ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2018

หลี่อี้ กล่าวเรียบ ๆ ว่า “ลูกเต๋าของแกมีการโกง สามตาที่ผ่านมาไม่นับ”

เจ้าของบ่อน หัวเราะเยาะ “แกว่ามันไม่นับก็ไม่นับหรือ? แกเป็นใครกัน?”

ดวงตาของหลี่อี้ฉายแววเย็นเยียบ ทันใดนั้นเจ้าของบ่อนก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลระดับปรมาจารย์ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ร่างกายสั่นเทาเหมือนลูกนก ก่อนจะทรุดเข่าลงกับพื้นด้วยเสียงดัง “ตุบ”

หลี่อี้ กล่าว “ฉันพยายามพูดเหตุผลกับแก แต่แกกลับไม่ฟัง เช่นนั้น เราก็จะใช้กำปั้นเป็นตัวตัดสิน”

เจ้าของบ่อนมีเหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผาก รีบพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ข้าน้อยผิดไปแล้ว ขอคุณชายโปรดไว้ชีวิต!”

หลี่อี้กล่าว “สามตานั้น ถือว่าเราชนะ โหวเซิง พานางซูเหนียงไปเถอะ”

จากนั้นเขาก็โยน เหรียญเต๋า แปดเหรียญบนโต๊ะ ซึ่งเป็นค่าตัวของซูเหนียง

โหวเซิง ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเผยรอยยิ้มแห่งความยินดี “ขอบคุณมาก พี่ชาย!”

พวกเขาจากบ่อนพนันมา และบนตึกฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มชุดสีม่วงคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย“ฉันคิดว่าพวกเขามีพลังยุทธ์ธรรมดา แต่ดูเหมือนจะทำให้คนของเราหวาดกลัวจนหมดสิ้น”

ชายชุดสีเหลืองกล่าว “ไม่ต้องรีบร้อน ในเมื่อพวกเขามีฝีมือบ้าง เราจะพาพวกเขาไปยัง หุบเขาพิณมายา ให้เซียนพิณมายาจัดการกับพวกเขา”

ชายชุดสีม่วงกล่าว “เซียนพิณมายาดูเหมือนจะเชื่อฟังพวกเรา แต่ในใจนางอาจไม่ใช่ หากนางได้พบกับพวกเด็กพวกนี้ อาจเกิดเรื่องไม่คาดคิดก็ได้”

ชายชุดสีเหลืองตอบ “บนตัวนางมีตราสัญลักษณ์ต้องห้าม นางไม่กล้าทรยศพวกเราแน่นอน คนกลุ่มนี้มีทรัพย์มหาศาล เราต้องรีดเค้นจนหมดตัว!”

โหวเซิง พาซูเหนียงกลับบ้าน เขากล่าวด้วยความซาบซึ้งว่า “ท่านทั้งสี่ ฉันกลัวว่าจะถูกตามล่า ท่านช่วยพาพวกเราไปส่งบ้านได้หรือไม่?”

เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว หลี่อี้ก็ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องลำบาก “ได้ พวกเราจะไปส่ง”

พวกเขาออกจากเมืองจี๋เล่อ บินไปยังนอกเมือง เมื่อเดินทางกว่าพันลี้ก็ถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง ที่นี่อากาศเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดปี ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบาน ทิวทัศน์งดงามมาก

เมื่อมาถึงหุบเขา ด้านหน้ามีศาลาหลังหนึ่ง โหวเซิง ยิ้มและกล่าวว่า “ที่นั่นคือบ้านของฉัน”

หลี่ไท่ยี่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย สถานที่เช่นนี้ดูหรูหราเกินไปสำหรับคนธรรมดาจะอาศัยอยู่ หากโหวเซิงมีบ้านเช่นนี้ ไฉนถึงไม่มีเงิน?

เมื่อพวกเขาเดินเข้าไป หลี่ไท่ยี่ดึงตัวทุกคนและกล่าวเรียบ ๆ ว่า “โหวเซิง เราส่งแกมาถึงนี่ก็พอแล้ว”

โหวเซิงรีบกล่าว “พี่ชายทั้งหลาย ได้โปรดมานั่งพักที่บ้านก่อน ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่สบายใจ”

แต่หลี่ไท่ยี่กลับปฏิเสธอย่างหนักแน่น “พวกเรามีธุระ ขอตัวก่อน”

เขาดึงพี่น้องคนอื่นและพยายามจะเดินจากไป

ทันใดนั้น โหวเซิงเหลือบมองไปด้านหลัง ราวกับส่งสัญญาณให้ใครบางคน ในขณะนั้น เสียงพิณดังขึ้นจากศาลาหลังนั้น

เพียงได้ยินครั้งเดียว หัวใจของหลี่อี้และพี่น้องก็สั่นสะท้าน จนก้าวเท้าต่อไม่ได้

หลี่ไท่ยี่ ตกใจเล็กน้อย “เสียงพิณช่างงดงามนัก”

โหวเซิง ยิ้ม “พี่สาวของฉันกำลังดีดพิณอยู่ ท่านทั้งหลาย ได้โปรดมาในบ้าน นั่งดื่มชา ฟังพิณเถิด”

เสียงพิณนั้นราวกับมีเวทมนตร์ ความคิดของหลี่ไท่ยี่เริ่มเลือนราง เขากล่าวว่า “ก็ได้”

พี่น้องทั้งสี่เดินเฉันสู่ศาลาหลังนั้น

ภายในศาลา หญิงสาวในชุดสีเขียวคนหนึ่งนั่งดีดพิณอยู่ นางสวมผ้าคลุมหน้าสีขาว ดวงตาชวนฝันสะท้อนความลึกลับ

เมื่อพวกเขานั่งลง หลี่ไท่ยี่ฟังจนจบเพลง ก่อนกล่าวเรียบ ๆ ว่า

“เพลงพิณของแกช่างยอดเยี่ยม ถึงขั้นสามารถรบกวนจิตใจและควบคุมผู้อื่นได้”

หญิงสาวสะดุ้ง โหวเซิงและซูเหนียงหน้าซีดถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวในผ้าคลุมหน้าถอนหายใจเบา ๆ “พวกท่าน ไม่ได้รับผลกระทบจากเสียงพิณของฉัน ช่างน่าทึ่งนัก”

หลี่อี้ ตอบ “ใช่ว่าจะไม่ได้รับผลกระทบ เพียงแต่พวกเราฝึกฝนจิตใจมาตั้งแต่เด็ก วิชาแค่นี้จะมาเขย่าจิตใจของเราได้อย่างไร?”