ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1992

อู๋เป่ยออกจากโรงเตี๊ยม ไปซื้อกระสอบใหญ่หกใบที่ร้านก่อน กระสอบทุกใบล้วนแล้วสามารถใส่หลายแสนเหรียญวิญญาณได้

ในเวลานี้ โรงรับจำนำปิดแล้ว มียามเฝ้าอย่างแน่นหนา ประตูและหน้าต่างทั้งหมดทำจากเหล็กศักดิ์สิทธิ์ ประตูหนาครึ่งเมตร ห้องใต้ดินล้วนแล้วถูกหลอมด้วยเหล็ก ในเวลานี้ ต่อให้เป็นหนูหนึ่งตัวก็ไม่สามารถบุกเข้าไปในโรงรับจำนำได้

อู๋เป่ยกระตุ้นพลังวิญญาณ ร่อนลงบนหลังคาของโรงรับจำนำอย่างแผ่วเบา บนหลังคา มียอดฝีมือขั้นจิตวิญญาณสองคนเฝ้าอยู่ ยืนสังเกตอยู่ที่สูง ดังนั้น ทันทีที่อู๋เป่ยปรากฏตัว พวกเขาก็สังเกตเห็นแล้ว บินเข้ามาหาทันที

“ซิ่ว!”

อู๋เป่ยกลายเป็นเงาร่างหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงดังตูบตูบสองที จอมเวททั้งสองมองไม่เห็นเงาเลยด้วยซ้ำ ก็ถูกโจมตีจนล้มลงกับพื้นและหมดสติไปแล้ว

“ตุ้ม!”

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปอย่างเงียบ ๆ แต่เป็นการแตะทำลายหลังคา กระโดดลงมาบนพื้นโดยตรง เขามาถึงชั้นหนึ่ง พลังวิญญาณแผ่กระจายไปที่เท้าทั้งสองข้างของเขา ในไม่ช้าก็พบตำแหน่งของกลไก เขาเดินไปหา ต่อยไปที่พื้นหนึ่งหมัด ทำลายกลไกโดยตรง เผยให้เห็นหลุมด้านล่างหนึ่งหลุม

เขากระโดดเข้าไปในหลุม เหมือนกับที่ซ่านตั๋วพูดจริงๆ มีเหรียญวิญญาณขนาดใหญ่ห้ากล่องกองอยู่ที่นี่ และยังมีกล่องเล็กอีกหนึ่งกล่อง เขาเปิดกล่องเล็ก ข้างในเป็นเหรียญสีน้ำเงินทองอย่างหนึ่ง ซ่อนกลิ่นอายของวิถีแห่งสวรรค์เอาไว้ มีหนึ่งหมื่นกว่าเหรียญ

อู๋เป่ยกลับไม่สนใจ ใส่กล่องเหรียญวิญญาณขนาดใหญ่ทั้งห้ากล่องลงในกระสอบใหญ่สี่ใบก่อน หลังจากนั้นอุ้มกล่องเล็กไว้ในมือซ้าย มือขวาถือกระสอบใหญ่สี่ใบ บินออกมาจากห้องใต้ดิน

ในเวลานี้ ข้างนอกเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมา บินไปมาอยู่บนหลังคา มีผู้แข็งแกร่งมากมายปรากฏตัวบนพื้นเช่นกัน เตรียมปิดกั้นทางออก อย่างไรก็ตาม ทันทีที่อู๋เป่ยพุ่งออกมา พลังวิญญาณสั่นสะเทือน คนสิบกว่าคนที่อยู่รอบๆราวกับว่าถูกระเบิดออก บางส่วนหมดสติไปโดยตรง

อู๋เป่ยเป็นเหมือนกับนกอินทรีตัวหนึ่ง พุ่งสูงขึ้น ทะยานสู่ท้องฟ้า วิธีใช้งานของพลังวิญญาณมีมากมาย เมื่อพลังวิญญาณสั่นสะเทือนที่เท้า เขาก็สามารถบินบนท้องฟ้าได้แล้ว

“ตุ้ม!”

