ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2038

หลู่เซินรีบพูดขึ้นว่า "เรื่องนี้ข้ารู้ดีเลย ในแต่ละเมืองจะมีร้านขายสมุนไพรอยู่มากมาย แต่สมุนไพรที่ขายในร้านเหล่านี้ล้วนถูกส่งมาจากเมืองจู้เซี่ยงทั้งนั้น ในเมืองจู้เซี่ยงนี้มีตลาดสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในประเทศของเรา แม้แต่พ่อค้าจากต่างแดนยังเดินทางมาค้าขาย สมุนไพรที่นั่นมีครบครันที่สุด"

อู๋เป่ยถามว่า "เมืองจู้เซี่ยงอยู่ไกลจากที่นี่หรือไม่?"

หลู่เซินหัวเราะและตอบว่า "ไม่ไกลเท่าไร หากขี่ม้าไปก็ใช้เวลาเพียงสองถึงสามวันเท่านั้น"

อู๋เป่ยพูดว่า "ขอบคุณที่บอกข้า"

"หมอเทวดาอู๋เกรงใจเกินไปแล้ว" หลังจากพูดคุยอีกสองสามคำ อู๋เป่ยก็ขอตัวเดินทางต่อ

เมื่อเขามาถึงที่ลับตาผู้คน เขาจึงเปลี่ยนกลับไปสวมเสื้อผ้าชุดเดิม ก่อนจะเดินกลับไปยังจวนตระกูลฉู่

ทันทีที่เขาเดินกลับมาถึงลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังด่าทออย่างรุนแรง และอีกด้านหนึ่งก็ได้ยินเสียงของหลินเซียนรุ่ยที่เอาแต่กล่าวคำขอโทษไม่หยุด

"หึ! หลินเซียนรุ่ย เจ้าเห็นบ้านเกิดของเจ้าว่าเป็นอะไร? พอไม่มีเงินก็กล้าหน้าด้านไปขอยืม? เจ้าช่างกล้าจริงๆ พูดออกมาได้ว่าอยากยืมตั้งห้าสิบเหรียญทอง หากวันนี้ข้าไม่จำเป็นต้องใช้เงินจนพี่ชายเจ้าไม่มีเงินให้ข้าใช้ ข้าคงไม่รู้ว่าเขาเอาเงินไปให้เจ้า! หึ เจ้าคือตัวซวยชัดๆสมควรแล้วที่เสียลูกชายไป!"

เมื่อถูกพูดถึงลูกชายตัวเอง หลินเซียนรุ่ยเงยหน้าขึ้นทันที พูดว่า "พี่สะใภ้ ลูกชายของข้าไม่ได้ตาย!"

ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะและพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ยังไม่ตาย? เจ้าไปหลอกผีที่ไหนกัน..."

เธอพูดยังไม่ทันจบ ประตูใหญ่ก็ถูกผลักเปิดออก จากนั้นฉู่หานก็เดินเข้ามา หญิงคนนั้นตกใจจนร้องลั่น "ผี!!"

"อย่าร้อง ข้าคือคน ไม่ใช่ผี" อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะโยนถุงเงินที่มีเหรียญทองห้าสิบเหรียญให้กับเธอ "นี่คือเงินที่แม่ข้ายืมจากตระกูลเจ้า คืนให้เจ้าแล้ว"

ผู้หญิงคนนั้นก็คือพี่สะใภ้ของฉู่หาน จากความทรงจำของฉู่หาน เขารู้ดีว่านางเป็นคนเห็นแก่ตัวและเอาเปรียบผู้อื่นมาก่อน ในอดีตตอนที่ตระกูลฉู่ยังให้ความสำคัญกับฉู่หาน นางยังประจบหลินเซียนรุ่ยอยู่เลย แต่พอตระกูลฉู่เปลี่ยนไป นางกลับทำตัวตรงกันข้าม แม้กระทั่งเงินเพียงห้าสิบเหรียญทองก็ยังไม่ยอมให้ยืม และเร่งให้คืนเงินทันที

หญิงคนนั้นนับเงินและเมื่อพบว่าครบจำนวน ก็แค่นเสียงเยาะ "ดอกเบี้ยข้าจะมาเก็บทีหลัง จำไว้ล่ะ อย่ามายืมเงินตระกูลเราอีก!"

"ไสหัวไป!"

