ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1886

อู๋เป่ยเยาะเย้ย ：“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่ซวนเอ๋อร์เรียกเจ้าว่าพี่เขย ข้าจะทุบหัวเจ้าให้แตกด้วยหมัดเดียว！”

ใบหน้าของเทียนเจียวแห่งเผ่าเทพท่านนี้ดูแย่มาก

สีหน้าของพี่รองท่านนั้นยิ่งดูแย่กว่าอีก เธอเพิ่งดูถูกอู๋เป่ย และคิดว่าเขาเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่คู่ควรกับจินซวนเอ๋อร์ซึ่งเป็นน้องสาวของเธอ แต่ในชั่วพริบตา ชายของเธอก็หน้าซีดเพราะความกลัว ช่างขายขี้หน้าอย่างยิ่ง

“เจ้าอย่าโอหังเกินไป！” พี่รองท่านนี้อดไม่ได้ที่จะตอบกลับ

“ป๊าบ！”

อู๋เป่ยยกมือขึ้นตบหน้าพี่เขยรอง แล้วถามว่า ：“แล้วข้าทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงล่ะ? ”

พี่รองตกตะลึง ：“เจ้ากล้าลงมือ！”

“พี่เขยรอง”จ้องมองพี่รองอย่างดุเดือด คิดในใจว่าถ้าเจ้าไม่พูดมาก ข้าก็คงไม่ต้องถูกตบหน้า！

อู๋เป่ย ：“ข้าบอกแล้ว ข้าไม่ฆ่าเจ้า เพราะเห็นแก่ซวนเอ๋อร์ แต่ถ้าเจ้ายังไม่สำนึกอีก ข้ายังจำเป็นต้องไว้หน้าพวกเจ้าอีกเหรอ? ”

พี่รองรู้สึกอับอายอย่างมาก เผ่ามนุษย์ที่เธอดูถูก จะกล้ายโสโอหังขนาดนี้ได้ยังไง?

จินซวนเอ๋อร์ถอนหายใจ ：“พี่รอง ข้ารู้ว่าท่านหยิ่งในศักดิ์ศรี แต่ท่านไม่มีคุณสมบัติที่จะมาวางอำนาจต่อหน้าซวนเป่ย แม้แต่ท่านพ่อเมื่อพบเขา ก็ยังต้องให้เกียรติเขา”

พี่รองตกตะลึง ：“ท่านพ่อต้องให้เกียรติเขาเหรอ? ”

จินซวนเอ๋อร์ไม่ได้อธิบายอะไรมาก และพูดว่า ถึงเวลาท่านก็รู้เอง จากนั้นเธอก็จับมืออู๋เป่ย และเดินทางต่อไป

พี่รองและพี่เขยรอง ตามหลังมาไม่ไกล

“เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ? ” พี่รองไม่พอใจ และอดไม่ได้ที่จะถามสามีของเธอ

สีหน้าของ“พี่เขยรอง”ดูไม่ค่อยดี ：“ถ้าเขาไม่แข็งแกร่ง ข้าจะล่าถอยเหรอ? เวลาที่เขาปล่อยลมปราณออกมา ข้ารู้สึกว่าข้าอาจจะตายได้ทุกเมื่อ ต่อหน้าเขา ข้าก็เหมือนมดที่อ่อนแอตัวหนึ่ง！”

สีหน้าของพี่รองเปลี่ยนไปมาก ：“เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลย！”

เขาพยักหน้า ：“แข็งแกร่งมาก！ ข้าคิดว่า เขาอาจจะเป็นยอดฝีมือระดับราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์”

“นั่นมันระดับเดียวกับท่านพ่อไม่ใช่เหรอ? ” พี่รองตกตะลึง ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมจินซวนเอ๋อร์ถึงพูดเช่นนั้น ว่าแม้แต่ท่านพ่อก็ยังให้เกียรติอู๋เป่ย！

อู๋เป่ยจงใจเดินช้าๆ เมื่อมาถึงเขาเทียนหลัว แขกคนอื่นๆก็มาถึงกันเกือบหมดแล้ว ทั้งสองร่อนลงหน้าตำหนักแห่งหนึ่งบนภูเขา

ตำหนักแห่งนี้ใหญ่มาก แต่ก็มีผู้คนยืนเต็มห้องโถง พวกเขาทั้งหมดมาแสดงความยินดีวันเกิดของพ่อจินซวนเอ๋อร์หมิงถัวเซิ่งหวัง

จินซวนเอ๋อร์ยิ้มและก้าวผ่านธรณีประตูพร้อมกับอู๋เป่ย มีทางเดินกว้างขวางกลางห้องโถง และมีแขกมากมายยืนอยู่ทั้งสองข้าง สุดทางเดิน มีคนสองคนนั่งอยู่ คนหนึ่งคือหมิงถัวเซิ่งหวัง และอีกคนก็คือพระแม่

จินซวนเอ๋อร์ถือลูกแก้วด้วยสองมือ ยิ้มแล้วพูดว่า ：“ท่านพ่อ ซวนเอ๋อร์มาเพื่ออวยพรวันเกิดท่านพ่อ！”

ขณะที่พูด เธอก็ยื่นลูกแก้วให้กับบริวารของเซิ่งหวังที่อยู่ข้างๆ จากนั้นเธอและอู๋เป่ยก็ไปเข้าเฝ้าเซิ่งหวังและพระแม่

ผมของหมิงถัวเซิ่งหวังสีดำครึ่งหัวและสีขาวครึ่งหัว ใบหน้าหนุ่มซีกหนึ่งชราซีกหนึ่ง แต่ดูแล้วไม่ได้แปลกอะไร แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกว่ากลมกลืนกันมาก

อู๋เป่ยโค้งคำนับ ：“หลี่ซวนเป่ย คารวะเซิ่งหวัง คารวะพระแม่”

หมิงถัวเซิ่งหวังได้ยินเรื่องของอู๋เป่ยจากพระแม่ เขายิ้มแล้วพูดว่า ：“เจ้าก็คือหลี่ซวนเป่ยเหรอ? อืม เป็นคนที่มีความสามารถซวนเอ๋อร์สายตาหลักแหลมมาก”

อู๋เป่ย ：“เซิ่งหวังชมเกินไปแล้ว”

จินซวนเอ๋อร์ยิ้มแล้วพูดว่า ：“ท่านพ่อ ท่านไม่รู้สึกว่าซวนเป่ยมีอะไรที่แตกต่างออกไปบ้างหรือ? ”

หมิงถัวเซิ่งหวังยิ้มแล้วพูดว่า ：“เจ้าคือมหาเทพ ใช่ไหม? ”

จินซวนเอ๋อร์หัวเราะ”ฮิๆ” ：“ใช่แล้ว ซวนเป่ยและท่านพ่อเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกัน”