ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2041

ในขณะนั้น ฮูหยินใหญ่และฉู่ฉวนกำลังทานอาหารเช้าอยู่ จู่ๆก็มีเสียงดังนอกประตู จากนั้นชายสามคนถูกเตะเข้ามาในลานบ้าน และอู๋เป่ยก็เดินเข้ามา

ฮูหยินใหญ่ตกใจ เธอลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า "ฉู่หาน เจ้ากล้าบุกเข้ามาในบ้านข้า แถมทำร้ายคนของข้าด้วย!"

อู๋เป่ยมองไปรอบๆแล้วพูดว่า "ฮูหยินใหญ่ ท่านรับเงินสินสอดของสำนักกุ่ยฉวนไว้ ตอนนี้ท่านต้องคืนมันแล้วล่ะ เพราะสินสอดนั้นถูกส่งมาที่บ้านของข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน"

ฮูหยินใหญ่หัวเราะเยาะ "อยากได้สินสอดเหรอ? ได้สิ มันอยู่ในห้องด้านหลัง เจ้าก็เอาเอง ถ้ามีความสามารถพอนะ!"

อู๋เป่ยก้าวไปข้างหน้า ขณะที่คนสองคนที่อยู่ข้างเขาพุ่งเข้ามาหา เป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นเจ็ดระดับน้ำหนัก ในตระกูลฉู่ฮูหยินใหญ่มีอำนาจมาก เพราะครอบครัวของเธอมีอิทธิพลมากในเมืองนี้ แม้กระทั่งฉู่ฉางเกิงที่สามารถเป็นหัวหน้าตระกูลฉู่ได้ ก็ยังได้รับการสนับสนุนจากเธอ และเธอยังมีผู้เชี่ยวชาญติดตามอย่างเช่นสองคนนี้ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นเจ็ด

"ปัง!"

เงาข้างกำปั้นปรากฏขึ้น เพียงแค่พริบตา ทั้งสองผู้เชี่ยวชาญขั้นเจ็ดระดับก็ถูกกระแทกออกไปหลายเมตร ตกลงพื้นและพ่นเลือดอย่างหนัก และบาดเจ็บสาหัส

ฮูหยินใหญ่ตะโกนเสียงดังว่า "เจ้า..."

อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้เธออย่างเยือกเย็น และพูดว่า "ฮูหยินใหญ่ คืนสินสอดมา ไม่เช่นนั้นคนรอบข้างท่าน ข้าจะจัดการให้หมด!"

หลังจากนั้น เขาก็มองไปที่ฉู่ฉวนลูกชายของเธอ

ฉู่ฉวนตัวสั่นและถอยหลังอย่างรวดเร็ว

ในขณะนั้น ฮูหยินใหญ่ทั้งตกใจและโกรธจัด "ฉู่หาน เจ้ามีความกล้ามาก!"

"ปั้ก!"

อู๋เป่ยตบหน้าฮูหยินใหญ่เต็มแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาต "ตอนนี้ตระกูลฉู่ ข้าแข็งแกร่งที่สุด ถ้าข้าต้องการจะฆ่าท่าน แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้อีก?"

ฮูหยินใหญ่ถูกตบจนลอยไปครึ่งตัว หน้าเต็มไปด้วยเลือดจากฟันที่หลุดออกมา

ฮูหยินใหญ่ล้มลงที่พื้นและส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าสังเวช

"หยุด!"

ฉู่ฉางเกิงวิ่งเข้ามาด้วยความโกรธ มองอู๋เป่ยอย่างเคร่งขรึม "ฉู่หานเจ้ากล้าตีป้าของเจ้าหรือ!"

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา "ฉู่ฉางเกิง นางส่งคนมาพยายามลอบฆ่าข้า ท่านไม่รู้หรือ?"

ฉู่ฉางเกิงโกรธ "ยโสยิ่งนัก! ฉู่หาน เจ้าต้องคุกเข่าลง!"

อู๋เป่ยหัวเราะเบาๆ "ให้ข้าคุกเข่า นางคู่ควรหรือ?"

ในขณะนั้น ลมปราณของเขาปะทุออกมาอย่างเต็มที่ พลังขั้นสิบของการฝึกตนถูกปล่อยออกมาอย่างดุดัน เขาเดินเข้าไปทีละก้าวใกล้ฉู่ฉางเกิง

ฉู่ฉางเกิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "เจ้า…"

อู๋เป่ยยืนอยู่ตรงหน้าเขา ใกล้จนใบหน้าของทั้งสองแทบสัมผัสกัน เขาพูดทีละคำอย่างเย็นชา "เจ้าไปขอโทษฮูหยินใหญ่ซะ ถ้าเจ้าไม่ทำ ข้าจะสั่งสอนเจ้า!"

"เจ้าลูกหลานที่หลงผิด…"

"ปั้ก!"

อู๋เป่ยตบฉู่ฉางเกิงจนลอยไปไกล จากนั้นพูดออย่างเย็นชา "ฉู้ฉางเกิง ข้าไว้หน้าท่าน แต่ท่านไม่รับ"

ฝ่ามือนี้ตัดสินความภาคภูมิใจและเกียรติของหัวหน้าตระกูลฉู่ ท่ามกลางความโกรธจัดของเขาเอง ฉู่ฉางเกิงรู้ดีว่าความสามารถของฉู่หานนั้นเหนือกว่าเขา

แม้เขาจะโกรธมาก แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เคยทำต่อแม่ลูกคู่นั้นในอดีต ใจก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

ฉู่ฉางเกิงเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยม เขาจึงตัดสินสถานการณ์ได้ทันที ก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทีมั่นใจ ชูเท้าขึ้นแล้วตะโกนว่า "ฮูหยินใหญ่! ใครอนุญาตให้ท่านทำร้ายฉู่หาน!"