ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2040

ที่ระยะทางเหลืออีกสองร้อยลี้จากเมืองจู้เซี่ยง ท้องฟ้าได้มืดสนิทแล้ว แต่รอบๆไม่มีบ้านเรือน เขาจึงต้องเดินต่อไป

เดินไปประมาณสิบลี้ จู่ๆก็มีกลุ่มคนที่แข็งแกร่งประมาณสิบกว่าคนกระโดดออกมาจากป่า ผู้นำกลุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เด็กน้อยส่งทรัพย์สินทั้งหมดมา ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้า！”

อู๋เป่ยมองดูว่าพวกเขามีระดับฝีมืออยู่ แต่คนที่เก่งที่สุดก็แค่ระดับการฝึกตนขั้นที่ห้า จึงไม่ตื่นตกใจ กลับมีความสุขเสียด้วยซ้ำ：“พวกท่านนี่กำลังจะปล้นข้าใช่ไหม？”

ผู้นำกลุ่มเยาะเย้ย：“พูดมาก ไม่ปล้นเจ้า จะให้เราก็เลี้ยงข้าวเจ้า？”

อู๋เป่ยลงจากม้าแล้วหยิบดาบชางเสวี่ยนเดินไปหากลุ่มคน ผู้นำกลุ่มยกมีดเหล็กขึ้นแล้วตวัดไป：“เด็กน้อย อย่าขยับ มิฉะนั้นข้าจะฟันเจ้า！”

“ชุ่บ！”

แสงดาบแวบผ่านไป ได้ยินเพียงเสียงเบาๆ ดาบของผู้นำถูกตัดเป็นสองท่อน อู่เป่ยหัวเราะ：“ก่อนอื่นถามดูก่อนว่าดาบของข้าแหลมคมขนาดไหน！”

“บุก！”

ผู้นำตกใจและทำสัญญาณให้ทุกคนเข้ารุมโจมตี ทั้งแทงและฟัน

แต่ว่าสำหรับอู๋เป่ยท่าทางของพวกเขาเหมือนล้อเล่น ไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึง

อู๋เป่ยหมุนตัวดาบสร้างเป็นแสงดาบที่สาดประกายไปทั่ว กลุ่มคนพวกนั้นต่างก็ถูกตัดแขนขา ส่งเสียงกรีดร้องและถอยหลัง

เมื่อเก็บดาบ อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เอาทรัพย์สินของพวกเจ้าออกมา ไม่อย่างนั้นตาย！”

เขากำลังต้องการเงินสำหรับซื้อยาอยู่พอดี เมื่อเจอพวกโจรนี้ แน่นอนว่าเขาต้องปล้นพวกโจรกลับ

กลุ่มคนนี้เป็นของหนึ่งในอิทธิพลใกล้เคียงที่เคยปล้นนักเดินทางหลายร้อยคนที่ผ่านไปผ่านมา และได้ทรัพย์สมบัติอย่างมาก เมื่อเห็นอู๋เป่ยที่น่ากลัวเช่นนี้ พวกเขาจึงไม่กล้าขัดขืน และพาเขาไปยังป่า ที่นั่นมีรถม้าเพื่อนำทรัพย์สินที่ปล้นได้เก็บไว้ในกล่องไม้

อู๋เป่ยสั่งให้กลุ่มคนเอาของทั้งหมดกลับไปเก็บในรถม้า และเขาก็ขับรถม้าต่อไปทันที

เมื่อมองดูอู๋เป่ยเดินจากไป รถม้าก็จากไป ทว่ากลุ่มคนกลับไม่มีคำพูดใดๆ มีบางคนร้องไห้ออกมา

อู๋เป่ยผูกม้ากับรถม้าแล้วรีบไปถึงเมืองจู้เซี่ยงในคืนเดียวกัน เมื่อไปถึงเมืองจู้เซี่ยงก็เป็นเวลาล่วงเข้าไปในช่วงกลางคืนแล้ว เขาตามหาที่พักในโรงเตี๊ยม และยกของทั้งหมดเข้าไปในห้องพัก

หลังจากพักผ่อนสักครู่ เมื่อเช้าตรู่ เขาเริ่มขายเครื่องประดับทั้งหมดได้เงินมาเกือบหมื่นเหรียญทอง และเมื่อรวมกับเงินที่เขามีอยู่ ก็มีเหรียญทองมากกว่าเจ็ดหมื่น

ในช่วงเช้า เขาขับรถม้ากลับมายังตลาดสมุนไพร เริ่มเลือกซื้อสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับการฝึกฝนร่างกาย ราคาสมุนไพรนั้นค่อนข้างแพง ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เขาก็ใช้เงินไปมากกว่าเจ็ดหมื่นเหรียญทองจนเหลือแค่ไม่กี่ร้อยเหรียญทองเท่านั้น

หลังจากนั้น เขารีบกลับไปที่โรงเตี๊ยมพร้อมสมุนไพร เริ่มฝึกฝนร่างกายต่อไป

ด้วยสมุนไพรและพลังของดาบเทียนกาง เขามีความก้าวหน้าที่รวดเร็วในการฝึกฝนร่างกาย จนถึงเวลากลางคืน เขาก็สามารถเข้าสู่ระดับสูงสุดของการฝึกฝนร่างกายได้ถึงขั้นที่สิบ โดยที่สมุนไพรทั้งหมดก็หมดไปด้วย

หลังจากการฝึกฝนขั้นที่สิบ อู๋เป่ยรู้สึกว่าพลังที่ถูกกดขี่เริ่มหลุดออกมาเล็กน้อย ร่างกายของเขาแข็งแกร่งมากขึ้น พลังก็เข้มข้นขึ้นในเส้นเลือดของเขา และหมุนเวียนในร่างกาย

เมื่อออกจากโรงเตี๊ยม เขาเตรียมไปหาอะไรทาน

การฝึกฝนร่างกายถึงขั้นที่สิบ เขาไม่จำเป็นต้องขี่ม้าอีกต่อไป เพราะเขาวิ่งเร็วกว่าม้า ดังนั้นหลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็ขายรถม้าและม้า แล้วเดินกลับบ้านแทน

เมื่อไปถึงทางหลัก เขาก้าวยาวทีละสิบกว่ามิเตอร์ เดินอย่างรวดเร็วจนถึงบ้านก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น

เมื่อเปิดประตูสวน เขาก็เลิกคิ้วเล็กน้อย เพราะห้องของหลินเซียนรุ่ยยังเปิดไฟอยู่

ก่อนเข้าไป เขาเคาะประตูสองครั้ง：“ท่านแม่ ท่านยังไม่นอนหรือ？”

หลินเซียนรุ่ยได้ยินเสียงเขา จึงพูดว่า：“หานเอ๋อร์ แม่มีเรื่องในใจ จึงนอนไม่หลับ”