ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2129

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมา ทุกคนต่างตกตะลึง ความแข็งแกร่งที่อู๋เป่ยแสดงออกมาทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

“เพี้ยะ!”

ศิษย์ชั้นสูงอีกคนหนึ่งตบโต๊ะเสียงดังแล้วกล่าวว่า “อู๋เป่ย เจ้าอย่าได้กำเริบเสิบสาน! เจ้าเป็นเพียงศิษย์ชั้นสูงที่เพิ่งเข้ามาใหม่ แถมยังไม่มีพลังยุทธ์ถึงระดับพลังแห่งความรอบรู้ด้วยซ้ำ! ที่พวกเรายอมอยู่ที่นี่ก็เพื่อให้เกียรติเจ้า อย่าทำตัวไม่รู้คุณค่าของสิ่งที่ได้รับ!”

อู๋เป่ยกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “โอ้? ทำตัวไม่รู้คุณค่าอย่างนั้นหรือ? เจ้ากำลังพูดถึงข้าหรือ?”

ชายคนนั้นจ้องตาเขม็งแล้วกล่าวว่า “ข้าหมายถึงเจ้านั่นแหละ!”

อู๋เป่ยกล่าวว่า “พวกเจ้าไม่มีค่าพอที่จะได้นั่งร่วมโต๊ะกับคุณชายเช่นข้า ที่จริงแล้วเป็นข้าต่างหากที่ให้เกียรติพวกเจ้า”

ชายคนนั้นโกรธจนหน้าซีด “เจ้าเป็นแค่คนมาใหม่ มีสิทธิ์อะไรมาทำตัวโอหังเช่นนี้!”

หม่าอว่านจึงกล่าวว่า “ศิษย์พี่ ไม่ต้องเสียเวลาพูดให้เปลือง ข้าขอประลองกับเขาดูก่อนเถอะ!”

ว่าจบ หม่าอว่านก็พุ่งเข้าหาอู๋เป่ย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

ฮั่วถิงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า"ศิษย์น้องหม่า ห้ามทำร้ายคน มิฉะนั้นจะลำบากในการรายงานต่อหัวหน้าพรรค"

เมื่ออู๋เป่ยได้ยินชื่อหม่าอว่าน เขาก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่เคยส่งคนไปเล่นงานเขาที่ยอดเขากู่ซิ่วก็คือหม่าอว่าน!

"ที่แท้เป็นเจ้านี่เอง" อู๋เป่ยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา "ดีมาก ข้ากำลังตามหาเจ้าอยู่พอดี"

หม่าอว่านเพิ่งก้าวเข้าไปใกล้ ยังไม่ทันได้ใช้พลังแห่งความรอบรู้ ก็ถูกแรงดึงบางอย่างกระชากตัวไปอยู่ตรงหน้าอู๋เป่ย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คอของเขากลับถูกอู๋เป่ยบีบแน่น พลังทั่วร่างหายไปหมดทันที ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มจากการขาดอากาศหายใจ

"ไอ้สุนัขสารเลว เจ้ายังกล้าเห่าหอนต่อหน้าข้าอีกหรือ? เจ้าคิดว่าตัวเองคู่ควรแล้วหรือ?"

"กร๊อบ!"

หลังจากพูดจบ อู๋เป่ยออกแรงเพียงเล็กน้อย ก็บิดคอของหม่าอว่านจนหัก

แน่นอนว่าหม่าอว่านเป็นผู้บำเพ็ญ เพียงแค่คอหักย่อมไม่ถึงตาย แต่ก็เจ็บปวดจนเหงื่อเย็นชุ่มเต็มหน้า ร้องโหยหวนออกมาอย่างทุกข์ทรมาน

"บังอาจ!"

เหล่าศิษย์ชั้นสูงพากันโกรธจัด โดยเฉพาะผู้บำเพ็ญที่เพิ่งกล่าวหาอู๋เป่ยว่า "ให้หน้าแล้วไม่เอา" เขาพุ่งเข้ามาทันที มือเปล่งแสงสีม่วง ก่อนฟาดลงตรงศีรษะของอู๋เป่ย!

