ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1991

อู๋เป่ยมองเสี่ยวอู่หนึ่งที เสี่ยวอู่ก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสารเล็กน้อยเหมือนกัน พูด : “พี่อู๋ ทำไมไม่รับเธอมาเลี้ยงด้วยเลยล่ะ ยังไงสะ พวกผีปีศาจก็ไม่ได้เปลืองพื้นที่ แค่ขวดใบเดียวก็สามารถใส่ได้แล้ว”

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง พูด : “ก็ได้ ซ่านตั๋ว ต่อจากนี้ไป เธอต้องเชื่อฟัง ไม่อย่างนั้นฉันจะทำลายเธอ”

ซ่านตั๋ว : “ขอบคุณคุณชาย!”

ไม่พูดทั้งคืน วันต่อมา ทั้งสองคนเดินทางต่อ ในที่สุดก็มาถึงเมืองอู่หลิงตอนเที่ยง

มาถึงนอกเมืองอู่หลิง อู่เป่ยพบว่ามีคาราวานมากกว่าสิบคัน ขับมาจากที่ห่างไกล จุดหมายล้วนแล้วเป็นเมืองอู่หลิง

ตอนที่เข้าเมือง อู๋เป่ยจ่ายสิบเหรียญทองก็ได้รับอนุญาตให้ผ่านไปได้แล้ว

มีถนนกว้างในเมือง และมีร้านค้าต่างๆ มากมายสองข้างทาง อู๋เป่ยขี่ไป๋ลู่ ดึงดูดความสนใจของผู้คนไม่น้อย ท้ายที่สุดแล้วคนที่สามารถขี่สัตว์ประหลาดได้นั้นมีไม่มากนัก

ตอนนี้ไป๋ลู่เชื่อฟังอย่างมาก มันเดินอย่างสบายๆ เดินได้สักพักหนึ่ง เสี่ยวอู่ชี้ไปที่ร้านค้าที่ซื้อแกนพลังแล้วพูดว่า : “พี่อู๋ สามารถขายแกนพลังได้แล้ว”

อู๋เป่ย : “เสี่ยวอู่ สกุลเงินของเมืองอู่หลิงคืออะไร”

เสี่ยวอู่ : “เป็นเหรียญวิญญาณ ในตลาด เหรียญวิญญาณหนึ่งหมื่นเหรียญสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเหรียญทองหนึ่งเหรียญได้”

ระหว่างที่พูด เธอหยิบก้อนวงกลมออกมาจากอ้อมแขนหนึ่งอัน เหรียญที่มีลวดลายลึกลับสลักอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีพลังวิญญาณไหลเวียนอยู่ข้างใน

อู๋เป่ยกระโดดลงจากไป๋ลู่ เดินเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านถามสองสามประโยค รู้ว่าต้องการขายแกนพลัง ต้อนรับเขาไปที่ห้องรับแขกทันที

อู๋เป่ยหยิบแกนพลังเกรดต่ำออกมาทั้งหมดก่อน มีหนึ่งร้อยกว่าเม็ด เป็นสีเทาทั้งหมด ของเหล่านี้ไม่มีค่า ขายได้แค่หนึ่งร้อยยี่สิบเหรียญวิญญาณ เขาหยิบแกนสีขาวออกมาอีกครั้ง มีสองร้อยกว่าเม็ด ขายได้หนึ่งพันสามร้อยกว่าเหรียญวิญญาณ ในที่สุดเขาก็หยิบแกนสีน้ำเงินออกมาส่วนหนึ่ง ประมาณหนึ่งร้อยกว่าเม็ด ขายได้ห้าพันหกร้อยเหรียญวิญญาณ

ในมือของเขา ยังเหลือแกนสีม่วงเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้เอาออกมา สุดท้าย แกนพลังทั้งหมด ขายได้ทั้งหมดหกพันเหรียญวิญญาณ

ความสามารถในการซื้อด้วยเงินหกพันเหรียญวิญญาณนั้นค่อนข้างพบเจอได้ยากแล้ว ท้ายที่สุดแล้วหนึ่งเหรียญวิญญาณเทียบเท่าหนึ่งหมื่นเหรียญทอง

หลังจากนั้น อู๋เป่ยไปโรงรับจำนำอีกครั้ง ยอดฝีมือจำนวนมากเสียชีวิตขนาดล่าสัตว์ประหลาดระดับเจ็ดดาว ทรัพย์สินทั้งหมดบนศพถูกเขาค้นและเอามา ของเหล่านี้ถือไว้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ เขาเตรียมจะเอาไปขายทั้งหมด

เถ้าแก่ของโรงรับจำนำเป็นชายวัยกลางคนหัวล้านคนหนึ่ง เมื่อเห็นอู๋เป่ยเทของออกมามากมายขนาดนี้ ตาของเขาลุกวาวโดยตรง อดไม่ได้ที่จะมองเขาอย่างลึกซึ้ง ถามด้วยเสียงหัวเราะ : “คุณลูกค้าอยากขายเท่าไหร่”

อู๋เป่ย : “คุณเป็นเถ้าแก่ คุณเสนอราคาเลย”

ชายหัวล้านลุกขึ้นแล้วเดินสองสามก้าว พูด : “ของเหล่านี้รวมกันทั้งหมด สามพันเหรียญวิญญาณ นี่เป็นราคาที่สูงที่สุด”

อู๋เป่ยรู้มูลค่าของเหล่านี้ อย่างน้อยๆก็ห้าพัน สามพันน้อยเกินไปแล้ว เขาส่ายหน้า : “สามพันน้อยเกินไป”

ชายหัวล้านขมวดคิ้ว : “ทั่วทั้งเมืองอู่หลิง มีแค่ผมเท่านั้นที่สามารถรับของลอตนี้ได้”

อู๋เป่ยยัดเข้าไปในถุงอีกครั้ง พูด : “งั้นก็ช่างเถอะ ผมจะเอาไปขายที่เมืองอื่น”

ชายหัวล้านพูดด้วยรอยยิ้ม : “ของมากมายขนาดนี้ คิดว่าน่าจะมีคนตายไม่น้อยใช่ไหม”

อู๋เป่ยเลิกคิ้วหนึ่งที : “มีคนตายหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ชายหัวล้านถอนหายใจเบาๆหนึ่งที : “ในเมื่อมาถึงแล้ว ดีที่สุดคือทิ้งของไว้สะ ผมจะเพิ่มให้คุณอีกหนึ่งร้อยเหรียญวิญญาณ”

อู๋เป่ย : “ต้องขออภัยด้วย อย่างน้อยๆต้องสี่พันห้าร้อย”