ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1980

อู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวเดินต่อไปตามเส้นทาง จนกระทั่งพบว่าถนนทรายสีเหลืองซึ่งทอดยาวเริ่มมีทางแยกสิบสองสายปรากฏขึ้น ทางแยกแต่ละสายทอดยาวไปยังสถานที่เซี่ยงที่มองไม่เห็นชัดเจน

ในเวลานั้น เลือดจากชายผู้มีร่างกายภัยพิบัติพันครั้งไม่ตาย ถูกปล่อยเกือบครบพันจินแล้ว อู๋เป่ยเก็บเลือดไว้ในภาชนะอย่างใจเย็นก่อนเอ่ยว่า: “ไปได้แล้ว”

ชายผู้มีร่างภัยพิบัติพันครั้งไม่ตาย รีบหันหลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ราวกับลมพัดอิ่งหายไป

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวพูด: “ซวนเป่ย ความจริงไม่จำเป็นต้องปล่อยเขาไป”

อู๋เป่ยตอบ: “หนทางแห่งผู้เที่ยงแท้เต็มไปด้วยอันตราย จะรอดได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเขาเอง”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวมองไปยังทางแยกสิบสองสายแล้วพูด:

“ทางแยกสิบสองสายนี้ เชื่อมโยงกับห้วงเวลาพิเศษของหนทางแห่งผู้เที่ยงแท้ แต่ละห้วงเวลามีลักษณะไม่เหมือนกัน”

อู๋เป่ยตอบ: “ในเมื่อมาถึงแล้ว ก็ต้องลองสำรวจดูหน่อย”

เชียนเสวี่ยหลิงเจียวยิ้ม: “ถ้าซวนเป่ยอยากไป ข้าก็จะไปด้วย”

จากนั้น อู๋เป่ยเลือกทางแยกสายหนึ่งโดยไม่ลังเล และทั้งสองเดินเข้าสู่เส้นทางนั้น

ไม่นานหลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าไป ก็มีอีกสองคนเดินมาจากด้านหลัง มองดูร่องรอยของอู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวที่กำลังจางหายไปในทางแยก คนหนึ่งหัวเราะเยาะและพูด: “ทางแยกนี้นำไปสู่โลกหมีหลัว ซึ่งเป็นหนึ่งในห้วงเวลานอกหลักธรรมะ สิ่งมีชีวิตในนั้นล้วนดุร้ายและโหดเหี้ยม พวกเขาเข้าไปต้องตายแน่นอน!”

อีกคนตอบ: “พวกโง่แบบนั้น ตายไปก็ดี จะได้มีคู่แข่งน้อยลง” พูดจบ ทั้งสองคนเดินต่อไปตามเส้นทางหลัก

เมื่ออู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวเดินต่อไป ก็พบประตูใหญ่สีม่วงที่ปิดสนิท อู๋เป่ยยื่นมือไปแตะที่ประตู ประตูก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ ลำแสงสีม่วงพุ่งออกมาห่อหุ้มทั้งสองไว้

ลำแสงสีม่วงค่อยๆ หดตัว และร่างของทั้งสองก็หายไปจากสถานที่นั้น ในขณะเดียวกันอู๋เป่ยและเชียนเสวี่ยหลิงเจียวก็ถูกลำแสงสีม่วงห่อหุ้มไว้และตกอยู่ในหมอกแสงที่ไหลเวียนอย่างไม่สิ้นสุด ก่อนจะถูกห่อหุ้มด้วยคริสตัลสีม่วง

ในตอนนั้น พลังชีวิตในร่างของพวกเขาเริ่มไหลผ่านคริสตัลสีม่วงออกไป จนกระทั่งปราชญ์จิตสำนึกของทั้งสองหมดไปอย่างสมบูรณ์

เมื่ออู๋เป่ยฟื้นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเก่าๆ ในห้องที่ผนังสร้างด้วยดินอัดหนา อากาศหนาวเย็นจับใจทันทีที่เขาลืมตา ความหนาวทำให้เขาตัวสั่นสะท้าน และจมูกยังได้กลิ่นฉี่จางๆ

หน้าต่างเก่าๆ ในห้องถูกปิดด้วยกระดาษมันที่มีรูโหว่ลมหนาวพัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทำให้อู๋เป่ยถึงกับน้ำมูกไหลออกมาเป็นฟอง