ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2037

หมอเทวดาหลู่โกรธจนแทบจะระเบิด แต่ก่อนจะพูดอะไรเพิ่มเติม นายท่านหยางก็กล่าวขึ้นมาทันทีว่า "ถ้าหากเจ้ารักษาไม่หาย ข้าสามารถจัดการเจ้าตามใจชอบได้ใช่หรือไม่?"

อู๋เป่ยมองนายท่านหยางพลางยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า "ได้เลย ถ้าหากข้ารักษาคุณหนูของท่านไม่ได้ ก็ให้ท่านจัดการข้าได้ตามใจชอบ แต่ถ้าข้ารักษาหาย หยางฟู่ต้องจ่ายค่ารักษาให้ข้าสองเท่า"

นายท่านหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคงว่า "ตราบใดที่เจ้ารักษาลูกสาวข้าได้ สองเท่าก็ไม่เป็นปัญหา"

อู๋เป่ยยิ้มตอบ "ถ้าเช่นนั้น เราตกลงตามนี้"

หมอเทวดาหลู่รีบพูดแทรกขึ้นมาอย่างร้อนรน "นายท่านหยาง คนผู้นี้มาที่มาไม่ชัดเจน เกรงว่าเขาอาจจะเป็นนักต้มตุ๋น ให้เขาไปรักษาคุณหนู มันช่างไร้สาระสิ้นดี!"

นายท่านหยางจ้องมองหมอเทวหลู่ด้วยสายตาจริงจังแล้วถามกลับว่า "หมอเทวดาหลู่ เจ้ารักษาลูกสาวข้าได้หรือไม่?"

คำถามนี้ทำให้หมอเทวดาหลู่ถึงกับเงียบไปทันที เขาไม่สามารถรักษาได้จริงๆ แต่ยังไม่ละความพยายามจึงกล่าวว่า "นายท่านหยาง อาการของคุณหนูนั้นลึกลับและซับซ้อน หากพลาดไปแม้แต่นิดเดียว อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต ทางที่ดีที่สุดคือการประคับประคองอาการไปก่อน"

อู๋เป่ยได้ฟังก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ชายแก่ผู้นี้เห็นได้ชัดว่ากำลังพยายามขัดขวางเส้นทางหาเงินของเขา อู๋เป่ยจึงพูดเสียงเย็นว่า "ถ้ารักษาไม่ได้ก็หุบปากเสีย!"

นายท่านหยางตัดบทว่า "พอได้แล้ว ท่านหมอคนนี้ชื่ออะไร?"

อู๋เป่ยกล่าวเรียบๆว่า "ข้ามีนามว่าอู๋เป่ย"

นายท่านหยางพยักหน้า "ดีมาก หมออู๋ โปรดตามข้ามา!"

นายท่านหยางพาอู๋เป่ยเข้าไปในห้องที่กว้างขวางมาก ขณะนั้นมีเด็กสาวหน้าตาสดใสและสง่างามนั่งอยู่ในห้อง เธอกำลังอุ้มแมวสีขาวตัวหนึ่งไว้ในอ้อมแขนและลูบมันเบาๆ เด็กสาวสวมชุดสีเขียว มีขนตายาว ผิวขาวเนียนละเอียด และดูเหมือนจะมีอายุประมาณสิบหกปี

เพียงแต่ว่าคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คล้ายกำลังทนทุกข์จากบางสิ่ง แม้ว่าจะมีคนเดินเข้ามา เธอก็ไม่ได้หันไปมอง ดวงตาของเธอยังคงจ้องอยู่ที่แมวในอ้อมแขน

หมอเทวดาหลู่ที่ตามเข้ามา ยืนมองอู๋เป่ยด้วยสายตาเย็นชา ต้องการดูว่าเขาจะวินิจฉัยอย่างไร

อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวในระยะประมาณหนึ่งเมตร เขาสังเกตอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อดมที่เส้นผมของเธอ จากนั้นเขายิ้มแล้วถามขึ้นว่า "คุณหนูหยาง ช่วงนี้ฝันบ่อยใช่ไหม?"

มือของเด็กสาวหยุดลูบแมวทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองอู๋เป่ยและตอบว่า "ใช่ค่ะ หลับตาทีไรก็ฝันทุกครั้ง"

อู๋เป่ยพยักหน้า เขานั่งลงข้างๆเธอและกล่าวว่า "รบกวนคุณหนูยื่นมือให้ข้าหน่อย"

จากนั้นอู๋เป่ยจับชีพจรของเธอ เพียงไม่กี่นาทีต่อมา เขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า

"นอกจากฝันบ่อย คุณหนูยังปวดหัวจนแทบทนไม่ไหวใช่หรือไม่?"

ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ "ใช่ ท่านรู้ได้ยังไง?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วตอบว่า "เพราะข้าเป็นหมอ หมอที่เก่งมาก"

เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย "ข้าปวดหัวแทบจะตายอยู่ทุกวันเลยเจ้าค่ะ เดือนที่ผ่านมาอาการหนักขึ้นจนข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว"

ขณะที่เธอพูด เธอยื่นมืออีกข้างออกมา ที่ข้อมือขาวเนียนนั้นมีรอยแผลเป็นสองรอย เธอเคยพยายามกรีดข้อมือเพื่อจบชีวิต แต่ก็ไม่สำเร็จ

อู๋เป่ยกล่าวว่า "เฮ้อ เรื่องเล็กแค่นี้เอง ข้าจะจ่ายยาให้พร้อมทั้งฝังเข็มอีกหน่อย โรคของเจ้าก็จะหายเอง"

ดวงตาของเด็กสาวเปล่งประกาย เธอถามด้วยความดีใจ "จริงหรือคะ?"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "งั้นข้าจะหลอกเจ้าได้ยังไง"

เด็กสาวหันไปมองบิดาของตน ผู้ซึ่งยังคงมีท่าทีครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย ก่อนจะถามว่า

"ท่านหมออู๋จะรักษายังไงหรือ?"

อู๋เป่ยถามกลับ "มีเข็มเงินที่บางและยาวไหม?"

นายท่านหยางคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า "ไปเรียกจ้าวโจวมา"

ไม่นานนัก ชายชราราวห้าสิบกว่าปีก็เดินเข้ามาในห้อง

นายท่านหยางกล่าวว่า "จ้าวโจว เจ้าไม่ใช่มีชุดเข็มเงินบางเฉียบอยู่หรือ เอามาให้ข้าดูหน่อย"

จ้าวโจวเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธลับ เมื่อสิบปีก่อน เขาได้สั่งทำเข็มเงินบางเฉียบที่ละเอียดเหมือนขนวัวขึ้นมา ชุดเข็มเหล่านี้เมื่อเคลือบพิษเข้าไป สามารถสังหารคนได้โดยไร้เสียงและร่องรอย