ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2017

เหนือประตูเมือง มีตัวอักษรขนาดใหญ่สามตัวสลักไว้ว่า "เมืองจี๋เล่อ"

"เอ๊ะ ที่นี่ที่ไหนกัน?" หลี่เย่าซือ ปรมาจารย์โอสถเกาศีรษะอย่างสงสัย เขายังอายุน้อย และออกเดินทางน้อยครั้ง จึงไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้

หลี่อี้ ซึ่งอายุยี่สิบปีแล้ว ยิ้มตอบว่า "พี่ใหญ่ เราเข้าไปดูในเมืองก่อนเถอะ แล้วค่อยสอบถามตำแหน่งของเมืองหลวงจักรพรรดิ"

พี่น้องทั้งสี่จึงเดินทางเข้าไปในเมืองจี๋เล่อบนประตูเมือง ชายสองคนในชุดยาวจ้องมองกลุ่มพี่น้องที่เข้าไป หนึ่งในนั้นซึ่งสวมชุดสีเหลืองยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"พวกนี้แต่งตัวหรูหรามาก แค่เสื้อผ้าก็มีค่ามหาศาล ต้องมาจากตระกูลที่ร่ำรวยแน่ ๆ พาเข้าไปที่บ่อนพนันเถอะ พวกเขาจะกลายเป็นต้นเงินของเราแน่นอน"

ชายอีกคนที่สวมชุดสีม่วงยิ้มบาง ๆ ตอบว่า "เรื่องแบบนี้เราทำมาเป็นหมื่นครั้งแล้ว ไม่มีพลาดหรอก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน"

เมื่อกลุ่มพี่น้องเดินเข้าเมือง ก็พบว่าถนนกว้างขวาง มีรถม้าแล่นไปมา ร้านค้าสองข้างทางตั้งเรียงราย ดูคึกคักมากธุรกิจในเมืองจี๋เล่อส่วนใหญ่เกี่ยวกับอาหาร เครื่องดื่ม และความบันเทิง เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็มีแต่บ่อนพนันและหอนางโลม

หลี่อี้และพวกเคยเห็นความคึกคักมาก่อน แต่ไม่เคยมาในสถานที่แบบนี้มาก่อน ทุกคนต่างมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ มองซ้ายที ขวาทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลี่เย่าซือ ไอเบา ๆ ก่อนพูดว่า"น้องสาม อย่ามองมั่ว ๆ ที่แบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กอย่างเรา!"

แม้เขาจะยังเด็ก แต่ก็รู้ว่าสถานที่เหล่านี้เป็นที่แบบไหน จึงเตือนออกมา

หลี่อี้ เกาแก้มพลางคิดในใจว่า "ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!" แต่ต่อหน้าพี่ใหญ่ เขาไม่กล้าพูด ได้แต่ตอบว่า "พี่ใหญ่ เราหาร้านอาหารก่อนเถอะ ฉันหิวแล้ว"

พวกเขากินดีอยู่ดีตั้งแต่เล็ก ผลไม้และของว่างล้วนเป็นของชั้นเลิศ แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ยิ่งอยากลิ้มลองอาหารในร้านทั่วไป

หลี่เย่าซือ ยิ้มพูดว่า "กินได้เต็มที่เลย พี่ใหญ่เลี้ยงเอง!"

ขณะนั้น ชายหนุ่มชุดขาวคนหนึ่งเดินมาทางพวกเขา ดูอายุไล่เลี่ยกับหลี่อี้ เขามองไปทางซ้ายขณะเดิน และชนเข้ากับหลี่อี้

หลี่อี้ขมวดคิ้ว ชายหนุ่มคนนั้นรีบโค้งตัวขอโทษ

"พี่ชาย ขอโทษจริง ๆ ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย ทำให้ฉันเดินชนท่าน ขออภัยอย่างยิ่ง!"

