ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2136

คาถาลับ คือการใช้คาถาศักดิ์สิทธิ์กระตุ้นพลังลับในร่าง แล้วสร้างผลลัพธ์ที่ลึกลับและทรงพลัง ซึ่งไม่ใช่แค่มีพลังลับแล้วจะใช้ได้โดยอัตโนมัติ เช่นพลังลับระดับเทพที่อู๋เป่ยครอบครองอยู่ สามารถทำให้ร่างกายเข้าสู่สภาวะจินกังไม่เน่าไม่ตาย หมื่นเวทไม่อาจรุกราน และคงอยู่ได้นานห้าถึงสิบลมหายใจ

อู๋เป่ยมีพลังลับอยู่ร้อยชนิด สิ่งที่เขาต้องทำต่อจากนี้คือการหาคาถาศักดิ์สิทธิ์ที่เข้ากันได้กับพลังเหล่านี้ เขาจึงเริ่มสวดบทคาถาศักดิ์สิทธิ์บทยาว ซึ่งหากจะสวดจนจบต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบวัน และไม่มีใครทนได้นานขนาดนั้น

บทคาถาศักดิ์สิทธิ์นี้เรียกว่า "คาถาแม่" เมื่ออู๋เป่ยสวดไปถึงช่วงหนึ่ง พลังลับที่สอดคล้องกันภายในร่างก็จะเริ่มตอบสนอง เขาจึงต้องจดจำบทนั้นไว้ แล้วใช้ปัญญาและความเข้าใจของตนเองปรับแต่งให้สมบูรณ์ จนกลายเป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์เฉพาะตัว

ด้วยเหตุนี้เอง คาถาศักดิ์สิทธิ์ในโลกจึงไม่มีทางเหมือนกันเป๊ะ ทุกคนล้วนมีคาถาศักดิ์สิทธิ์เฉพาะของตัวเอง เพื่อใช้กระตุ้นพลังลับในร่าง

แน่นอนว่า คาถาศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้กระตุ้นพลังลับแบบเดียวกัน มักมีต้นแบบเดียวกันคือคาถาแม่ จึงคล้ายกันอยู่บ้าง แต่ในขณะเดียวกัน ผลลัพธ์ของพลังลับจากคาถาแม่เดียวกันก็อาจแตกต่างราวฟ้ากับดิน ผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่ง พลังลับของพวกเขารุนแรงกว่าคู่ต่อสู้สิบเท่า ร้อยเท่า!

อู๋เป่ยเริ่มสวดคาถาแม่ เพียงแค่สวดไปหนึ่งชั่วยาม พลังลับระดับสูงในร่างก็เริ่มสั่นไหว เขารู้ทันทีว่าบทนี้สอดคล้องกับพลังนั้น

จากนั้นเขาก็จดจำไว้ แล้วสวดบทต่อไป ขณะฝึกตนไปก็มีอาหารปรากฏตรงหน้าเรื่อย ๆ เขาก็ไม่เกรงใจ กินทุกอย่างที่มี

เขาครอบครองพลังลับหนึ่งร้อยชนิด จึงพบคาถาศักดิ์สิทธิ์ที่ตรงกันเป็นระยะ เมื่อเขาหาคาถาได้ครบสามบท เขาก็ฝึกอยู่ที่นี่มาสามสิบหกชั่วยาม หรือสามวันเต็ม

เขาไม่อาจฝึกต่อได้อีก เพราะมีพลังบางอย่างผลักเขาออกไป ทันทีที่ลืมตา เขาก็พบว่าตัวเองอยู่หน้าประตู

ประตูเปิดออก เด็กชายกับจางกูเยว่กำลังคุยกันและรอเขาอยู่

เด็กชายทำหน้าตกใจ “แกทนได้นานถึงสามวัน! ถ้าไม่ใช่เพราะเวลาจำกัด แกคงไม่ออกมาใช่ไหม?”

