ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2092

คนรับใช้ที่จูงสุนัขแห่งวิญญาณตกใจจนเข่าอ่อน ทันใดนั้นก็ "ตึง" คุกเข่าลงกับพื้น: "อย่าฆ่าผมเลย!"

อู๋เป่ยมองไปที่สุนัขแห่งวิญญาณตัวนั้น ถาม: "สุนัขตัวนี้เป็นคุณเลี้ยงหรือ?"

ชายคนนี้รูปร่างไม่สูง ดูเป็นคนฉลาด พลังยุทธ์ก็ไม่สูง เขารีบตอบ: "ใช่ๆ ข้าน้อยเลี้ยงสุนัขมาตั้งแต่เด็ก เป็นทาสรับใช้ของมัน"

อู๋เป่ย "อืม" หนึ่งครั้ง: "สุนัขเอาไว้ คุณไปได้"

ชายคนนั้นทิ้งเชือกแล้ววิ่งหนีไปทันที

อวิ๋นซ่างพูด: "ศิษย์พี่ ปล่อยให้เขารอดไป อาจจะมีปัญหาได้นะ"

อู๋เป่ยตอบ: "จะมีปัญหาอะไร โลกกว้างใหญ่ เขาก็ยากที่จะรู้ตัวตนของพวกเรา"

พูดจบเขาก็เดินไปข้างๆ ร่างของชายหนุ่มคนนั้น คนตายสนิทแล้ว การโจมตีครั้งเดียวของเขาทำลายอวัยวะภายในของอีกฝ่ายจนพังหมด

เขาค้นจากตัวชายหนุ่ม พบแหวนวงหนึ่ง ที่แท้เป็นแหวนเก็บสมบัติ

ดวงตาของอวิ๋นซ่างเป็นประกาย: "เป็นอาวุธเวทย์มนตร์!"

อู๋เป่ยโยนให้อวิ๋นซ่าง พูดว่า: "คุณเก็บไว้ ช่วยผมเก็บสมุนไพร"

อวิ๋นซ่างงงนิดหน่อย: "ศิษย์พี่ อาวุธเวทย์มนตร์มีค่ามากนะ โดยทั่วไปมีแต่ผู้บำเพ็ญระดับฝึกลมปราณขั้นเจ็ดขึ้นไปเท่านั้นที่มี"

อู๋เป่ย: "ไม่ได้ให้คุณฟรี คุณต้องช่วยผมเก็บของ"

อวิ๋นซ่างยิ้ม: "ไม่มีปัญหา ต่อไปคุณก็เป็นผู้จัดการของศิษย์พี่แล้ว"

อู๋เป่ยเอาของมีค่าจากตัวคนเหล่านั้นให้อวิ๋นซ่างเก็บไว้ทั้งหมด ในจำนวนนั้นมีแหวนเก็บสมบัติยังมียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณสี่ต้น หนึ่งต้นเป็นยาระดับสี่ สองต้นเป็นยาระดับห้า และอีกหนึ่งต้นเป็นยาระดับหก เห็นได้ว่าสุนัขแห่งวิญญาณนี้มีประสิทธิภาพมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้ผลตอบแทนมากขนาดนี้

นอกจากยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณแล้ว ในนั้นก็มีแต่ของใช้ประจำวัน

อู๋เป่ยจับเชือกจูงสุนัขแห่งวิญญาณ สุนัขนี้ฉลาดมาก เพียงแค่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ มันได้รับการฝึกอย่างเข้มงวดตั้งแต่เด็ก ภารกิจคือค้นหายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ ส่วนเรื่องอื่นๆ มันไม่สนใจ

สุนัขแห่งวิญญาณตัวนี้ตัวดำสนิท มีเพียงจุดขาวที่จมูกและปลายหูทั้งสองข้าง

อู๋เป่ยตบหัวมัน พูด: "ต่อไปเจ้าก็ตามข้าไป ช่วยข้าหายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ"

สองคนยังคงค้นหายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณต่อไป มีสุนัขแห่งวิญญาณและผู้ช่วย อู๋เป่ยก็หายาได้สบายขึ้นมาก สุนัขแห่งวิญญาณดมกลิ่นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณต่างๆ มาตั้งแต่เด็ก มีความสามารถในการแยกแยะยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณได้ดีกว่า มันสามารถได้กลิ่นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณได้จากระยะหลายร้อยลี้

อย่างไรก็ตาม สุนัขแห่งวิญญาณก็มีข้อเสียที่ชัดเจนมาก นั่นคือไม่สามารถตัดสินได้ว่ายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณชนิดไหนมีค่ามากกว่า บางครั้ง มันอาจจะไปหาสมุนไพรทั่วไปและละเลยยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่มีค่า

ตอนนี้มีอู๋เป่ยคอยชี้แนะ สุนัขแห่งวิญญาณก็ชี้ทิศทางของยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณจากระยะไกล จากนั้นอู๋เป่ยก็ตัดสินใจเองว่าสมุนไพรตรงไหนมีค่ามากกว่า

ด้วยวิธีนี้ ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง สุนัขแห่งวิญญาณก็ช่วยอู๋เป่ยหายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสองเจ็ดต้น ยาระดับระดับห้าสี่ต้น และยาระดับระดับหกหนึ่งต้น

เดินไปเรื่อยๆ พิษหมอกข้างหน้าเริ่มเปลี่ยนไป อู๋เป่ยหาสมุนไพรใหม่ เด็ดใบให้อวิ๋นซ่างเคี้ยวกลืน

สุนัขแห่งวิญญาณก็เคี้ยวใบไม้เช่นกัน เพราะยาต้านพิษที่มันกินไปกำลังหมดฤทธิ์

เมื่อเข้าสู่พื้นที่หมอกพิษใหม่ สุนัขแห่งวิญญาณก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เท้าทั้งสองข้างคุ้ยดิน กระตุกเชือกอยากจะวิ่งไปข้างหน้า

อู๋เป่ยเดินตามไปสักพัก จู่ๆ ก็รั้งสุนัขแห่งวิญญาณไว้ เขาสูดจมูก ตาก็หรี่ลง พูดว่า: "ซานไป๋ เจ้าได้กลิ่นแค่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ แต่มองข้ามกลิ่นอายอันตราย!"

ซานไป๋ เป็นชื่อที่เขาตั้งให้สุนัขแห่งวิญญาณ ดูเหมือนว่าสุนัขแห่งวิญญาณก็ยอมรับที่อู๋เป่ยเรียกมันเช่นนั้น

อวิ๋นซ่าง: "ศิษย์พี่ กลิ่นอายอันตรายอะไรหรือ?"

อู๋เป่ย: "กลิ่นยานี้เข้มข้นมาก และน่าจะเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสูง แต่ในกลิ่นหอมของยา ยังมีกลิ่นคาวบางๆ ถ้าผมเดาไม่ผิด น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกำลังเฝ้าอยู่แถวๆ ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ รอดักเหยื่อ พอพวกเราเข้าไป มันก็จะกินพวกเรา"