ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1897

จุยเตี้ยนพูดอย่างใจเย็น "หมื่นเหรียญคริสตัลม่วง เทียบเท่ากับทองคำหนึ่งพันสองร้อยล้านเหรียญ ท่านอยากได้เงินมากขนาดนี้ไปทำอะไร?"

อู๋เป่ยหัวเราะเบาๆ "ต้องใช้เงินเยอะในการซื้อยา"

จุยเตี้ยนพูดขึ้นว่า "ฉันให้ท่านยืมได้นะ แต่ดอกเบี้ยวันละห้าเปอร์เซ็นต์"

อู๋เป่ยตกใจจนกระโดดขึ้นมา "ห้าเปอร์เซ็นต์ต่อวัน? วันเดียวก็ต้องจ่ายหกล้านเหรียญทองแล้ว?"

จุยเตี้ยนกลอกตา "หนึ่งเปอร์เซ็นต์น่ะถือว่าต่ำมากแล้วนะ ถ้าท่านไปถามธนาคาร พวกนั้นเก็บอย่างน้อยก็สามเปอร์เซ็นต์"

อู๋เป่ยถาม "แล้วต้องจ่ายดอกเบี้ยบ่อยแค่ไหน?"

จุยเตี้ยนตอบ "ฉันให้เวลาสิบวัน สิบวันหลังจากนั้น ท่านต้องคืนทั้งต้นและดอกเป็นหมื่นสองพันเหรียญคริสตัลม่วง"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ "ตกลง ฉันจะจ่ายคืนแกแน่นอน"

จุยเตี้ยนยิ้ม "ตามฉันมา"

จุยเตี้ยนเดินนำหน้า ส่วนอู๋เป่ยเดินตามหลัง ทั้งม้าและคนเดินทางไปหลายลี้จนมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ที่ไม่ไกลนัก

จุยเตี้ยนพูดว่า "เส้าเหนียน มีกุญแจอยู่ใต้แผ่นอานม้าของฉัน ท่านเอามันออกมา"

อู๋เป่ยเอื้อมมือไปล้วงหา และพบว่ามีกุญแจทองอยู่ในนั้น เขาถาม "ใช้เปิดประตูหรือ?"

"มันเป็นของแสดงฐานะ ท่านก็แค่เคาะประตู เมื่อคนข้างในเห็นกุญแจ เขาจะคิดว่าท่านเป็นท่านของที่นี่"

อู๋เป่ยคิดว่ามันน่าสนใจ เขาหัวเราะ "จุยเตี้ยน แกนี่มีแผนเยอะจริงๆ"

จุยเตี้ยนตอบ "ถ้าฉันไม่มีทางหนีสำรองไว้บ้าง คงไม่รอดมาได้จนถึงตอนนี้หรอก"

เมื่อมาถึงประตู อู๋เป่ยเคาะประตูอยู่ไม่กี่ครั้ง ไม่นานชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ออกมาเปิดประตู เขากำลังจะถามอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นกุญแจในมือของอู๋เป่ย เขาก็ก้มลงและกล่าวด้วยความเคารพ "ที่แท้นายใหญ่กลับมาแล้ว นายใหญ่เชิญเข้ามาข้างใน"

อู๋เป่ยไม่พูดอะไรมาก เดินตามชายคนนั้นเข้าไปในลานบ้าน ภายในมีบ้านอยู่สิบกว่าหลัง ด้านหน้ามีสวน ส่วนด้านหลังก็เป็นแปลงผักเล็กๆ

จุยเตี้ยนบอก "ท่านไปที่ห้องหนังสือได้เลย ฉันซ่อนเหรียญคริสตัลม่วงไว้ที่นั่น"

อู๋เป่ยบอกชายวัยกลางคน "ฉันจะไปห้องหนังสือ แกจัดหาอาหารมาให้ฉันหน่อย"

ชายคนนั้นตอบ "รับทราบครับ นายใหญ่ ฉันชื่อสวีอัน ถ้าท่านต้องการอะไรก็บอกได้เลย"

หลังจากที่สวีอันถอยออกไป อู๋เป่ยก็เดินตรงไปที่ห้องหนังสือ เขากดบางอย่างที่ชั้นหนังสือ จากนั้นก็มีประตูซ่อนปรากฏขึ้น เขาใช้กุญแจเปิดประตูแล้วเดินลงไปที่ห้องใต้ดิน ซึ่งมีขนาดใหญ่เท่ากับห้องหลายห้อง รวมถึงมีกล่องสมบัติวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

จุยเตี้ยนเดินลงมาอย่างระมัดระวัง เขาชี้ไปที่กล่องสีดำด้วยเท้าม้าและบอก "อยู่ในกล่องนั้น แกเอาไปได้แค่หมื่นเหรียญ ห้ามเอามากกว่านี้"

เมื่ออู๋เป่ยเปิดกล่องดู เขาเห็นคริสตัลสีม่วงที่มีขนาดเท่ากับเหรียญทองแดงเต็มกล่อง ทั้งยังเปล่งพลังงานออกมาอย่างหนาแน่น

อู๋เป่ยตกใจ "นี่คือเหรียญคริสตัลม่วงงั้นหรือ? ในกล่องนี้คงมีอย่างน้อยห้าแสนเหรียญใช่ไหม?"

จุยเตี้ยนตอบ "ห้าแสนเหรียญเป็นของฉัน ท่านเอาไปได้แค่หมื่นเหรียญ"

อู๋เป่ยหัวเราะ "ก่อนหน้านี้ฉันยังกลัวว่าแกจะไม่มีเงินมากพอ ตอนนี้ฉันขอยืมเพิ่มได้ไหม?"

จุยเตี้ยนมองเขาด้วยหางตา "ยืมเพิ่มแล้วจะมีปัญญาจ่ายคืนหรือ?"

อู๋เป่ยตอบ "แน่นอน ฉันลืมบอกแกไปว่าฉันมีพลังวิญญาณระดับสุดยอด ซึ่งแกของเดิมของแกคงไม่เคยไปถึงระดับนั้นหรอกใช่ไหม?"

จุยเตี้ยนถึงกับชะงัก "ระดับสุดยอด? เป็นไปไม่ได้! นายใหญ่ของฉันยังไปได้แค่ระดับสองเท่านั้น!"

อู๋เป่ยยื่นนิ้วออกมาและปล่อยแสงไฟฟ้าออกมาเล็กน้อย แต่นี่ไม่ใช่แค่แสงไฟฟ้าธรรมดา มันคือพลังวิญญาณที่บริสุทธิ์และทรงพลังอย่างมากของเขา!