ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2058

ทางตะวันตกเฉียงเหนือสุดของแผ่นดินฮวง เป็นดินแดนชายขอบที่เต็มไปด้วยป่าทึบ ทุ่งหญ้าไม่มีที่สิ้นสุด และเทือกเขาสูงชัน พื้นที่กว้างใหญ่นี้กินพื้นที่ประมาณหนึ่งในเจ็ดของแผ่นดินฮวง และมีชนเผ่านับไม่ถ้วนอาศัยอยู่บริเวณนี้

ชนเผ่าเหล่านี้มีความป่าเถื่อน ไม่เคยมีกองกำลังใดสามารถพิชิตพวกเขาได้ แม้ในช่วงวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ ชนเผ่าเหล่านี้ก็ยังคงเก็บตัวอยู่ในที่ราบสูง ไม่ออกไปภายนอก

พวกเขาศรัทธาในวัตถุศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตอันทรงพลังจากห้วงเวลาอื่น ๆ สิ่งศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้มอบพลังแก่ชนเผ่า ส่วนชนเผ่าก็ทำการบูชาผ่านการบวงสรวง

เมื่อแาณาจักรเทียนอู่ยื่นอำนาจมาถึงดินแดนนี้ บรรดาชนเผ่าทั้งใหญ่และเล็กต่างรู้สึกถึงภัยคุกคามและส่งกองกำลังออกมาก่อกวนไม่หยุด อู๋เป่ยได้รับรายงานสงครามจากพื้นที่นี้อย่างต่อเนื่อง พบว่าอาณาจักรเทียนอู่สูญเสียทั้งกำลังทหารและทรัพยากรมากมาย แต่ก็ยังไม่สามารถพิชิตพื้นที่นี้ได้

เนื่องจากอู๋เป่ยเคยมีประสบการณ์ในการสื่อสารกับชนเผ่าต่าง ๆ เขาจึงรีบเดินทางไปยังชายแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ทันที จุดแรกที่ไปถึงคือป้อมเทพอู่ ซึ่งตั้งอยู่บนเทือกเขายาวเหยียด มีอาวุธหนักและทหารประจำการกว่าหนึ่งแสนนาย

หากศัตรูบุกเข้ามาทางตะวันตกเฉียงใต้ การสู้รบครั้งแรกย่อมต้องผ่านป้อมนี้ และหากป้อมเทพอู่ถูกโจมตี กองทัพที่อยู่ใกล้เคียงก็จะมารวมตัวกันเพื่อต่อกรกับศัตรูทันที

ปัจจุบัน ผู้ที่ดูแลป้อมชายแดนนี้คือแม่ทัพหญิง จี้รัวเฟย

ขณะนี้ นางกำลังมองไปยังป่าดึกดำบรรพ์ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้ เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังแว่วมาเป็นระยะ ๆ แผ่นดินฮวงนั้นยังคงมีสภาพธรรมชาติอันดั้งเดิม สัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นี้มีพลังการต่อสู้ที่น่าหวาดกลัว

จี้รัวเฟยอยู่ในชุดลำลอง ถือไหสุราในมือ จิบสุราแล้วกินถั่วลิสงเป็นกับแกล้ม

"รายงานขอรับ!"

นายทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน “ท่านแม่ทัพ กองทหารเสือและกองทหารเสือดาวตีกันอีกแล้ว!”

จี้รัวเฟยถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ตำแหน่งที่นางได้รับนี้ ส่วนมากก็เพราะความเชื่อใจและการสนับสนุนจากอู๋เป่ย ซึ่งทำให้ทหารบางส่วนไม่ค่อยยอมรับนาง ยิ่งไปกว่านั้น นางยังเป็นแม่ทัพหญิง ทำให้ถูกท้าทายอยู่เสมอ

เพราะทหารไม่ยอมรับ ตนจึงต้องจัดการเรื่องวุ่นวายเหล่านี้แทบทุกวัน เมื่อได้ยินเรื่องการตีกันอีกครั้ง จี้รัวเฟยก็รู้สึกโกรธและสั่งว่า "พาตัวพวกหัวโจกมาหาข้าซะ!"

นายทหารอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนตอบว่า "ท่านแม่ทัพ หัวโจกเป็นนายทหารใหญ่ มีตำแหน่งสูงกว่าข้า ข้า..."

"ไร้ประโยชน์!"

จี้รัวเฟยทุบโต๊ะลุกขึ้น แล้วรีบไปยังจุดที่เกิดเรื่อง ทหารนับพันจากทั้งสองกองยืนแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันอยู่ ด้านหน้ามีคนสิบกว่าคนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด บางคนได้รับบาดเจ็บ เลือดท่วมตัว และมีสองคนที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง

"หยุดนะ!" จี้รัวเฟยตะโกน

ทว่าทุกคนยังคงต่อสู้ ไม่สนใจเสียงของนางแม้แต่น้อย

จี้รัวเฟยโกรธจัด ควักดาบยาวที่เอวออกมา แต่ทันใดนั้น มีมือหนึ่งมากดข้อมือของนางไว้

นางโกรธมาก หันกลับไปมองว่าใครกล้ามาจับมือนาง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นอู๋เป่ย ความโกรธในดวงตากลับหายไปกลายเป็นความดีใจแทน

“ซวนเป่ย!” นางร้องเรียกอย่างตื่นเต้น

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าไม่เป็นแม่ทัพราชสำนักเซียนดี ๆ กลับต้องมาลำบากคุมชายแดนที่นี่ ข้าชักไม่เข้าใจแล้วสิ"

จี้รัวเฟยยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ยินว่าอาณาจักรเทียนอู่ของเจ้ากำลังขยายอาณาเขต ข้าจึงรีบมา เราเคยร่วมเป็นร่วมตายกัน ข้าย่อมต้องช่วยเจ้าสิ”

อู๋เป่ยพูดว่า “ชายแดนเช่นที่นี่คงจะจัดการยากสินะ?”

จี้รัวเฟยถอนหายใจ “ใช่ ยากมาก เจ้านายท่านพวกนี้ไม่เชื่อฟังข้านะสิ”

อู๋เป่ยตบไหล่นาง “ตอนนี้ข้าก็เป็นองครักษ์อยู่ข้างเจ้าแล้ว เจ้าสั่งมาเถอะ ข้าจะช่วยจัดการให้เอง”

จี้รัวเฟยมองเขาด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย “แล้วข้าจะเรียกเจ้าว่าอะไรดีล่ะ?”