ชายคนนั้นหันกลับมา เขาก็ท่องคาถาทันที ทันใดนั้น หยกเซียนทั้งหมดที่อยู่ใต้เท้าก็สว่างขึ้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้น และกดทับลงมา

หลังจากเปิดค่ายกล เขาก็ได้ใจและพูดว่า ：“นี่คือค่ายกลซ่างชิง แม้แต่เต้าจุนก็จะถูกระงับไว้！ เจ้าหนู เจ้ากล้าเป็นศัตรูกับข้า เจ้าจะต้องตายอย่างอนาถ！”

อู๋เป่ย ：“จริงเหรอ? ” หลังจากพูดจบ อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็เปิดออก และปิดทันค่ายกลซ่างชิงโดยตรง

“บูมๆๆ！”

หยกเซียนที่ปูอยู่บนพื้นก็ระเบิดออกทีละอัน พลังของค่ายกลลดลงอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็หายไปอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้น อู๋เป่ยก็โบกมือ แล้วโยนทั้งสองคนเข้าไปสลายในถ้ำเวทย์ปีศาจ