แสงม่วงอ่อนนั้นยังอยู่ห่างจากศีรษะของอู๋เป่ยเพียงครึ่งเมตร ทันใดนั้นก็ระเบิดออกมา! พร้อมกันนั้น ศิษย์ชั้นสูงผู้นั้นตัวสั่นสะท้าน กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

เขาตื่นตระหนกสุดขีด พลังแห่งความรอบรู้ของเขามีอานุภาพทำลายล้างร้ายกาจอย่างยิ่ง แต่กลับยังไม่ทันได้สัมผัสตัวอีกฝ่ายก็ถูกทำลายไปเสียแล้ว นี่มันเป็นวิชาอะไรกันแน่!?

อู๋เป่ยก้าวไปยืนตรงหน้าชายผู้นั้น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขาพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา "ข้าบอกว่าเจ้าไม่คู่ควร ตอนนี้เข้าใจหรือยัง?"

แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวของเขาทำให้ศิษย์ชั้นสูงผู้นั้นหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นสะท้าน ความหวาดกลัวอันลึกล้ำเกิดขึ้นในจิตใจของเขา เขาเป็นคนฉลาด จึงรีบพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ศิษย์พี่ ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่! ไม่รู้ว่าศิษย์พี่ทรงอานุภาพเพียงใด ข้าน้อยสมควรตาย! ข้าน้อยขออภัยต่อศิษย์พี่!"

เขาถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนโค้งคำนับอู๋เป่ยอย่างลึกซึ้ง

อู๋เป่ยพยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเราเป็นศิษย์ร่วมสำนัก ข้าก็จะไม่ถือสา”

พูดจบ เขาก็เดินไปหยุดตรงหน้าฮั่วถิง แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าคือฮั่วถิงสินะ? ตั้งแต่นี้ไป ที่นั่งนี้เป็นของข้า เจ้าลุกไปซะ”

ฮั่วถิงโกรธจัด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เจ้านี่ช่างกล้านัก ถึงกับพูดกับข้าเช่นนี้!”

อวิ๋นซ่างกล่าวขึ้นว่า “ฮั่วถิง นตอนนี้ายท่านของข้าเป็นศิษย์อันดับหนึ่งแห่งสำนักเซวียนหมิง เขามีอำนาจควบคุมศิษย์ชั้นสูงและศิษย์หัวกะทิทั้งหมด เจ้ายกที่ให้เขาถือเป็นเรื่องสมควรอยู่แล้ว”

อะไรนะ? ศิษย์อันดับหนึ่ง!?

บรรยากาศในที่นั้นระเบิดขึ้นราวกับหม้อเดือด ทุกคนต่างเผยสีหน้าตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

แม้แต่เสียงของฮั่วถิงก็สูงขึ้นหลายระดับ เขาตะโกนออกมา"ศิษย์อันดับหนึ่ง? พูดบ้าอะไร! เป็นไปไม่ได้!"

อู๋เป่ยยื่นมือขวาออกไป ท่ามกลางฝ่ามือของเขาปรากฏปราณเซียนเซวียนหมิงพวยพุ่งออกมา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอักขระยันต์หนึ่งตัว

ทันทีที่อักขระยันต์นี้ปรากฏขึ้น ทุกคนในที่นั้นต่างรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาล

พลังในร่างของพวกเขาถูกกดทับลงอย่างสิ้นเชิง

เพราะพลังที่พวกเขาฝึกฝนมาตลอด ล้วนมีต้นกำเนิดจากวิชาที่อาจารย์ทวดสร้างขึ้นโดยใช้ปราณเซียนหมิงเป็นรากฐาน ดังนั้น เมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับปราณเซียนเซวียนหมิงของจริง พลังทั้งหมดของพวกเขาจึงถูกกดข่มจนไม่สามารถต่อต้านได้!