หญิงกลางคนโกรธจัด ตั้งท่าจะเถียงกลับ แต่เมื่อเห็นแววตาเยือกเย็นของอู๋เป่ย คำพูดทั้งหมดกลับถูกกลืนลงคอ และเธอก็หมุนตัวเดินจากไป

หลินเซียนรุ่ยตกใจไม่น้อย จึงถามขึ้นว่า "หานเอ๋อร์ เจ้าหาเงินมาจากไหน?"

อู๋เป่ยยิ้มและตอบว่า "ท่านแม่ ข้าออกไปหาเงินมาเอง นี่เป็นทองหนึ่งพันเหรียญ ท่านแม่เก็บไว้ก่อนเถอะ"

เมื่อเขายื่นทองหนึ่งพันเหรียญให้หลินเซียนรุ่ย นางแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พลางเอ่ยอย่างตื่นตระหนกว่า "เงินตั้งมากมาย!"

อู๋เป่ยยิ้มบางๆ และกล่าวว่า "เงินนี้ได้มาอย่างสุจริต ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ก่อนหน้านี้ท่านแม่ไปยืมเงินจากทางท่านน้าเพื่อนำมาซื้อยาให้ข้าใช่ไหม?"

หลินเซียนรุ่ยยิ้มเจื่อนๆ พลางกล่าวว่า "แม่มีเงินติดตัวไม่มาก เลยไปยืมเขามาสักหน่อย"

อู๋เป่ยเพิ่งสังเกตเห็นว่าเครื่องประดับบนตัวหลินเซียนรุ่ยหายไปหลายชิ้น เขาก็พลันเข้าใจ และเอ่ยถามว่า "ท่านแม่เอาเครื่องประดับไปขายแล้วหรือ?"

หลินเซียนรุ่ยรีบตอบว่า "ไม่ได้ขาย ท่านแม่แค่เอาไปจำนำไว้ ยังไถ่คืนมาได้"

แม้ว่าในใจเขาจะอดซาบซึ้งไม่ได้ แม้หญิงคนนี้จะไม่ใช่ญาติแท้ๆ แต่ความรักความห่วงใยที่นางมีต่อเขานั้นแท้จริงยิ่งนัก อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า "ไปไถ่เครื่องประดับคืนมาซะ เงินไม่พอข้ายังมีอีก"

หลินเซียนรุ่ยยิ้มพลางกล่าวว่า "ข้าจำนำไปแค่ร้อยเหรียญทอง เงินที่เจ้ามีมากพอแล้ว"

หลังจากที่หลินเซียนรุ่ยเดินออกไป อู๋เป่ยก็ครุ่นคิดในใจและพึมพำว่า "นางลำบากมามาก ต่อไปข้าจะไม่ปล่อยให้ใครรังแกนางอีกแล้ว"

ในขณะที่เขากำลังจะกลับเข้าห้อง หญิงสาววัยแรกแย้มคนหนึ่งเดินเข้ามา นางมีแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และเมื่อเห็นอู๋เป่ย นางก็เผยรอยยิ้มดีใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะพูดขึ้นว่า "พี่หาน ท่านไม่เป็นอะไร ข้าดีใจเหลือเกิน!"

พูดจบนางก็พุ่งเข้ามาหมายจะกอดอู๋เป่ย

แต่อู๋เป่ยเบี่ยงตัวหลบ และจ้องหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกล่าวว่า "ที่ข้ายังไม่ตาย เจ้าไม่น่าจะผิดหวังหรอกหรือ?"

หญิงสาวคนนี้คือชุนฉีบุตรสาวบุญธรรมของฮูหยินใหญ่ ซึ่งเป็นคนที่ทำให้จ้าวหาน พลาดท่า

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ชุนฉีก็ถึงกับตาแดงและกล่าวว่า "พี่หาน ท่านพูดอะไรอย่างนั้น!"

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา："ไม่ต้องแกล้งทำอีกแล้ว เจ้าแอบใส่ยาพิษให้ข้า ข้ารู้หมดแล้ว ถ้าไม่ใช่เจ้า ข้าจะต้องแพ้ฉู่เถี่ยได้ยังไง?"

เมื่อรู้ว่าคู่ต่อสู้รู้เรื่องนี้แล้ว ชุนฉีก็หยุดแกล้งทำ เธอหัวเราะเยาะและพูดว่า："ท่านรู้ได้ยังไง?"