ทุกคนบนหลังคารู้สึกถึงลมแรงพัดปะทะหน้า หลังจากนั้นเงาร่างหนึ่งบินขึ้นมา ท่ามกลางพวกเขา มีเพียงจอมเวทย์เท่านั้นที่สามารถบินได้ ในเวลานี้ทำได้แค่มองดูอยู่บนพื้น อยู่ไกลเกินเอื้อม

และในเวลานี้ เสียงตะโกนด้วยความโกรธดังมาจากบนพื้น : “กล้าแตะต้องทรัพย์สินของเจ้าเมือง แกกล้ามากเลยนะ ลงมาเดี๋ยวนี้!”

จอมเวทย์ท่านนี้สวมชุดสีขาว บินขึ้นไปบนท้องฟ้า อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาต้องผิดหวังคือ เขายิ่งบิน ระยะห่างจากอู๋เป่ยก็ยิ่งไกล คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะบินช้ากว่าอีกฝ่าย!

อู๋เป่ยบินสูงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งบินยิ่งไกล ในไม่ช้า เงาของจอมเวทย์ที่กำลังไล่ล่าเขาคนนั้นเล็กลงเรื่อยๆ

บนท้องฟ้าเย็นสบายอย่างมาก เขาฮัมเพลงขึ้นมา ร่อนลงทางตอนใต้ของเมือง ด้านนอกของเมืองทางตอนใต้ ไป๋ลู่กำลังรอเขา เขาวางกระสอบใหญ่สี่ใบไว้บนหลังของไป๋ลู่ หลังจากนั้นอุ้มกล่องเล็กแล้วเดินทางต่อ

คนของโรงรับจำนำต่างบ้าไปแล้ว ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรทำอย่างไร สามารถทำได้แค่ส่งคนไปแจ้งเจ้าเมือง หลังจากที่เจ้าเมืองทราบข่าว อู๋เป่ยก็หายตัวไปไหนไม่รู้แล้ว

บนยอดเขาลูกหนึ่งของเมืองทางตอนใต้ เสี่ยวอู่รอข่าวด้วยความร้อนรน เธอไม่มั่นใจว่าอู๋เป่ยจะทำสำเร็จไหม และไม่รู้ว่าเขาจะเจออันตรายไหม เป็นห่วงอย่างมาก

และในเวลานี้ เธอมองเห็นไป๋ลู่สูงใหญ่ตัวหนึ่งเดินเข้ามา อู๋เป่ยนั่งอยู่ข้างบน และยังมีกระสอบใหญ่สี่ใบและกล่องเล็กหนึ่งใบ

เสี่ยวอู่เต้นอย่างมีความสุข พูดด้วยรอยยิ้ม : “พี่อู๋ ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องไม่เป็นอะไร!”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ขึ้นมาเลย อยู่เมืองอู่หลิงไม่ได้แล้ว พวกเราจำเป็นต้องเปลี่ยนที่”

เสี่ยวอู่คิดสักพัก พูด : “ไปทางทิศใต้อีกหลายพันไมล์ จะมีเมืองที่ใหญ่กว่าเมืองหนึ่ง เรียกว่าเมืองหยวนตู มีประชากรหลายสิบล้านคนในเมืองหยวนตู มียอดฝีมือเยอะอย่างมาก การค้ามีความเจริญมากขึ้น เพียงแต่ ฉันก็ไม่เคยไปเมืองหยวนตูเหมือนกัน แค่ได้ยินคนอื่นพูดไม่กี่ครั้งเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “ทำไมเธอถึงไม่เคยไป เพราะว่าไกลเหรอ”

เสี่ยวอู่ : “เมืองหยวนตูมีการแบ่งแยกชนชั้น ถ้าหากไม่มีทรัพย์สินและอำนาจล่ะก็ มันยากที่จะตั้งหลักที่นั่น”

อู๋เป่ยตบกระสอบทั้งสี่ใบ : “พวกเรามีเงินสี่ล้านกว่าเหรียญวิญญาณ พอใช้สักพักหนึ่งแล้ว”

เสี่ยวอู่มองไปที่กล่องใบเล็ก ถาม : “พี่อู๋ ข้างในนี้ก็เป็นเหรียญวิญญาณเหรอ”

อู๋เป่ยเปิดให้เธอดูทันที เมื่อเสี่ยวอู่มองเห็นเงินตราสีน้ำเงินทองที่อยู่ข้างใน เธออุทานออกมา : “นี่คือเหรียญหรานเทียน!”