ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1882

ไม่นานนัก ผลไม้นานาชนิดที่ไม่ทราบชื่อก็ถูกลิงนำมาส่งให้อู๋เป่ยทีละชนิด ทุกครั้งที่เห็นผลหนึ่ง เขาก็จะกัดชิมรสชาติ ไม่ผิดจากที่คาดไว้ ผลไม้เหล่านี้เต็มไปด้วยพลังยาที่มหัศจรรย์ บางชนิดมีคุณสมบัติทางยา 2-3 ชนิด บางชนิดมีมากถึง 4-5 ชนิด หากนำมาสกัดอย่างถูกต้องก็สามารถใช้ในการหลอมโอสถชั้นยอดได้ และนี่เป็นเพียงผลไม้ธรรมดาๆ เท่านั้น

อู๋เป่ยเลือกผลไม้ที่รสชาติดีเก็บไว้ในมิติลี้ลับของเขา เขาตั้งใจจะนำกลับบ้านให้ภรรยาและลูกๆ ได้ลองชิม

ราชาลิงยืนอยู่ข้างๆ อย่างหงอยเหงา รอฟังคำสั่งของอู๋เป่ย

หลังจากกินผลไม้เสร็จ อู๋เป่ยถามราชาลิงว่า “แกรู้จักสมุนไพรไหม?”

ราชาลิงพยักหน้าและตอบว่า “มีสมุนไพรอยู่มากมาย”

อู๋เป่ยถามต่อว่า “เขตแดนที่พวกลิงของแกเคลื่อนไหวมีขนาดใหญ่แค่ไหน?”

ราชาลิงตอบว่า “จากฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งต้องเดินทางสองวันสองคืน”

อู๋เป่ยคำนวณในใจ นี่หมายความว่าลิงเหล่านี้เดินทางได้รวดเร็วไม่น้อย การใช้เวลาสองวันสองคืนเดินทางไปกลับก็แสดงว่าเป็นเขตแดนที่กว้างขวางมาก

อู๋เป่ยยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ลิง แกให้พวกลูกหลานของแกไปเก็บสมุนไพรมาให้ฉันหน่อยสิ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ให้พวกแกช่วยเปล่าๆ หรอก ฉันจะช่วยพวกแกตอบแทนด้วย”

ราชาลิงมองอู๋เป่ยด้วยสายตาสงสัยอย่างเห็นได้ชัด ไม่เชื่อคำพูดของอู๋เป่ยมากนัก จึงถามว่า “แกจะช่วยพวกเราเรื่องอะไรได้บ้าง?”

อู๋เป่ยตอบว่า “ขึ้นอยู่กับว่าแกต้องการอะไร”

ราชาลิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ทางเหนือมีฝูงหมาป่าที่มักจะสู้กับพวกเราอยู่เสมอ หมาป่ามีความแข็งแกร่งในการต่อสู้มากกว่าเรา การต่อสู้ระหว่างเรากับพวกมันกินเวลามาหลายร้อยปี ทุกครั้งเราจะบาดเจ็บและล้มตายมากกว่า พวกแกมีฝีมือการต่อสู้เก่งกาจนัก จะช่วยกำจัดฝูงหมาป่าให้เราได้ไหม?”

อู๋เป่ยตอบอย่างไม่ลังเล “ได้สิ แกส่งลิงไปเก็บสมุนไพรก่อน แต่ละชนิดให้เก็บมาสักไม่กี่ต้น แต่พยายามเก็บให้ได้หลากหลายชนิด”

ราชาลิงไม่แน่ใจว่าจะเชื่ออู๋เป่ยหรือไม่ แต่ก็สั่งให้ลิงลูกหลานของมันออกไปเก็บสมุนไพรในเขตของพวกมัน

ที่จริงแล้ว สัตว์มักจะมีสัญชาตญาณที่ดีในการหาสมุนไพร เมื่อพวกมันเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บ มักจะรู้ว่าต้องกินสมุนไพรชนิดใดเพื่อรักษาอาการ

ไม่นานนัก สมุนไพรหลากหลายชนิดก็ถูกส่งมาที่หน้าอู๋เป่ย แต่มีหลายชนิดที่ซ้ำกัน เพราะลิงแต่ละตัวไม่สามารถติดต่อสื่อสารกันได้ทันที ดังนั้นจึงไม่แปลกที่สมุนไพรจะถูกเก็บซ้ำกัน

เมื่อสมุนไพรถูกนำมา อู๋เป่ยก็เริ่มลองชิมเพื่อทดสอบรสชาติและฤทธิ์ทางยา เพื่อดูว่ามีคุณสมบัติอย่างไร จากนั้นเขาก็นำ "แส้ร้อยสมุนไพร" ออกมาเพื่อดูดซับฤทธิ์ของสมุนไพรเก็บไว้ใช้งานในภายหลัง

สมุนไพรในทวีปแห่งนี้มาจากจักรวาลต่างๆ ที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงมาหลายยุคสมัย พวกมันมีฤทธิ์ทางยาที่อู๋เป่ยไม่เคยพบเห็นมาก่อน โลกใบนี้เปรียบเสมือนหน้าต่างบานใหม่ที่เปิดให้เขาได้เห็นทิวทัศน์ที่แตกต่างออกไป

สองวันผ่านไป สมุนไพรที่ถูกนำมากองอยู่รอบตัวอู๋เป่ยมากขึ้นเรื่อยๆ แต่จำนวนที่ส่งมาเริ่มลดน้อยลง เขารู้ว่าการเก็บสมุนไพรน่าจะเกือบเสร็จสิ้นแล้ว

ดังนั้น อู๋เป่ยจึงนำเตาหลอมโอสถออกมาและเริ่มทดลองผสมสมุนไพรธรรมดาๆ เหล่านี้ เพื่อหลอมเป็นโอสถที่เขารู้จักและมีประสิทธิภาพ

เขาคัดเลือกสมุนไพรหลายสิบชนิดเพื่อเริ่มหลอมโอสถที่ช่วยเพิ่มความสามารถในการป้องกันตัว โอสถชนิดนี้จะทำให้กล้ามเนื้อ กระดูก จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ รวมถึงอวัยวะภายในและเลือดของผู้ใช้มีความสามารถในการป้องกันอย่างมหาศาล ไม่สามารถถูกฆ่าได้ด้วยดาบ ถูกฟันด้วยดาบไม่ตาย ถูกแทงด้วยดาบไม่ตาย ไฟเผาไม่ตาย น้ำแข็งเยือกแข็งก็ไม่ตาย

เขาทดลองหลอมโอสถไปสิบกว่าครั้งจนในที่สุดก็ปรับสูตรโอสถให้สมบูรณ์ขึ้น และเขาตั้งชื่อโอสถนี้ว่า "โอสถคงกระพัน"

เมื่อโอสถชุดแรกสำเร็จ อู๋เป่ยหยิบเม็ดหนึ่งขึ้นมากิน รู้สึกได้ถึงพลังยาที่แผ่กระจายออกมา ร่างกายของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลง แม้การเปลี่ยนแปลงนี้จะไม่ส่งผลมากนักสำหรับเขาที่มีพลังมหาศาลอยู่แล้ว แต่มันก็แสดงให้เห็นว่าโอสถนี้มีประสิทธิภาพสูง