ด้วยท่าทีอ่อนน้อมและการขอโทษอย่างจริงใจ หลี่อี้ ซึ่งเป็นคนจิตใจดีจึงตอบว่า "ไม่เป็นไร"

ชายหนุ่มคนนั้นเหลือบมองไปทางซ้ายอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจยาว และน้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม เขาเดินจากไปทั้งที่ยังร้องไห้

คนเราย่อมมีความอยากรู้อยากเห็น หลี่อี้ จึงเงยหน้ามองไปทางซ้าย และเห็นหญิงสาวแสนสวยยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของหอนางโลม

เธอดูอ่อนหวานน่าทะนุถนอม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและมองมายังชายหนุ่มคนนั้นด้วยความเศร้าสร้อย

หลี่อี้ ซึ่งเคยอ่านนิยายรักมาบ้าง ก็จินตนาการเรื่องราวของชายหญิงคู่นี้ทันที เขารีบเรียกชายหนุ่มชุดขาวกลับมาและถามว่า"แกร้องไห้ทำไม?"

ชายหนุ่มเช็ดน้ำตา ถอนหายใจและพูดว่า"พี่ชาย ท่านคงเห็นเรื่องน่าอับอายของฉัน ฉันไม่มีทางได้อยู่กับคนที่ฉันรักได้เลย โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม!"

หลี่ไท่ยี่ ซึ่งเป็นพี่คนที่สี่และมีไหวพริบมาก มองหญิงสาวและชายหนุ่ม ก่อนพูดกับหลี่อี้ว่า"น้องสาม เรามีธุระอยู่ อย่าเสียเวลากับเรื่องนี้เลย รีบไปกันเถอะ"

หลี่อี้พยักหน้ารับ แต่เสียงร้องไห้ของหญิงสาวบนระเบียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เขาหยุดและถามชายหนุ่มว่า"แกบอกว่าวิถีแห่งสวรรค์ไม่ยุติธรรม หมายความว่าอย่างไร?"

ชายหนุ่มเหมือนได้เจอเพื่อนที่เข้าใจ เขารีบเล่าความจริงออกมาเขาชื่อ โหวเซิง ส่วนหญิงสาวชื่อ ซูเหนียง ทั้งสองรักกันตั้งแต่เด็กและเติบโตมาด้วยกัน

แต่บิดาของซูเหนียงติดการพนันจนเป็นหนี้มากมาย สุดท้ายจึงขายเธอให้กับหอนางโลมโหวเซิงไม่มีเงิน จึงทำได้เพียงมายืนมองซูเหนียงจากระยะไกล และทุกครั้งที่เจอ ทั้งสองต่างร้องไห้ด้วยความเศร้า

หลี่อี้ ฟังแล้วหัวเราะเบา ๆ"นี่ไม่นับว่าเป็นเรื่องยากเลย หากต้องการ ก็แค่ไถ่ตัวนางออกมาใช่หรือไม่?"

โหวเซิงพยักหน้า "แต่เงินที่ต้องใช้มันมากถึง แปดแสนเหรียญมังกรเทพ!"

สำหรับหลี่อี้และพี่น้องของเขา เหรียญมังกรเทพเป็นเงินที่มีมูลค่าต่ำมาก เพราะเหรียญเต๋าเพียงเหรียญเดียวสามารถแลกได้มากกว่าสิบหมื่นเหรียญมังกรเทพ แปดแสนเหรียญมังกรเทพจึงเทียบเท่าเพียงแปดเหรียญเต๋า ซึ่งพวกเขาใช้เป็นเงินค่าขนมในหนึ่งวันเสียด้วยซ้ำ

หลี่ไท่ยี่ ไม่อยากเสียเวลามากกับเรื่องนี้ จึงหยิบเหรียญเต๋าหนึ่งกำมือส่งให้โหวเซิง

"ไปเถอะ ไถ่ตัวซูเหนียงของแกออกมา"

โหวเซิงซาบซึ้งใจจนแทบจะคุกเข่า เขากล่าวขอบคุณพวกเขาด้วยความปลื้มปีติ

แต่แล้วเขาก็พูดต่อว่า"ท่านทั้งหลาย แม้ฉันมีเงินแล้ว แต่หอนางโลมมีกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ หากต้องการไถ่ตัวหญิงสาว จะต้องพนันกับแกของหอนางโลมเสียก่อน หากฉันชนะ ฉันจะได้เงินเพิ่มและสามารถไถ่ตัวได้ทันที แต่หากฉันแพ้ ต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ไม่อาจไถ่ตัวได้"

หลี่อี้ขมวดคิ้ว: “ยังมีกฎแบบนี้อีกหรือ?”