อู๋เป่ยตอบ “ฉันถูกพลังบางอย่างผลักออกมา”

เด็กชายพยักหน้า “ช่างเป็นคนประหลาดแท้ ๆ ฉันไม่เคยเจอใครแบบแกเลย!”

อู๋เป่ย “แล้วฉันจะไปจักรวาลเจิ้นตั้นธาตุทั้งห้าได้เมื่อไหร่?”

เด็กชาย “ไปได้เดี๋ยวนี้เลย แกพร้อมหรือยัง?”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ฉันพร้อมไปได้ทุกเมื่อ”

จางกูเยว่พูดยิ้ม ๆ “ซวนเป่ย แกสร้างผลงานเกินกว่าที่เราคาดไว้ ฉันดีใจมาก หวังว่าเมื่อแกไปถึงที่นั่น จะเติบโตได้อย่างรวดเร็ว”

อู๋เป่ยโค้งคำนับให้จางกูเยว่ “ขอบคุณหัวหน้าพรรคที่เมตตา ฉันซวนเป่ยจะไม่มีวันลืม”

จางกูเยว่ดีใจจนยิ้มไม่หุบ “ซวนเป่ย ถ้าแกมีพลังแข็งแกร่งเมื่อไหร่ อย่าลืมกลับมาเยี่ยมพวกเราด้วย ครอบครัวและเหล่าภรรยาของแกทางเซวียนหมิงจะดูแลให้อย่างดี”

อู๋เป่ยพยักหน้าแรง แล้วลาจากจางกูเยว่ จากนั้นก็เดินตามเด็กชายไปที่ประตูบานเดิม แต่คราวนี้ด้านหลังประตูไม่มีแสงอีกแล้ว มีเพียงหมอกสีม่วงเข้มที่หนาทึบ

เด็กชายพูดขึ้น “ตอนนี้ประตูนี้คือประตูฉันมมิติ แกก้าวข้ามไป แล้วจะถูกส่งผ่านค่ายกลข้ามมิติไปยังจักรวาลเจิ้นตั้นธาตุทั้งห้า ที่นั่นจะมีคนมารับแก พร้อมมอบตัวตนใหม่ให้”

อู๋เป่ยถาม “ใครจะมารับฉัน? พวกเขาจะช่วยฉันหรือเปล่า?”

เด็กชายยิ้มเล็กน้อย แล้วหยิบจดหมายจากในอกเสื้อ “จดหมายฉบับนี้ฉันเขียนเอง ถ้าเจอคนชื่อเกาเซิ่ง ก็ส่งจดหมายให้เขา เขาจะจัดการทุกอย่างให้แกอย่างเรียบร้อย”

อู๋เป่ยรับจดหมายมา แล้วถามว่า “ถ้าไม่มีจดหมายนี่ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น?”

เด็กชายตอบเสียงเรียบ “ถ้าไม่มีจดหมาย แล้วแกไม่ตาย ก็จะถูกพวกนั้นจับไปใช้งานเป็นทาสอยู่พักหนึ่ง”

อู๋เป่ย “แล้วทำไมถึงช่วยฉันล่ะ?”

เด็กชายยังพูดเสียงเรียบ “อย่างแกน่ะ ใครก็อยากผูกสัมพันธ์ ฉันก็เหมือนกัน เอ้อ ลืมบอกไป ฉันชื่อเกาเลี่ยง เกาเซิ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ขอบใจมาก”

เกาเลี่ยง “เกาเซิ่งจะถือว่าแกเป็นคนของเขา แล้วจะบอกสถานการณ์ฝั่งนั้นให้รู้ล่วงหน้า แต่ฉันขอเตือน แม้แกจะเก่งมาก แต่จักรวาลเจิ้นตั้นธาตุทั้งห้าน่ะ อันตรายและซับซ้อนกว่าที่แกคิด แกต้องระวังให้มาก ไม่งั้นตายไม่รู้ตัวแน่”