ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1902

ชายคนนั้นเอื้อมมือมาหวังจะจับตัวอู๋เป่ย แต่เมื่อมือของเขายื่นเข้ามาก็ถูกอู๋เป่ยจับไว้เสียก่อน จากนั้นก็จับเขากดลงไปบนพื้น

เข่าของเขาพาดอยู่บนหลังของชายผมเหลือง เจ็บปวดจนต้องร้องขอชีวิต

“แกกล้ามากนะที่มาขู่ฉัน！”

ในขณะที่เขาพูดไป เขาก็หักไหล่ทั้งสองข้างของชายผมเหลืองจนเกิดเสียง ‘กร็อบ’ ชายคนนั้นเจ็บจนอยู่ในสภาพที่ตายแหล่ไม่ตายแหล่

ส่วนคนที่เหลือก็ต่างพากันตกใจ จนชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “แกรู้หรือเปล่าว่าคนที่แกทำร้ายเป็นใคร？แกเตรียมตัวตายได้เลย！” เมื่อพูดจบทุกคนก็ลุกฮือขึ้นมา

จุยเตี้ยนเอ่ยขึ้นมาอย่างราบเรียบ “ที่แบบนี้ไม่น่าจะมีคนที่มีฝีมือแน่นอน พวกเราพักกันก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาจัดการกับพวกนี้”

อู๋เป่ยหัวเราะ “จุยเตี้ยน ดูเหมือนแกจะเกลียดและขุ่นเคืองใจกับพวกมันมากนะ”

จุยเตี้ยนถอนหายใจออกมา “นายท่านคนเก่าของผม ก็โดนพวกมันฆ่าตายที่นี่แหละ เรื่องนี้คงต้องโทษผมเอง ผมให้เงินเขาไปส่วนหนึ่ง พอพวกมันเห็นเงินก็เลยเกิดความโลภ”

อู๋เป่ย “ฆ่าตาย？”

จุยเตี้ยนพยักหน้าลงเบาๆ “ถนนเส้นนี้มีตระกูลหนึ่งชื่อว่าตระกูลเอ้อ ไม่แน่ว่าเมื่อกี้ก็อาจจะมีคนที่เป็นหนึ่งในตระกูลเอ้อ”

อู๋เป่ยยิ้มและถามขึ้น “แกอยากแก้แค้น？”

จุยเตี้ยนเงียบไปชั่วครู่ “ถ้ามีโอกาส ก็ช่วยผมสั่งสอนไอ้พวกสารเลวพวกนั้นหน่อย”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ไม่มีปัญหา”

จุยเตี้ยนกล่าวเสริมอีกเล็กน้อย “ใช่แล้ว ที่คนของตระกูลเอ้อออกมาอาละวาดตามตลาดได้ ก็เพราะว่าตระกูลนี้มีอัจฉริยะคนหนึ่งที่มีพลังยุทธ์สูงมาก”

อู๋เป่ย “สูงแค่ไหน？”

จุยเตี้ยน “เขาชื่อว่าเอ้อเฟย ฝึกตนไปถึงระดับที่ห้าแล้ว แล้วก็มีทหารเทพที่แข็งแกร่ง”

อู๋เป่ย “เช่นนั้นก็ไม่เท่าไหร่หรอก แกวางใจเถอะ ฉันจะแก้แค้นให้แกเอง”

เมื่อเข้ามาพักในโรงแรมแล้ว อู๋เป่ยก็ให้โรงเหล้าที่อยู่ตรงข้ามมาเสิร์ฟอาหาร กินไปได้ไม่กี่คำ ก็เกิดเสียงโวกเวกโวยวายขึ้นที่หน้าประตูโรงแรม

“คนที่อยู่ข้างในไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้！”

อู๋เป่ยวางตะเกียบลง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ “น่าจะเป็นพวกตระกูลเอ้อ”

เขาเดินมาที่หน้าประตู ก็เจอเข้ากับคนนับสิบกว่าคนที่ยืนเบียดเสียดกันอยู่ที่หน้าประตู เจ้าของโรงแรมก็ไม่กล้าที่จะออกไป เหล่าแขกคนอื่นๆก็ไม่กล้าออกไปเช่นกัน

เมื่อเห็นอู๋เป่ย ชายผมเหลืองที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้นก็ตระโกนเสียงดัง “เสี่ยวเฟย คนนี้แหละ！”

คนที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวเฟยก็ก้าวออกมา และก็เป็นเอ้อเฟยคนของตระกูลเอ้อคนนั้นพอดี เขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย “เจ้าหนู กล้ามากนะที่มาแตะต้องคนของตระกูลเอ้อ คิดไว้หรือยังว่าจะตายยังไง？”

อู๋เป่ย “ฉันน่าจะต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนี้มากกว่านะ ว่าแกอยากจะตายยังไง？”

เอ้อเฟยใช้มือขวาขว้างมีดบินขึ้นไปจนหมุนกลางอากาศ ความยาวของมีดนี้ประมาณหนึ่งนิ้ว บนใบมีดมีเงาวับ เขาขยับมือขวาของเขาเบาๆ มีดบินนั้นก็กลับมาหมุนอยู่รอบๆนิ้วมือของเขา เร็วขึ้นเรื่อยๆ

เขาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็น “มีดบินของฉันเนี่ย พอมันบินออกไปแล้วก็ต้องมีคนตาย เจ้าหนูอยากโดนปาดคอหรือโดนควักลูกตาออกมาดีล่ะ？”

อู๋เป่ยเอ่ยเสียงเรียบ “มีดบินของแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก แกลองดูสิ”

เอ้อเฟยส่ายหัว “ปากแกนี่ดีใช้ได้เลยนะ งั้นฉันตัดปากแกก่อนเลยดีกว่า！”

พูดจบ มีดบินนั่นก็ลอยมาราวกับสายฟ้า เกิดเป็นลำแสงที่ลอยมาหาอู๋เป่ย