ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1901

มือขวาของอู๋เป่ยเอื้อมออกไปดึงมีดสั้นกลับมาไว้ข้างตัวของเขา

จุยเตี้ยนวิ่งไปดูที่หน้าตัดของแผ่นหิน ก็เกิดความตกใจพร้อมกับกล่าวขึ้น “ดาบนี่สุดยอดมาก！คุณเห็นลายเส้นพวกนี้มั้ย？มันสร้างขึ้นมาจากแรงสั่นสะเทือนของจิตวิญญาณ ซึ่งถ้าดาบนี้ตกอยู่ภายใต้แรงสั่นสะเทือนของจิตวิญญาณ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บจากมันจะสูญเสียการต่อสู้ทันที”

อู๋เป่ยพยักหน้า “พลังทำลายล้างของทหารเทพนั้นแข็งแกร่งมาก ผมได้ฝึกวิชาดาบจนถึงระดับสวรรค์ก่อนจะมาที่นี่ ก็เลยพอจะเข้าใจหลักการของวิชาดาบอยู่บ้าง”

จุยเตี้ยนกล่าว “พลังวิญญาณนั้นมีการใช้ที่หลากหลาย ภายภาคหน้าคุณก็จะมีประสบการณ์มากขึ้นเอง”

อู๋เป่ยเพิ่งพักไปได้ชั่วครู่ หวงเหวินชางก็มาอีก ครั้งนี้เขานำตะกร้าผลไม้มาด้วย พร้อมกับยิ้มและกล่าวขึ้น “น้องชาย ฉันเพิ่งไปเก็บผลไม้สดๆ เอามาให้นายชิม”

“ขอบคุณมากคุณพี่หวง” อู๋เป่ยกล่าว

หวงเหวินชางหยิบผลไม้ขึ้นมาวางบนโต๊ะ จากนั้นก็มองไปที่จุยเตี้ยนที่อยู่ในสำนักด้วยเช่นกัน “ถ้าม้าตัวนี้ชอบกิน ฉันจะให้คนเอามาให้อีก”

อู๋เป่ยหัวเราะ “ไม่ต้องหรอก มันไม่ชอบกินผลไม้” ในขณะที่กล่าวไป ก็ไปหยิบผลไม้มากัดไปหนึ่งคำ

เมื่อเห็นเขากินๆไป หวงเหวินชางก็ลอบถอนหายใจและยิ้มขึ้น “น้องชาย ฉันได้เตรียมเหล้าและอาหารมาด้วย เดี๋ยวพวกเรามาดื่มกันสักหน่อยเถอะ แล้วก็ถือโอกาสให้ฉันได้แนะนำให้นายรู้จักกับฉวนจื่อหยวนซิง”

อู๋เป่ย “ได้สิ”

เมื่อเห็นว่าอู๋เป่ยกินผลไม้ไปได้สองลูก หวงเหวินชางก็ได้ปลีกตัวออกไป

เมื่อหวงเหวินชางเดินออกไป อู๋เป่ยก็ได้อาเจียนเอาผลไม้ที่กินไปในท้องออกมา ตอนที่เขากินนั้นพลังวิญญาณนั้นได้ห่อหุ้มมันเอาไว้ จึงทำให้ตัวเขาไม่ได้สัมผัสกับมัน จึงไม่ได้โดนพิษแต่อย่างใด

จุยเตี้ยนกล่าว “เดี๋ยวในอาหารกับเหล้าน่าจะใส่ยาอีกตัวเข้าไป”

อู๋เป่ยกล่าวเสียงเรียบ “อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด”

ผ่านไปไม่นาน เขาก็มาถึงในงานเลี้ยงของหวงเหวินชาง ลูกชายของหวงเหวินชางอย่างหวงหยวนซิงก็อยู่เช่นกัน แววตาของหวงหยวนซิงนั้นแสนเหยือกเย็น เขาเพียงกล่าวทักทายอู๋เป่ยและก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อ

ทางด้านหวงเหวินชางก็ได้รินเหล้าให้อู๋เป่ยด้วยตนเอง และยิ้มให้ “น้องชาย พวกเราได้มารู้จักกันเช่นนี้ นับว่าเป็วาสนาต่อกันยิ่งนัก มา ฉันจะรินให้นายสามแก้ว！”

เหล้านั้นถูกเทออกมาจากเหยือกเดียวกันจึงทำให้ไม่มีใครสงสัย

อู๋เป่ยดื่มติต่อกันสามแก้วจนหมดเกลี้ยง หวงเหวินชางที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ่งระบายยิ้มออกมากว้างขึ้น เขาหยุดพูดคุยไปชั่วครู่เพื่อรอดูยาออกฤทธิ์

ทันใดนั้นอู๋เป่ยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จึงกล่าวขึ้น “พี่หวง จู่ๆผมก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย”

ดวงตาของหวงเหวินชางนั้นเป็นประกายขึ้นมาทันที “จริงเหรอ？ไม่สบายตรงไหน？”

อู๋เป่ย “รู้สึกว่าร่างกายไม่มีแรง”

จู่ๆหวงเหวินชางก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ไม่มีแรงก็ถูกแล้วล่ะ！”

ในขณะที่เขาพูด ก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับที่มีชายสองคนที่มีท่าทางที่ห้าวหาญเดินมาจับอู่เป่ยไว้

อู๋เป่ยถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว แล้วกล่าวออกมาเสียงเรียบ “พี่หวงนี่มันหมายความว่ายังไงกัน？”

หวงเหวินชางหัวเราะเสียงเย็น “น้องชาย นายได้โดนยาที่ฉันซื้อมาด้วยราคาที่สูงลิบเลยล่ะ มันจะทำให้นายจะไร้เรี่ยวแรงภายในสามวัน จนกลายมาเป็นเหยื่อในกำมือของฉันเลยล่ะ”

อู๋เป่ย “พี่คิดจะทำอะไร？”

หวงหยวนซิงลุกขึ้นยืนพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ “คุณคงจะเคยได้ยินวิชายึดจิตวิญญาณใช่ไหม？”

อู๋เป่ย “นายคิดจะใช้มันกับฉันงั้นเหรอ？”

หวงหยวนซิง “ถูกต้องแล้ว วิชาจิตวิญญาณระดับเจ็ดนั้นยากมากที่ไปถึง ถ้าผมไปถึงจุดนั้นได้ ผมก็จะสามารถแก้แค้นได้”

อู๋เป่ยถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “ถึงแม้ว่าฉันจะเดาถูกว่านายจะลงมือ แต่พอเรื่องมันเกิดขึ้นจริงๆแล้วฉันก็ยังรู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกัน”

หวงเหวินชาง “น้องชาย วางใจเถอะ ฉันจะเหลือร่างของนายไว้แน่นอน！”

วิชายึดจิตวิญญาณนี้ถือว่าเป็นวิชาที่ชั่วช้ามาก เมื่อได้ใช้แล้ว ผู้ที่โดนวิชายึดจิตวิญญาณถึงแม้จะไม่ตายแต่ก็จะกลายเป็นคนพิการ ที่จำไม่สามารถฝึกตนขึ้นมาได้อีก

อู๋เป่ยยื่นมือขวาออกมา กลางฝ่ามือของเขาปรากฏเป็นพลังสายฟ้า

เมื่อเห็นเช่นนี้ หวงเหวินชางก็ตกใจเป็นอย่างมาก และกล่าวขึ้น “แกเป็นอะไร？”